รุ่งเช้า อี้อันนางก็ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้กับทั้งสามคน ยังดีที่เมื่อคืน เต๋อชางรังแกนางเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น วันนี้นางจึงไม่ได้อ่อนเพลียมากมายนัก
เมื่อทั้งสามจัดการเรื่องส่วนตัวเรียบร้อย ก็ออกจากมิติ เพื่อที่จะพาอี้อันนางกลับบ้านเดิม ทั้งสี่คนเดินออกจากเรือนท้ายหมู่บ้านไปที่เรือนตระกูลไป๋
ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่มองมาอย่างแปลกใจ เพราะในมือของทั้งสี่คนไม่มีของติดมือไปให้บ้านเดิมของอี้อันเลย
“ไม่มีผู้อาวุโสในเรือนก็เป็นเช่นนี้ จึงไม่รู้ว่าต้องเตรียมตัวเช่นไร” ชาวบ้านได้แต่นินทาทั้งคู่ยามที่เดินผ่าน
ไป๋หยางเกือบจะหลุดปากออกไปแล้วว่า ของที่พี่สาวของเขาจะให้มันถือมาไม่ได้ เพราะมันอยู่ในมิติของนางต่างหากเล่า
แต่ก็ถูกอี้อันส่งสายตาห้ามปรามไว้เสียก่อน “อาหยาง ถ้าเจ้าพูดออกไป พี่จะไม่ให้สิ่งใดแก่เจ้าเลย”
ไป๋หยางจำต้องยกมือขึ้นมาปิดปากแน่น แล้วเดินตามเต๋อชางกับอี้อันไปอย่างว่าง่าย
