“Stop smiling! Ang kapal ng mukha mong nakawin ang anak ko nang walang paalam! Alam mo ba kung anong takot ang naramdaman ko sa pag-aakalang nawala ang anak ko ha!” galit kong sermon matapos siyang sampalin nang dalawang ulit sa pisngi. Nakalimutan ko nang takot ako sa kanya dahil mas nangibabaw na ang galit ko.
Pero imbes na patulan ang sinabi ko ay sinenyasan lang ako ni Oliver gamit ang kanyang hintuturo na nilapat sa kanyang labi. “Sshh… huwag kang maingay, natutulog na ang anak natin, oh. Ang mas mabuti pa ay magpahinga ka na lang muna sa kuwarto, baka pagod ka sa biyahe.”
“No, akin na ang anak ko, uuwi na kami.”
Akmang kukunin ko na ito sa kanyang bisig pero agad niyang iniwas sa akin at inis akong tiningnan.
“Tsk. Anak ko 'to, asa ka pa na ibabalik ko sa 'yo.” And he stood up,
