บทที่ 4 งานใหม่
1469 Words
MBM Race track
"ที่นี่ใหญ่มาก"
ทอฝันยืนมองสนามแข่งรถขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างทึ่ง ๆ เธอก็เคยศึกษาจากหนังสือที่ซื้อมาบ้างแล้ว แต่พอมาเห็นสนามที่ทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตาก็อดตื่นเต้นไม่ได้
“ยัยฝัน!! ไปกันเถอะ” วิเวียนรีบเรียกเพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน ขืนไปช้ากว่านี้คงเป็นเรื่องแน่เพราะเธอเองก็ถูกเลือกให้มาทำงานที่นี่ครั้งแรกเหมือนกัน
“โอเค”
หลังจากนั้นพวกเธอสองคนก็เดินเข้าทางประตูของพนักงาน ทุกอย่างในนี้ดูถูกจัดไว้ดีมาก รอบสนามถูกจัดไว้ให้เป็นสถานที่นั่งเชียร์การแข่งและยังมีทั้งรถยนต์ มอเตอร์ไซต์หรือแม้กระทั่งรถโกลว์คลาส พูดง่าย ๆ คือเป็นสถานที่ครบวงจรของคนรักความเร็วเลยก็ว่าได้
“สวัสดีค่ะ คือพวกเราสองคนถูกนัดให้มาทำงานคืนนี้ค่ะ”
วิเวียนกับทอฝันพอเดินมาถึงโต๊ะที่เขียนว่าผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปก็รีบเข้าไปทักทายทันที
"อ่อ รอเดี๋ยวนะฉันไปแจ้งผู้จัดการ" หลังจากผู้ช่วยหายเข้าไปในห้องสักพักก็เดินออกมา "พวกเธอสองคนเข้าไปพบผู้จัดการด้านในเลย"
"ขอบคุณค่ะ" ทอฝันกับวิเวียนรีบเอ่ยปากขอบคุณพร้อมกัน แล้วเดินเข้าไปด้านในตามที่ได้รับอนุญาต พอเห็นหญิงประมาณวัยกลางคน ก็รีบทักทาย "สวัสดีค่ะ"
"สวัสดี นั่งเลยจ้ะ... แนะนำตัวให้ฉันรู้จักหน่อย"
"ฉันชื่อทอฝันค่ะ"
"ฉันชื่อวิเวียนค่ะ"
“หน้าตาดีใช้ได้ทั้งสองคนเลยนี่ ทอฝันกำลังเรียนมหาลัยอยู่โปรไฟล์นักศึกษาไม่แย่ ถ้าเกิดมีเหตุฉุกเฉินสามารถทำงานนี้ได้ทุกอย่างไหม”
ผู้จัดการเงยหน้าจากแฟ้มขึ้นมาถามทอฝัน ทำให้คนที่ถูกถามหันหน้าไปมองเพื่อน วิเวียนเองก็ได้แต่ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“เหตุฉุกเฉินที่ว่าคืออะไรเหรอคะ"
"อย่างเช่นถ้าทางคู่แข่งเสนอให้ใช้ผู้หญิงเป็นของรางวัล เธอจะยอมทำงานนี้ได้ไหม"
"...."
สิ่งที่ทอฝันได้ยินทำให้เธอเงียบไป ไม่คิดว่าจะต้องไปเป็นของเดิมพันใครอีกครั้ง
"แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ นักแข่งคนนี้คือมือวางอันหนึ่งของสนามและไม่เคยมีประวัติเสียของเดิมพันให้ใคร"
ผู้จัดการยืนยันเสียงหนักแน่น ทอฝันไม่ได้ห่วงหรือกลัวเลยสักนิด เธอแค่เกลียด... เกลียดที่ทุกคนทำเหมือนว่าผู้หญิงเป็นของเล่น ถ้าฝั่งตัวเองแพ้ก็ต้องตกไปเป็นของอีกคน
"ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นค่ะ"
"งั้นแปลว่าเธอตกลงใช่ไหม ถ้ายอมเราจะมีค่าตอบแทนให้หนึ่งแสนบาท ต่อให้พวกเราชนะเธอก็จะได้รับเงินก้อนนี้เหมือนเดิม"
"ค่ะ" เงินจำนวนมากที่ถูกขึ้นมาตามหลังทำให้คนที่ถูกยื่นข้อเสนอตอบรับอย่างไม่ต้องคิดอะไร ในเมื่อจะเป็นของเล่นทั้งที ถ้ามีค่าตอบแทนเธอก็ยอม
"เดี๋ยวยัยฝัน มันจะดีเหรอ"
วิเวียนรีบห้ามไว้ แม้ว่าค่าตอบแทนมันจะสูงก็จริง แต่ทางนี้แพ้เพื่อนเธอก็ต้องตกไปของผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วถ้าอีกฝ่ายเป็นคนไม่ดีล่ะจะเจอกับอะไรบ้าง
"ช่างมันเถอะ ถ้าจะเป็นของเล่นทั้งทีก็ต้องทำให้มันมีค่าหน่อย" ทอฝันตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
"ถ้าอย่างนั้นแปลว่าเธอตกลงใช่ไหม งั้นเซ็นสัญญาฉบับนี้ให้หน่อย อ่านให้ละเอียดแล้วค่อยเซ็นนะ"
กระดาษแผ่นหนึ่งถูกยื่นมาให้ทอฝัน เธอรับมาอ่านอย่างละเอียด ก็แค่ยอมรับการว่าจ้าง ถ้าเกิดต้องตกไปเป็นของฝ่ายตรงข้าม เกิดการทำร้ายร่างกายหรืออะไรมากกว่านั้นทางสนามแข่งจะไม่มีการชดใช้รับผิดชอบอีกและห้ามนำเรื่องนี้ไปแจ้งความ รวมกระทั่งสื่อต่าง ๆ ว่ามีการใช้คนเป็นของเดิมพัน
เธอก็พอเข้าใจได้เพราะถ้าเกิดมีตำรวจหรือนักข่าวนำไปเผยแพร่สนามแข่งแห่งนี้อาจจะถูกปิดก็ได้ เธอหยิบปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะเซ็นชื่อของตัวเองลงไปอย่างไม่ลังเล แล้วยื่นคืนเมื่อเซ็นเสร็จ
"ถ้างั้นระหว่างนี้พวกเธอสองคนมาศึกษาดูงานก่อนนะ อาทิตย์หน้าพวกเธอจะได้ลงสนามใหญ่"
"ได้ค่ะ"
หลังจากนั้นพวกเธอก็ถูกพาไปที่ห้องแต่งตัวของพริตตี้ ทุกคนในนี้มีแต่คนหน้าตาดี แต่นั่นก็ไม่แปลกหรอกเพราะว่าเป็นงานที่ไม่ต่างกับการขายความงามให้พวกนักแข่งชายเชยชม
"แพมมานี่หน่อย" ผู้ช่วยผู้จัดการเรียกหนึ่งในพริตตี้ให้มาหา
"ว่าไงคะพี่นาง"
"เธอช่วยเป็นพี่เลี้ยงของสองสาวนี่หน่อยนะ พวกเธอจะเริ่มงานอาทิตย์หน้า"
"ได้ค่ะ"
"ฝากด้วยนะ" พูดจบคนที่พามาก็ออกไปทันที
แพมหันมายิ้มให้ทั้งสองคน ดูเหมือนว่าคราวนี้จะได้ของสวยงามให้เหล่านักแข่งต่างพากันแย่งชิงอีกแล้วสินะ
"ฉันชื่อแพมนะอายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกันเพราะงั้นไม่ต้องเรียกพี่นะฉันกลัวจะดูแก่ พวกเธอชื่ออะไรกันเหรอ" แพมพูดเป็นกันเองกับทอฝันและวิเวียนหลังจากเธอได้รับหน้าที่ให้เป็นพี่เลี้ยงของหญิงสาวทั้งคนสองคน
"ฉันวิเวียน"
"ส่วนฉันชื่อทอฝันเรียกว่าฝันก็ได้"
พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ดูเป็นรุ่นพี่ข่มรุ่นน้องพวกเธอก็สบายใจที่จะคุยแบบเป็นกันเองกลับ
"พวกเธอสวยจริง ๆ ฉันไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเพิ่งเข้าทำงานแต่ได้ลงสนามใหญ่" แพมมองทั้งคู่อย่างพินิจพิจารณาโดยเฉพาะทอฝัน ผู้หญิงคนนี้เหมือนตุ๊กตาเลย ตากลมโต ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อนดูนุ่มฟู "เดี๋ยวฉันจะพาพวกเธอไปดูสนามรอบ ๆ นะ"
"แพม เธอทำงานที่นี่นานแล้วเหรอ"
ระหว่างที่ทั้งสามคนเดินสำรวจไปรอบ ๆ วิเวียนก็ถามด้วยความสงสัย
"ฉันเหรอ อืมมมม สัก 3 ปีได้แล้วมั้ง ที่นี่น่ะเงินดีเลยยังไม่อยากปล่อยที่ทำเงินไป อีกอย่างก็ใช่ว่าจะมีการแข่งทุกอาทิตย์หนึ่งพวกสนามเล็กก็จะสักประมาณ 3-4 ครั้ง ส่วนสนามใหญ่แค่เดือนละ 2 ครั้ง ฉันน่ะอยากอัพตัวเองเป็นพริตตี้ระดับไดม่อนมาก ไม่ต้องเข้าสนามก็นอนกินเงินเกือบครึ่งแสน นี่ยังไม่รวมการออกสนามแข่งแต่ละรอบนะ"
"ระดับไดม่อนคืออะไรเหรอ?" ทอฝันถามอย่างสงสัยและสนใจ
"ก็พริตตี้คู่ใจของนักแข่งระดับ S น่ะ เอาง่ายก็คือผู้หญิงที่เอาไว้เสริมบารมีของผู้ชาย... ที่นี่นักแข่งแบ่งเป็น 4 ระดับ จากการนับสถิติการแข่งว่าลงกี่ครั้งชนะกี่ครั้ง ที่สังเกตง่ายคือสีชุดแข่ง ระดับ 3 เสื้อสีเหลืองอันนี้จะเป็นนักแข่งมือใหม่หรือพูดง่าย ๆ ว่าพวกกาก ระดับ 2 สีแดง ระดับ 1 สีขาวกลุ่มนี้จะมีเปอร์เซ็นต์แข่งชนะเกิน70%ในการลง แล้วก็ระดับ S หรือ Super สีนักแข่งที่มีผลการแข่งชนะเกิน 90 % คนพวกนี้จะถูกเรียกว่าเก่งสุดอยู่ในยอดสูงสุดของพีระมิด จะได้รับทั้งคอนโด บ้าน รถ ลาพักร้อนไม่จำกัด บัตรที่แข่งได้ทุกสนามและสิทธิ์เลือกพริตตี้ของตัวเอง ส่วนพริตตี้แบบพวกเราถ้าใครถูกเลือกก็ไม่ต่างจากควีนของสนามแข่ง ได้คอนโดมีเงินเดือนสูงและส่วนใหญ่ผู้หญิงของระดับ s ไม่มีใครกล้ายุ่งหรอก"
"สุดยอด งั้นหน้าตาของผู้หญิงที่เป็นคนของระดับ s ก็คงสวยมากสินะ" วิเวียนพูดอย่างทึ่ง ๆ
"ตอนนี้มีแค่คนเดียวคือพี่รีอา แต่เธอกลายเป็นแฟนของพี่ธามไปแล้วและเคยมีอีกคนน่าจะชื่อปราง"
"เคยมี งั้นแปลว่าเธอออกไปแล้วเหรอ" ทอฝันถามด้วยความสนใจ
"น่าจะใช่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกนะเพราะเข้าไม่ทัน ได้ยินแค่รุ่นพี่เก่า ๆ พูดมา" ตัวเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันแต่เหมือนเรื่องราวของเรื่องคนนี้จะจบไม่ค่อยสวยคนที่รู้เลยไม่กล้าพูด "ไปต่อกันเถอะ เดี๋ยวอยู่นาน ๆ ไปพวกเธอก็รู้เพิ่มขึ้นเอง"
ทอฝันกับวิเวียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ความจริงสำหรับพวกเธอไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องพวกนี้หรอก แค่มีงานกับเงินก็พอแล้ว
- Writer
