บทที่ 5 ของเดิมพัน
1300 Words
(1 อาทิตย์ต่อมา) Aranyalak University
"ยัยนาแกมีเรื่องอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า"
จู่ ๆ คำพูดของเพื่อนที่พูดขึ้นระหว่างกินข้าวก็ทำให้คนที่ถูกถามถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจเหมือนคนกำลังทำอะไรผิด
"ปะ...เปล่า ฉันก็อยู่ของฉันดี ๆ แกมาหาเรื่องอะไรฉันเนี่ย" นานาแกล้งทำเป็นไม่พอใจกลับ
"วันนี้ฉันเห็นแกนั่งเหม่อมาทั้งวัน แถมยังเอาแต่จ้องโทรศัพท์เหมือนคนที่รออะไรบางอย่าง"
"เปล่า!! แกอย่ายุ่งเรื่องของฉันเลยนะ ได้ยินแกว่าจะไปเริ่มงานวันแรกไม่ใช่เหรอ ไม่มีเรียนแล้วแกไม่กลับไปเตรียมตัวหรือไง"
"แกน่ะ ถ้าคิดจะทำเรื่องอะไรก็อย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนก็พอ ยังไงแกกับพ่อแกก็เป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันไม่อยากให้แกเป็นอันตราย" ครั้งหนึ่งนานาเคยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอกับพ่อ ทำให้ท่านได้มีงานทำ เธอเลยไม่อยากให้นานามีอันตรายอะไร "งั้นฉันกลับก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด"
MBM Race track (19.30 น.)
บรรยากาศภายในสนามแข่งเต็มไปด้วยความครึกครื้น ทั้งเสียงเพลงและเสียงลองเครื่องรถดังไปทั่ว ความจริงการแข่งขันตอนกลางคืนเป็นสิ่งต้องห้าม
"ยัยฝันคนเยอะมากเลยนะ" วิเวียนที่กำลังเตรียมเครื่องดื่มให้นักแข่งถามขึ้น
"นั่นสิ"
ทอฝันมองบรรยากาศรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าช่วงหลายวันนี้จะได้ช่วย ได้ดูการแข่งอยู่บ้าง แต่ก็เทียบกับการแข่งครั้งนี้ไม่ติดเลย ทั้งนักแข่งและคนดูก็เยอะมากราวกับว่ารอคอยเวลานี้กัน
"ไอ้ไค ร่างกายมึงพร้อมไหม" เนย์เดินเข้ามาถามไคที่กำลังเช็กสภาพรถตัวเองก่อนลงแข่งอยู่กับช่างรถประจำตัว
"กูไม่ได้เป็นอะไร" คนที่ถูกถามไม่ได้สนใจจะเงยหน้าขึ้นมาตอบอีกฝ่ายเลยสักนิด
"ก็มึงถูกลอบทำร้ายไม่ใช่เหรอ" เขาผ่านไปได้ยินลูกน้องคนอื่นพูดคุยกันแต่ก็ไม่มีโอกาสถามเพื่อนสักที
"มันไม่ได้ต้องตัวกูเลยด้วยซ้ำ จะเอาอะไรมาบาดเจ็บ"
"อ้าวก็กูนึกว่า..."
"ขออนุญาตครับเจ้านาย"
ระหว่างที่เนย์กำลังคุยกับไค ลูกน้องคนสนิทของเขาก็เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน แต่ด้วยท่าทางที่ดูร้อนรนคงจะเป็นเรื่องใหญ่
"มีอะไรว่ามา"
"ทางนั้นเสนอลงเดิมพันผู้หญิงด้วยครับ"
"ผู้หญิง... สนามเราไม่เอาผู้หญิงมาเป็นเดิมพันนานแล้วนี่" ไคพูดขึ้น
"ทางนั้นยังฝากมาอีกว่า ถ้าคุณไคไม่กล้ากลัวจะแพ้เหมือนตอนที่แข่งกับพี่ชายเขาก็ไม่เป็นไร"
"พี่ชาย...ใคร?"
"ไอ้วายุคือพี่ของพายุมัน"
ชื่อของคนที่ไคไม่อยากได้ยินมากสุดหลุดออกจากปากเนย์ แววตาไคตอนนี้ดูแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว
"มึงจะเอายังไง ย้ายสนามซ้อมกับไอ้ธามดีไหม"
"ถ้าทำแบบนั้นมันก็ต้องเอาไอรีนมาเป็นของเดิมพันสิ" เขาไม่อยากให้เพื่อนต้องมีประวัติซ้ำรอยเหมือนตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อในฝีมือหรอกนะ แต่เขาก็ไม่อยากให้คนรักเพื่อนต้องเสี่ยง อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนที่จะหนีปัญหา
"แล้วจะเอาไง"
"ใครจะมาเป็นของเดิมพันฝั่งกู" เขาไม่ได้เลือกใครมาอยู่ข้างกายตั้งนาน
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฝั่งนู้นเขาเตรียมคนที่เหมาะสมไว้ตลอดแหละ แค่ไม่เคยได้ใช้งาน"
"งั้นก็รับคำท้ามันเถอะ... แล้วมึงก็ไปบอกมันด้วย อย่าเอาชื่อพี่มันมาข่มขู่กูเพียงเพราะชนะด้วยการโกงกูได้แค่ครั้งเดียว" ไคหันหน้าไปพูดกับคนสนิทของเพื่อน สีหน้าเขาตอนนี้ไม่ได้ดูกังวลใจเลยสักนิด ส่วนเนย์ที่มองก็ได้แต่โบกมือให้ลูกไปทำตามที่ไคบอก เขาไม่คิดว่าเพื่อนจะแพ้การแข่งครั้งนี้เลยสักนิด
........
"ทอฝัน..."
"อ้าวแพม! มีอะไรหรือเปล่า?"
ทอฝันที่กำลังเดินแจกเครื่องดื่มให้ช่างซ่อมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นแพมเดินมาเรียกตัวเองด้วยท่าทางอึกอัก
"ฝันคือ... ผู้จัดการแผนกเรียกเธอไปเตรียมตัวเป็นหนึ่งในการเดิมพันครั้งนี้"
คำพูดแพมทำให้เธอชะงักไปสักพักหนึ่ง แต่ไม่นานเธอก็ยังยิ้มตอบรับพร้อมกับพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเป็นคนตัดสินใจเองตั้งแต่แรกจะถอยก็คงไม่ได้
"ขอบคุณนะ เดี๋ยวฉันไปตอนนี้แหละ"
"ฝัน! เธอโอเคใช่ไหม รู้ไหมว่าตอนที่ฉันได้ยินว่าครั้งนี้จะมีการเอาผู้หญิงอยู่ในของเดิมพัน ฉันตกใจมากแค่ไหน มันไม่มีเรื่องแบบนี้มาหลายปีแล้ว"
"งั้นฉันคงเป็นคนที่ดวงซวยมากเลยสินะ"
ระหว่างทางเดินไปห้องแต่งตัวแม้เธอจะทำตัวเหมือนปกติ แต่หัวใจกลับเต้นแรง มือก็สั่นจนแทบควบคุมไม่ได้
"แต่ไม่ต้องห่วงนะ คนที่ลงแข่งคราวนี้คือคุณไคนักแข่งที่เก่งสุดของสนามแห่งนี้ เขาน่ะทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ชาติตระกูลก็ดี... ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มนี่ ฉันแค่อยากบอกเธอว่าเขาไม่เคยแพ้ไม่ต้องห่วง" แพมที่กำลังเคลิบเคลิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มชายในดวงใจก็รีบเรียกสติตัวเองกลับมาแทบไม่ทัน
"ไค"
"ใช่! ฉันพูดกับเธอได้อย่างเต็มปากเลยว่าเธอไม่มีทางไปเป็นของพวกคู่แข่งแน่"
"แล้วกลับกันล่ะ ถ้าเกิดว่าฝั่งนั้นแพ้จะเป็นยังไงเหรอ"
"ก็ไม่ต่างกันหรอก ดวงดีหน่อยคนชนะไม่อยากได้ปล่อยไปหรือถ้าสวยถูกใจก็เป็นของเล่นผู้ชนะจนกว่าจะเบื่อ แต่ถ้าดวงซวย นอกจากผู้ชนะไม่เลือกยังอาจจะถูกยกให้คนอื่นต่อไปเรื่อย ๆ ไม่จบสิ้น"
ทอฝันได้ยินแบบนั้นความรู้สึกกลัวก็ผุดขึ้นในใจ เพราะอำนาจเงินตราแท้ ๆ ไม่นึกเลยว่าศักดิ์ศรีความเป็นคนของผู้หญิงแบบพวกเธอจะไร้ค่าราวกับเศษผงธุลี
"ขอบใจนะ"
"เดี๋ยวฉันช่วยแต่งตัวให้นะ"
แพมอาสาเพราะตอนนี้เธอเห็นทอฝันกับวิเวียนเป็นเพื่อนสนิทไปแล้ว ทั้งคู่มีชีวิตไม่ต่างเธอเท่าไหร่ ทอฝันพ่อตายต้องใช้ชีวิตคนเดียวหาเงินเรียนและใช้จ่ายส่วนตัว วิเวียนพ่อกับแม่ติดการพนัน พี่ชายติดยาต้องหาเงินให้คนที่บ้านใช้ตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนต่อ ส่วนเธอถูกแม่เลี้ยงเอามาขายเป็นกะหรี่ตั้งแต่อายุ 15 ชีวิตยิ่งกว่าตกนรก ดีหน่อยที่โตขึ้นประสบการณ์ชีวิตเริ่มเยอะพาตัวเองออกจากขุมนรกได้
"แพมเวลาใกล้มาถึงแล้วใช่ไหม"
หลังจากเงียบปล่อยให้แพมแต่งตัวไปสักพักทอฝันก็พูดขึ้น เธอไม่เคยอยากให้เวลาหยุดลงเท่านี้มาก่อนเลย
"ใช่... อีก10นาที เอาล่ะฉันแต่งตัวให้แกเสร็จพอดี"
ทอฝันมองตัวเองในกระจก ชุดเดรสรัดรูปสีดำกระโปรงสั้นแค่เพียงคืบแทบจะเห็นด้านในหมด ผมยาวถูกรวบตึงเผยให้เห็นไหล่ขาวเนียนต่ำลงถึงเนินอก
"พร้อมไหม ฉันจะพาไปห้องเพื่อรอดูการตัดสิน"
"อือ... วิเวียนล่ะ"
"คงอยู่จุดสตาร์ทเพื่อรอโบกธงแล้ว"
"งั้นเราไปกันเถอะ"
ทอฝันพยายามที่จะก้าวขาเดินออกไปอย่างมั่นคงมากที่สุด
[พ่อจ๋าอวยพรให้ฝันรอดพ้นทีเถอะนะคะ]
- Writer
