ปาลินยกมือขึ้นกุมขมับหลังจากที่เบญจาก้าวผ่านหน้าเธอไป ชลธรที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่วางใบหน้าเรียบเฉย เสียจนหญิงสาวอยากจะแจกยันต์ห้าแถวไว้เป็นอนุสรณ์บนหน้าหล่อ ๆ นั่น
“ตามยายมาสิปา จะได้ไปช่วยจัดโต๊ะกัน”
“ค่ะ”
เธอสาวเท้าตามคนเป็นยายออกไป ชลธรหัวเราะร่วนก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาพาดไหล่ สัมผัสรับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่คุ้นเคย จากการได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับผู้ช่วยเลขาสาว แล้วแก่นกายที่หลับอยู่ก็ชูชันราวกับรู้กลิ่นของมัน ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กฟาดลงบนแก่นกายแข็งขึงอย่างหงุดหงิด เมื่อไม่สามารถทำอย่างที่ต้องการได้ แล้วก็ต้องใบหน้าเหยเกย เมื่อมันรู้สึกปวดหน่วง ๆ ชลธรกัดฟันถอนหายใจแล้วหยิบเสื้อผ้าหายเขาไปในห้องน้ำ
เบญจาคือผู้หญิงยุคสมัยเก่าที่ถูกคนรุ่นก่อนปลูกฝังในเรื่องการใช้ชีวิต แต่ด้วยประสบการณ์ชีวิต ที่บุตรสาวคนเดียวได้ฝากไว้ทำให้เจ็บปวดเจียนตาย นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนความคิดใหม่ การมองโลกให้ก
