หลังจากที่ได้คำตอบที่น่าพึงพอใจแล้วไคลน์ก็เดินจูงมือเด็กชายเมธัสออกมาจากห้อง มนสิการรีบสลัดโรเบิร์ตที่คราวนี้ยอมปล่อยตัวเธออย่างง่ายดายตรงเข้าไปอุ้มลูกชายของตนเองให้ออกห่างจากไคลน์ทันที
“เมธ ลูก…ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ฮะ…ผมไม่เป็นไรฮะมามี้”
เด็กชายตอบอย่างรวดเร็ว มนสิการถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แต่ก็ยังไม่ไว้วางใจอยู่ดี
“แล้วเขา...เขาทำอะไรลูกหรือเปล่า”
“ไม่ฮะ” เด็กชายเมธัสส่ายหน้าเร็วๆ “คุณลุงไคลน์ถามผมเท่านั้นฮะ”
“งั้นเหรอลูก...อย่างนั้นเหรอ?” มนสิการได้แต่พึมพำถามด้วยความรู้สึกโล่งใจ และเธอคงจะแสดงความกังวลออกมากเกินไป ไคลน์จึงมองหญิงสาวอย่างไม่ชอบใจที่เธอทำเหมือนเขาเป็นไอ้โจรใจร้ายที่จะสามารถทำร้ายเด็กตัวเล็กๆ ได้ลงคอ
“อย่าทำเหมือนฉันทำร้ายเธอกับลูกสิ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!” ไคลน์พูดด้วยน้ำเสียงฉุนๆ ขณะมนสิการก็สบโอกาสที่จะตอบโต้เขาอย่างรวดเร็วทันที
“คุณทำมัน! และทำอยู่ตลอดเวลา!” หญิ
