“รู้ไหมว่าพี่กับแม่เป็นห่วงแค่ไหน”
เขาพูดเพียงเท่านั้นนกน้อยที่ไร้รังก็โผเข้ากอดเขาไว้ด้วยความดีใจ เสมือนเจอกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่ไม่มีวันหักหรือผลักเธอลงสู่พื้นดินเบื้องล่างอย่างแน่นอน
“พี่ปัฐน์”
ปัฐน์ดีใจที่เพื่อน ๆ ของน้องสาวต่างช่วยกันทำให้เขาได้เจอกันในวันนี้ ไม่มีคำต่อว่า ไม่มีคำถามที่จะกระทบจิตใจของหญิงสาว เขารอรับยาและชำระเงินจากนั้นก็กลับไปเก็บเสื้อผ้าและเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแห่งนั้น ปุณณดาร้องไห้มาตลอดทางโดยมีไหล่ของคนเป็นพี่เป็นที่พักพิง
ทันทีที่รถจอดสนิท คนที่รออยู่ที่บ้านอย่างมีความหวังรีบวิ่งมาเกาะรั้ว แล้วสองป้าหลานก็โผเข้ากอดกันแน่นด้วยความคิดถึง วดีร้องไห้โฮดีใจเป็นที่สุด ส่วนปุณณดานั้นรู้สึกผิดไปเลย ยิ่งเห็นสภาพของผู้มีพระคุณทั้งสอง ขอบตาดำคล้ำ ร่างกายผ่ายผอมลงไปถนัดตา ไม่มีคำพูดไหนนอกจากน้ำตาที่ไม่อาจควบคุมการไหลออกมาได้
“กลับมาอยู่กับป้านะลูก ไม่ต้องไปอยู่ที่ไหน... ป
