“เปล่าจ้ะ ตาวีร์มากับหนูน้ำน่ะ หนูน้ำแกรักเด็กมากตากานต์ก็ดูสนุกไปด้วย” ปุณณดากำมือแน่นพยายามสงบสติอารมณ์แต่ดูเหมือนมันยิ่งร้อนกว่าเดิมเหมือนมีคนเติมเชื้อไฟลงไป
“ตาวีร์ก็ดูสบายใจขึ้น” สิ้นประโยคนั้นของวดีปุณณดาก็วางสายทันที เธอปิดกล่องข้าวลง คว้ากระเป๋าได้ก็เดินออกไปจากห้องทันที
“คุณปอยจะไปทานข้าวเหรอคะ”
“ปอยมีธุระค่ะอาจจะไม่เข้าแล้ววันนี้” นานทีปีหนที่ปุณณดาจะลางาน ปกติหญิงสาวเป็นคนห่วงงานและเป็นคนมีความรับผิดชอบมาก หากตัวเองไม่ล้มป่วยหากลูกไม่สบายฝันไปเถอะว่าหญิงสาวจะหยุดงานคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ เลขาหน้าห้องจึงรีบรับคำทันที ดูจากสีหน้าก็รู้ว่ามีเรื่องอาจจะใหญ่มากด้วย
ปุณณดาไม่ได้กลับบ้านแต่เธอตรงไปยังบ้านของนรวีร์ แม้จะไม่เคยมาเหยียบที่นี่อย่างเป็นทางการแต่ก็พอจำเส้นทางได้เมื่อครั้งที่มากับปัฐน์เมื่อนานมาแล้ว คฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวลอบเลียริมฝีปากตัวเอง หากเมื่อก่อนเธอไม่ได
