ชุปเปอร์ฮีโร่ของมังกร
1583 Words
ตอนที่ 8
ชุปเปอร์ฮีโร่ของมังกร
บรรยากาศในรถเงียบไปเพียงครู่ หลังจาก อคิณ เอ่ยประโยคที่แสนหนักแน่นออกมา ขณะที่ หนูมังกร มองหน้าเขาอย่างใช้ความคิด จนชายหนุ่มรู้สึกเอ็นดู และไม่อดใจไม่ไหวจนต้องโน้มหน้าหล่อเหลาลงไปฝังจมูกบนแก้มยุ้ยนั้น
ฟอด!!
อืม! ทำไมกลิ่นแก้มเด็กมันหอมแบบนี้
หอมอ่อนๆ และสัมผัสนุ่มๆหยุ่นๆนั้น ทำให้เขาต้องก้มลงหอมอีกซ้ำๆ จน เมษา ต้องยกมือปราม
“พอแล้วค่ะ เดี๋ยวมังกรไม่สบาย”
ปกติเธอไม่ให้ใครมาหอมแก้มของลูกชายง่ายๆ เพราะเสี่ยงที่จะติดเชื้อและอีกสาเหตุหลายประการ ทว่าคนตัวโตก็เอาแต่กอดรัด และอุ้มแนบกับตัวไม่ยอมห่าง
“งั้น มังกอนไม่เกลียดคุณลุงก็ได้คับ”
เสียงใสบอกเบาๆ
ทว่าไม่ทันที่ อคิณ จะเอ่ยอะไรต่อเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มเหลือบดูหน้าจอเพียงครู่เป็นเบอร์ของ สิปปกร เพื่อนสนิท ตอนแรกเขาว่าจะไม่รับสายใครทั้งนั้น ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ ทว่าเพิ่งจะให้เพื่อนดูที่ทางหาโกดังแห่งใหม่ทางภาคอีสานและภาคเหนือไว้ เกรงว่าจะมีเรื่องสำคัญคุยด้วย ทำให้เขาจำต้องกดรับสายอย่างเสียไม่ได้
“ว่าไง?”
(เย็นนี้ว่างมั้ยวะ?)
“มีอะไร?”
(เจอกันที่ Hit pub หน่อยดิ กูเตรียมจัดหาเด็กแจ่มๆให้มึงไว้แล้ว เห็นช่วงนี้มึงหงอยๆตั้งแต่กลับไทย ไอ้ปุณณ์เองตั้งแต่แต่งงานกับปรายก็แทบไม่แวะมาเลย ยังไงมึงแวะมานะเพื่อน)
เสียงของเพื่อนสนิทดังพอที่คนในรถจะได้ยินอย่างชัดเจน
เวรกรรม!! ไอ้เชี้ยเอ้ย!
เพิ่งจากบอกไปว่า ไม่เจ้าชู้ เพราะต้องการเป็นซุปเปอร์ฮีโร่
“กู..ผมไม่ว่าง! เดี๋ยวค่อยคุยกันนะครับ!”
ไม่ทันที่เพื่อนจะถามอะไรต่อ อคิณ ก็กดวางสายก่อนจะปิดมือถืออย่างรวดเร็ว ขณะที่ เมษา หันไปมองนอกหน้าต่างและผ่อนลมหายใจออกมา
อคิณ ราชวัตร ยังไงก็ยังเป็นอคิณ
“ฮิพผับ คืออารายเยอคับคุณลุง มังกอนไปด้วยได้มั้ย?”
ถ้อยคำจากปากหยักอิ่มนั้น ทำให้เขาชะงักเล็กน้อย นี่แหละนาเขาถึงบอกว่า ให้แสดงละครและสร้างภาพต่อหน้าเด็ก มันสำคัญอย่างนี้นี่เอง
“หนูยังไปไม่ได้หรอกครับ ไว้ให้หนูโตก่อนพ่อ ..อือลุงจะพาไปนะครับ”
“คุณลุงมีเงินพามังกอนไปเหรอคับ?”
“มีซิครับ ลุงมีเงินเยอะแยะเลย มังกรอยากไปไหน อยากได้อะไรบอกลุงได้เลยครับ”
คิ้วเรียวสวยของ เมษา ย่นเข้าหากันอย่างไม่พอใจ
“คุณคิณ!! พอได้แล้ว”
แค่เธอยอมนั่งรถมากับเขาก็น่าจะเพียงพอแล้ว ด้วยเห็นว่าลูกชายเหนื่อยล้าจากโดนฉีดวัคซีนมา และไม่อยากจะฉุดกระชากลากถูตรงหน้าโรงพยาบาลให้วุ่นวาย แต่ยิ่งนั่งไปเขาก็ยิ่งพูดกับ หนูมังกร มากเกินไป
แต่เหมือน อคิณ จะไม่สนใจคำปรามของเธอ
สายตาเขามุ่งยังเจ้าแก้มยุ้ยและมองอย่างหลงใหล
“คุณลุงเป็นคนรวยเยอคับ”
เด็กชายเองก็เช่นกัน เขามีความรู้สึกว่าผู้ชายที่นั่งตักมีความน่าสนใจคุยสนุกและหน้าตาคล้ายๆเขา มากกว่าลุงทวี เสียอีก ทั้งผู้ชายคนนี้ดูอบอุ่นและยังรู้เรื่องซุปเปอร์ฮีโร่ของมาเวลเป็นอย่างดีอีกต่างหาก
“ใช่ครับ ลุงเป็นคนรวย”
“ยังงี้ก็ซื้อ ซุปเปอร์ฮีโร่ได้ทุกตัวเลยซินะคับ”
“มังกร!! ไม่เอา!”
เมษา เอ่ยดุเสียงเข้ม นั่นทำให้เด็กชายหน้าเจื่อนลง ด้วยรู้ว่าเริ่มจะทำผิดอะไรสักอย่างแล้ว แม้ที่บ้านจะมีซุปเปอร์ฮีโร่ก็จริง แต่ก็มีเพียงตัวเล็กๆ และเป็นพวกแก้วน้ำกับของใช้ไม่กี่อย่างเท่านั้น
ถ้าคุณลุงรวย ต้องพาซุปเปอร์ฮีโร่มาไว้ที่บ้านได้ทุกคนแน่ๆ
“ได้ซิครับ ลุงจะซื้อให้มังกรทั้งหมดเลย”
อย่าว่าแต่ซุปเปอร์ฮีโร่เลย มากกว่านี้เขาก็ให้ได้
“คุณลุงเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ของมังกอน”
.
.
รถมินิแมนคันหรูมาจอดหน้าร้านข้าวแกงบุญผ่อง ในเวลาเกือบห้าโมงเย็น วันนี้ เมษา กับลูกจะค้างคืนที่นี่ เพราะเธอต้องตื่นมาเคลียร์บัญชีในตอนเช้า อีกทั้งไม่อยากให้เขาไปส่งที่คอนโด ด้วยไม่อยากจะให้เขารู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน
เจ้าหนูมังกรหลับมาตลอดทาง หลังจากรู้ว่าจะได้โมเดลซุปเปอร์ฮีโร่ อคิณ อุ้มประคองร่างเด็กน้อยลงจากรถ ขณะที่ ติ๋ว กับป้าจิต ประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“พามังกรขึ้นไปนอนข้างบนนะติ๋ว”
“ค่ะพี่เมย์”
เมษา เหลือบมองชายหนุ่มที่สายตาของเขายังคงจ้องยังร่างเจ้าหนูที่ถูกอุ้มเข้าไปในร้านขึ้นไปชั้นสองด้านบน ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา
“เรามีเรื่องต้องคุยกันให้ชัดเจน”
เธอตัดสินใจเอ่ยบอกเขาตามตรง ด้วยไม่อยากให้เกิดปัญหาตามมามากมายไปมากกว่านี้
“ดี คุยเลย”
อคิณ หันมาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขารอให้เธอพูดคำนี้ออกมานานละ และเริ่มเหนื่อยกับการต้องวิ่งตามแบบนี้ แต่ยังไงเขาก็ไม่หยุดที่จะพยายามอย่างแน่นอน
หญิงสาวพาเขาเข้ามานั่งในห้องทำงานเล็กๆชั้นล่างของตัวเองที่ไว้เคลียร์บัญชีของร้านและนั่งทำรายงานส่งอาจารย์ และนี่น่าจะเป็นมุมที่สงบและเหมาะสมที่สุด เพราะ ชื่น กับแพรี่ก็ยังคงเก็บกวาดจานและทำความสะอาดร้านอยู่ด้านนอก
“เมย์ไม่อยากให้คุณมาวุ่นวายและแสดงตัวแบบนี้กับมังกรอีก ตอนนี้มังกรกำลังโตเขากำลังจดจำเรื่องราวในชีวิต เมย์ไม่อยากให้คุณมาก้าวก่ายมากกว่านี้”
น้ำเสียงของเธอจริงจังเมื่อนั่งลง
ทว่า แววตาของ อคิณดำมืดขึ้น
“ไม่ให้ฉันยุ่งได้ยังไง เด็กนั่นเป็นลูกฉัน! เธออย่าปฎิเสธให้เสียเวลาเลยเมย์”
เขาไม่อยากจะบอกเธอสักนิดว่า นกุล หมอและเจ้าของโรงพยาบาลเอ็กซ์วันเป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง และเขาได้ให้เพื่อนทำบางสิ่งบางอย่างที่ผิดจรรยาบรรณแพทย์ คือการเอาเมือกของ เจ้าหนูมาตรวจดีเอ็นเอโดยพละการ
เขารู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ดีและผิดกฎหมาย
และเขาต้องใช้เงินจำนวนหนึ่งในการทำสิ่งที่ผิดนี้ ถึงแม้ในใจจะบอกว่าไม่สมควรทำ เพราะการตรวจดีเอ็นเอเด็กต้องได้รับความยินยอมจากมารดาก่อน แต่หากเขาทำแบบนั้นเขาคงไม่รู้ความจริงเสียที
เขายอมเป็นคนเลว
มันอาจจะผิด ทว่าผลของมันก็คุ้มค่ายิ่งกว่าอะไร
ผลก็คือ เด็กชายมังกร เป็นลูกของเขา
ทว่าตอนนี้แววตาหวาดระแวงของผู้หญิงตรงหน้า ก็เริ่มทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว จนอคิณต้องถอนหายใจออกมา และย่อกายลงนั่งตรงข้ามกับเธอ
“ฉันขอโทษในทุกเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษที่ทำให้เธอเดียวดาย ฉันไม่รู้ว่าเธอท้อง ก็เธอไม่บอกฉันเลยนี่นา”
น้ำเสียงของชายหนุ่มอ่อนลง มือหนาเอื้อมไปจับมือเล็กแล้วบีบเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างแผ่เข้ามาในจิตใจเขาอย่างประหลาด
ทว่า เธอกลับดึงมือออก
“เมย์ ไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เมย์กับลูกอยู่ได้จริงๆ”
หญิงสาวยืนยันหนักแน่น ด้วยไม่รู้จะปฎิเสธต่อไปอย่างไร ในเมื่อ มังกร หน้าเหมือนเขาเสียขนาดนั้น และยังไงสักวันหนึ่งเขาก็ต้องรู้อยู่ดี แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการให้เขามาคลุกคลีและเกี่ยวข้องกับเธอและลูกแม้แต่น้อย
เธอไม่ชอบคนเจ้าชู้ เหมือนที่เธอบอกกับลูกไป
และไม่อยากเข้าไปรับรู้อะไรกับเขาให้ปวดหัวใจ
“เมษา ฟังฉันนะ!” อคิณถอนหายใจ พยายามปรับโทนเสียงให้อ่อนลง และอธิบายอย่างใจเย็น
“ฉันรู้ว่าเธอเก่ง แต่การเลี้ยงเด็กให้โตมามีคุณภาพชีวิตที่ดีไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งโตขึ้นยิ่งต้องมีค่าใช้จ่าย ให้ฉันรับผิดชอบตรงนี้เถอะนะ ถ้าไม่อยากให้ยุ่งวุ่นวายเธอกำหนดขอบเขตมาเลยก็ได้ว่าจะให้ทำยังไง แต่จะไม่ให้ฉันไม่ยุ่งเลย ฉันทำไม่ได้จริงๆ”
เมษา นิ่งไปสักพัก ด้วยไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยกับเธอด้วยความเป็นเหตุเป็นผลแบบนี้
เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา
ทว่าดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยก็ยังคงครุ่นคิด
“.....”
อคิณ ขยับเข้าไปใกล้อีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน กลิ่นหอมอ่อนๆจากกายเธอที่มีกลิ่นของ เจ้าหนูมังกร ติดอยู่มันชั่งมีเสน่ห์เย้ายวนจนเขาอยากจะโน้มหน้าไปสูดดมใกล้ๆ
“คุณคิณ!”
หญิงสาวขยับกายออกห่าง และเอ่ยเสียงดุ
ทว่า อคิณ จับมือเธอไว้ และเอ่ยเสียงเว้าวอน
“ให้ฉันดูแลเธอกับลูกเถอะนะเมย์ ..อย่างไงฉันก็ไม่ยอมปล่อยเธอกับลูกไปง่ายๆหรอก”
ไม่แล้ว!! เขาจะไม่ยอมหันหลังเดินออกไปง่ายๆแล้ว
************
- Writer
