ต้องยอมไปก่อน
1487 Words
ตอนที่ 3
ต้องยอมไปก่อน
สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้ญาณิดาเตรียมข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับงานออกแบบบ้านของคุณธวัชอย่างละเอียดที่สุด ไม่ว่าจะเป็นแนวคิดในการออกแบบ สเก็ตช์งานตั้งแต่เริ่มต้น ไปจนถึงไฟล์งานที่บันทึกวันเวลาและชื่อผู้แก้ไข เธอมั่นใจว่าหลักฐานเหล่านี้เพียงพอที่จะยืนยันว่าเธอคือเจ้าของผลงานตัวจริง
คุณสมเกียรติผู้จัดการเข้ามาทำงานแล้วเธอก็รีบตรงมาที่ห้องทำงานของเขาทันที เมื่อมาถึงเลขาของเขาก็บอกให้เธอเข้าไปด้านในได้เลยเพราะคุณสมเกียรติทราบแล้วว่าญาณิดาจะขอเข้าพบ
“สวัสดีค่ะคุณสมเกียรติ”
“นั่งก่อนสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เข้าพบผมวันนี้มีอะไรหรือเปล่า”
“คุณสมเกียรติคะ ดรีมขออนุญาตคุยเรื่องงานออกแบบบ้านคุณธวัชค่ะ” ญาณิดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด
“นั่งลงสิมีอะไรจะคุยเหรอ” คุณสมเกียรติเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือแล้วพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย
ญาณิดาเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงานของคุณสมเกียรติ วางแฟ้มเอกสารที่เตรียมมาอย่างดีลงบนโต๊ะ
“คือเรื่องงานออกแบบบ้านคุณธวัชนะคะ ดรีมอยากจะชี้แจงว่างานชิ้นนั้นเป็นผลงานของดรีมทั้งหมดค่ะ” เธอตัดสินใจพูดตรงๆ ตามคำแนะนำของธันวา
“กรเขามาคุยกับผมเรื่องนี้แล้วล่ะ”
ญาณิดาตกใจเพราะเธอไม่ได้คาดคิดว่า ศิวกรจะชิงลงมือพูดกับผู้จัดการก่อน ศิวกรต้องพูดอะไรบางอย่างเพื่อบิดเบือนความจริงอย่างแน่นอน ใบหน้าของเธอเริ่มซีดเผือด แต่ก็พยายามตั้งสติ
“พี่กรเขาว่ายังไงคะ” ญาณิดาถามเสียงแผ่ว
“กรเขาเล่าว่าเขาเป็นคนออกแบบทั้งหมด แต่ดรีมเป็นคนช่วยประสานงานและเก็บรายละเอียดให้ แล้วเขาก็ให้เครดิตดรีมในฐานะผู้ช่วยออกแบบ” คุณสมเกียรติอธิบาย
ญาณิดากับกำมือแน่น ศิวกรช่างเจ้าเล่ห์นัก เขากำลังเล่นเกมที่บิดเบือนความจริง แต่ก็แกล้งให้เกียรติเธอในฐานะผู้ช่วย ซึ่งฟังดูแล้วเธอจะไม่มีทางแก้ต่างได้เลย นี่คือกลยุทธ์ของศิวกรที่เธอไม่ได้คาดคิดมาก่อน
“ไม่จริงค่ะคุณสมเกียรติ งานทั้งหมด ดรีมเป็นคนทำเองทุกขั้นตอน ตั้งแต่แนวคิด การร่างแบบ การเลือกวัสดุ และการปรับแก้แบบตามที่คุณธวัชต้องการ ดรีมมีหลักฐานยืนยันค่ะ นี่คือสเก็ตช์งานที่ดรีมร่างเองทั้งหมด มีบันทึกวันเวลาที่ดรีมเริ่มงาน และไฟล์งานในคอมพิวเตอร์ที่แสดงชื่อผู้สร้างและผู้แก้ไข ซึ่งก็คือดรีมทั้งหมดค่ะ” ญาณิดารีบหยิบแฟ้มเอกสารส่งให้คุณสมเกียรติ
คุณสมเกียรติรับแฟ้มไปเปิดดูคร่าวๆ แววตาของเขาดูจริงจังขึ้นเมื่อเห็นรายละเอียดในเอกสารเหล่านั้น เขานิ่งเพราะกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“ผมเข้าใจนะดรีม ว่าดรีมรู้สึกยังไง แต่เรื่องนี้...มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ” คุณสมเกียรติเงยหน้าขึ้นมามองญาณิดา
“ทำไมล่ะคะคุณสมเกียรติ ในเมื่อดรีมมีหลักฐานทั้งหมด” ญาณิดาถึงกับช็อกกับคำตอบของผู้จัดการ
“เพราะลูกค้าเข้าใจผิดไปแล้วว่าคนที่ออกแบบคือคุณกร คุณธวัชชื่นชมผลงานที่ผ่านมาของคุณกรมากและพอใจกับผลงานครั้งนี้ การที่เราจะไปบอกลูกค้าว่าครั้งนี้คนที่ออกแบบคือดรีมมันจะกลายเป็นว่าเราไปหักหน้าเขานะ เขาจะมองว่าบริษัทของเรามีปัญหาภายในและเรากำลังโกหกเขา” ผู้จัดการวัยกลางคนถอนหายใจยาว
“แต่คุณสมเกียรติคะ การปล่อยให้เรื่องนี้เป็นแบบนี้ต่อไป มันไม่ยุติธรรมกับดรีมเลยนะคะ” ญาณิดารู้สึกเจ็บปวดกับความไม่ยุติธรรมที่ได้รับ
“ผมรู้ดีดรีม แต่เราต้องคำนึงถึงผลกระทบต่อบริษัทด้วยนะ” คุณสมเกียรติพยายามอธิบาย
“แต่.....”
“ความน่าเชื่อถือของบริษัทเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ถ้าลูกค้ารู้ว่าเรามีปัญหากันเองภายใน หรือมีการแอบอ้างผลงานกัน มันจะกระทบต่อความเชื่อมั่นของลูกค้าอย่างร้ายแรง และอาจทำให้เราเสียลูกค้าคนสำคัญไปได้”
“แล้วแบบนี้ดรีมต้องยอมปล่อยให้พี่กรเอาผลงานของดรีมไปเฉยๆ อย่างนั้นเหรอคะ” ญาณิดาถามเสียงสั่นเพราะรู้สึกผิดหวังและท้อแท้กับระบบที่ดูเหมือนจะปกป้องคนผิด
คุณสมเกียรติเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของญาณิดาแล้วเขาก็รู้สึกเห็นใจ แต่ก็ต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของบริษัทเป็นหลัก
“ผมรู้ว่าครั้งนี้ดรีมต้องเสียสละมาก และผมก็ชื่นชมในความสามารถของดรีมจริงๆ เรื่องนี้คุณกรเขาก็ถือว่าเป็นคนที่ทำงานมานานและผลงานที่ผ่านมาของเขาก็เป็นที่ชื่นชมของลูกค้าหลายๆ คน การที่เราจะออกมาหักหน้าเขาต่อหน้าลูกค้า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
“แต่ถ้าดรีมยอมครั้งนี้ มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกเหรอคะ” ญาณิดานึกถึงคำพูดของธันวาที่ว่าถ้าปล่อยให้คนอื่นเอาผลงานไปง่ายๆ ครั้งหนึ่ง ครั้งต่อไปก็จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก
“ผมรับรองว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน ผมจะเรียกคุณกรมาคุยเรื่องนี้อย่างจริงจังเป็นการภายใน และจะย้ำเตือนเขาถึงจรรยาบรรณในการทำงาน” ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น
ญาณิดาไม่มั่นใจในคำพูดของผู้จัดการนัก เธอรู้ว่าศิวกรเป็นคนเจ้าเล่ห์ และคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกมากนักในสถานการณ์นี้ การเผชิญหน้ากับศิวกรโดยตรงอาจทำให้สถานการณ์แย่ลงได้ เธอรู้สึกราวกับติดอยู่ในกับดักที่ศิวกรวางไว้
“ดรีมเข้าใจค่ะคุณสมเกียรติ” ญาณิดาตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เธอรู้สึกเหนื่อยล้ากับการต่อสู้ในครั้งนี้
“เพื่อเป็นการตอบแทนความทุ่มเทของดรีมในโปรเจกต์นี้ และเพื่อเป็นการสร้างผลงานให้ดรีมได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่ ผมมีโปรเจกต์ใหม่มาให้ดรีมทำ” คุณสมเกียรติเห็นว่าญาณิดายอมอ่อนข้อ เขาจึงพยายามหาทางออกที่น่าจะดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย
ญาณิดาเงยหน้าขึ้นมามองผู้จัดการด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและหวังเล็กๆ
“โครงการบ้านจัดสรรของคุณธวัชที่กำลังจะเริ่มในเฟสต่อไป พี่อยากให้ดรีมร่วมออกแบบในโครงการนั้นด้วย นี่จะเป็นโอกาสที่ดีที่ดรีมจะได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่ และพี่จะดูแลให้ดรีมได้รับเครดิตอย่างเต็มที่ในโปรเจกต์นี้”
หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงอีกครั้ง นี่คือโอกาสที่จะได้ทำงานใหญ่และสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองจริงๆ โครงการบ้านจัดสรรของคุณธวัชเป็นโปรเจกต์ใหญ่ที่บริษัทกำลังให้ความสำคัญ และการได้ร่วมออกแบบในโครงการนี้ถือเป็นก้าวสำคัญในอาชีพของเธอ
“จริงเหรอคะคุณสมเกียรติ” ญาณิดาถามอย่างตื่นเต้น
“จริงสิ ดรีมมีความสามารถผมรู้ดี แต่มีข้อแม้ว่าเรื่องบ้านคุณธวัชเราจะจบมันตรงนี้ ห้ามไม่ให้ดรีมพูดถึงเรื่องนี้กับใครอีกเด็ดขาด โดยเฉพาะกับลูกค้าเข้าใจไหม”
ญาณิดารู้สึกเหมือนถูกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่ก็ต้องยอมรับกับความไม่ยุติธรรมในครั้งนี้ เพื่อแลกกับโอกาสในอนาคต เธอรู้ว่ามันไม่แฟร์เลยแต่ในเวลานี้หญิงสาวก็ไม่เห็นทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้
“เข้าใจค่ะคุณสมเกียรติ” ญาณิดาตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะยอมรับข้อเสนอนี้ เพื่อโอกาสในการเติบโตในอาชีพ
“ผมมั่นใจว่าดรีมจะทำโปรเจกต์นี้ออกมาได้ดี และจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน” คุณสมเกียรติยิ้มพยักหน้า
“ขอบคุณค่ะคุณสมเกียรติ”
ญาณิดาลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบแฟ้มเอกสารกลับมา เธอโค้งศีรษะให้ผู้จัดการเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องทำงานของคุณสมเกียรติด้วยความรู้สึกที่ทั้งผิดหวัง เสียใจ น้อยใจแต่ก็มีความหวังกับโอกาสใหม่ที่ได้รับ
เธอเดินกลับมายังโต๊ะทำงานของตัวเอง ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
แม้จะได้รับโอกาสใหม่ แต่ความรู้สึกขมขื่นจากเรื่องของศิวกรยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ แต่มันคือการก้าวเดินต่อไปในเส้นทางอาชีพของเธอ และเธอจะต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเธอมีความสามารถมากพอที่จะประสบความสำเร็จได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องพึ่งพาบุญคุณของใคร และไม่ต้องถูกใครเอาเปรียบอีกต่อไป
- Writer
