ตอนที่ 11
1234 Words
JJ casino
น้ำหนึ่งยืนมองตึกสูงใหญ่ตรงหน้าแล้วได้แต่ถอนหายใจ ทุกครั้งได้แต่ยืนมองอยู่ตรงมินิมาร์ตที่ตัวเองทำงานแต่ครั้งนี้จะได้เข้าไปเหยียบครั้งแรก ความจริงเธอไม่ได้อยากเข้าไปเลยสักนิดแต่มันจำเป็นจริง ๆ เธอมีเรื่องอยากถามเจ้าหนี้ของลุงมากมาย ทำไมถึงได้ปล่อยกู้ให้คนไม่มีเงินมาใช้หนี้เป็น 10 ล้านให้ลุงเธอ ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีปัญญาจ่ายแน่ ๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันมาพบผู้จัดการที่นี่ พอดีจะมาคุยเรื่องหนี้ที่กู้จากคาสิโน” เธอเดินตรงเข้ามาชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตู คิดว่าคงจะเป็นผู้ดูแลความปลอดภัยของที่นี่
“ผมขอชื่อลูกหนี้หน่อยครับ”
“นายคมศักดิ์ อดิศวงศ์ค่ะ”
“ได้ครับ คุณเข้ามารอด้านในทางเดินรับแขกก็ได้ครับ”
คนที่ถูกเชิญให้เข้ามามองไปรอบ ๆ คาสิโนอย่างอึ้ง ๆ ที่นี่สวยมาก ถูกตกแต่งเป็นแบบสไตล์ยุโรปที่เธอเคยเห็นในทีวี ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็แต่งตัวดี ดูท่าทางมีเงินกันทุกคน ลุงของเธอแทบจะเทียบไม่ติด
ลุงนะลุงคิดยังไงมาเล่นการพนันที่หรูหราแบบนี้ ไม่ดูฐานะของตัวเองเลย
หลังจากที่ชายคนนั้นหายไปสักพักเธอก็เลือกที่จะเดินตรงเข้าไปหาเพราะอยากรู้คำตอบไว ๆ ตอนนี้ใจเธอร้อนรุ่มไปหมดเพราะรู้ดีว่าตัวเองคงหาเงินมาใช้ทดแทนไม่ได้ แต่อยากรู้ว่าคาสิโนแห่งนี้จะเอาอย่างไรต่อ ก่อนที่จะมีชายคนเดิมเดินออกมาทำให้น้ำหนึ่งเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลใจ
“เป็นยังไงบ้างคะ”
“ผู้จัดการเชิญคุณให้ไปคุยกับเจ้าของที่นี่ครับ พอดีวันนี้ท่านเข้ามาคาสิโนพอดีเดี๋ยวผมจะนำทางไปครับ”
“อะ… อ๋อค่ะ”
แม้จะไม่ได้นึกถึงว่าตอนมาจะเจอกับเจ้าของคาสิโนแต่เจอก็ไม่เป็นไร ดีเหมือนกันอย่างน้อยเธออาจจะต่อรองอะไรกับอีกฝ่ายได้บ้าง ไม่นานเธอก็เข้ามาอยู่ในลิฟต์ที่ถูกกดไปชั้นบนสุดของตึกแห่งนี้ที่ดีดูเหมือนจะถูกแบ่งเป็นหลายโซน จากที่ดูผ่านลิฟต์กระจกจะมีตั้งแต่แบบไม่หรูหราจนถึงหรูหราที่สุด
“ถึงแล้วครับ”
พอออกจากลิฟต์เธอก็ถูกพามาที่หน้าประตูใหญ่ ไม่นานก็มีคนออกมาเปิดประตูต้อนรับและพาเธอเข้าไปด้านใน
“รออยู่ที่โซฟาตรงนี้ก่อนนะครับ พอดีเจ้านายกำลังอาบน้ำอยู่”
“อ๋อได้ค่ะ”
น้ำหนึ่งยิ้มกว้างตอบรับก่อนจะเดินตรงไปนั่งลงที่โซฟาตามที่ผู้ชายคนนั้นบอก
ในระหว่างนั้นเธอก็แชตคุยกับเพื่อนเธอ
น้ำหนึ่ง : สัน เขาให้ฉันมาคุยกับเจ้าของ
สัน : โอเค มีอะไรไม่ชอบมาพากลรีบโทรศัพท์หาเลยนะ
น้ำหนึ่ง : ได้ !
เธอเลือกที่จะส่งข้อความบอกเพื่อนสนิท เพราะนอกจากสันแล้วเธอก็ไม่รู้จะคุยกับใครได้จริง ๆ ลูกพี่ลูกน้องของเธออย่างจิก็หายหน้าหายตาไปเลย ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ”
เป็นอีกครั้งที่เสียงคุ้นที่เธอจำได้ดังขึ้น นั่นทำให้เธอรีบหันไปมองทันที ภาพของชายหนุ่มผิวน้ำผึ้ง ร่างกายกำยำภายใต้ชุดอาบน้ำปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
“คุณพายุ !!”
ใช่เขาจริง ๆ เป็นเขาอีกแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้โผล่มาตรงหน้าเธออีกแล้วนะ แถมคราวนี้ยังมาเป็นเจ้าหนี้ของเธอด้วย ตอนนี้เธอเริ่มไม่แปลกใจกับการแต่งตัวของเขาที่เต็มไปด้วยแบรนด์เนมหรู สูบบุหรี่ยี่ห้อแพงและมีบุคลิกเป็นผู้นำแล้วเพราะเขาคือเจ้าของคาสิโนนี่เอง คนแบบนี้น่ะเหรอจะมาเป็นเพื่อนกับเธอ แปลก
“อ้าวน้องหนึ่ง !! ทำไมมาอยู่ที่นี่ครับ… อย่าบอกนะว่าน้องหนึ่งคือลูกหนี้ที่ลูกน้องพี่บอก”
พายุตีหน้าใสซื่อถามคนตรงหน้า พอเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ทีไรทำไมเขาต้องรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ด้วยนะ แต่คงเป็นเพราะเรื่องที่ยัยนี่ทำไว้กับคนรักของเขา ถ้าฆ่าทิ้งคงง่ายกว่านี้ หรือจะฆ่าดีนะจะได้จบ ๆ
“ใช่ค่ะ พอดีลุงของฉันติดหนี้คุณพายุไว้”
“งั้นเหรอครับ เท่าไรครับ” พายุเอ่ยถามอย่างสงสัยทั้ง ๆ ที่เขารู้อยู่แล้ว
“10 ล้านค่ะ”
“ฮะ !! 10 ล้านเลยเหรอ แบบนี้แย่อยู่นะครับ ทำไมถึงได้กู้มากมายขนาดนี้” พายุแสร้งทำเป็นตกใจก่อนจะเดินลงไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“นั่นสิคะ คาสิโนแห่งนี้ทำไมถึงได้ปล่อยกู้ให้คนที่ไม่มีปัญญาจะชดใช้มากมายขนาดนั้น”
คำพูดของคนตรงหน้าทำให้พายุเผลอยิ้มออกมาเพราะดูท่าทางหญิงสาวก็ไม่โง่เท่าไร แต่ฉลาดแล้วไงเธอตกเหยื่อไปแล้ว สุดท้ายปลาแสนฉลาดก็มางับเหยื่อที่เขาตกรอไว้อยู่ดี อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าปลาตัวนี้จะดิ้นให้รอดจากเบ็ดคันนี้อย่างไร
“เรื่องนี้พี่ก็ไม่รู้จริง ๆ ถึงพี่จะเป็นเจ้าของแต่ก็ใช่ว่าจะเข้ามาบริหารเองทุกเรื่อง หลายอย่างพี่ก็ไม่ได้รู้เห็นทุกเรื่องแต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ใช่ความผิดของพี่ เพราะเงินตั้ง 10 ล้านถ้าปล่อยกู้ไปให้คนไม่มีปัญญาจ่าย พี่ก็เสียน่ะสิ… น้องหนึ่งจะโทษพี่ก็ได้นะครับแต่อย่าเกลียดหรือโกรธพี่เลยนะ”
พายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ก่อนที่ปลายประโยคจะมีน้ำเสียงเศร้าลงกว่าเดิมจนเธอถอนหายใจยาว บางทีอีกฝ่ายอาจจะไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ ก็ได้
“ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธหรอกค่ะ แต่ว่าฉันขอพูดตามความจริงเลยนะคะ เงินมากมายขนาดนั้นต่อให้เอาชีวิตฉันไปก็คงไม่พอจ่าย คุณต้องการทำยังไง”
“อืมมมม งั้นก็ชดใช้ด้วยชีวิตดีไหม”
“คะ ?” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเฉยชาทำให้น้ำหนึ่งชะงักไปเล็กน้อย
“พี่หมายถึงน้องหนึ่งมาเป็นคนของพี่คอยใช้หนี้ใกล้ ๆ ดีไหม เหมือนพี่จ้างคนดูแลใกล้ชิด… ให้เดือนละ 5 หมื่น แต่ว่าต้องพักกินอยู่กับพี่ 24 ชั่วโมง แบบนี้ดีไหมครับ”
“เดือนละ 5 หมื่น” น้ำหนึ่งทวนจำนวนเงินอย่างตกใจ แบบนี้เธอก็พอจะมีหนทางใช้หนี้ได้หมดแล้ว “ตกลงค่ะ ฉันขอรับข้อเสนอนี้”
น้ำหนึ่งพูดตอบตกลงไปโดยที่ไม่ทันได้คิดถี่ถ้วนเพียงแค่เธอคิดถึงเงิน 5 หมื่น ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต
“งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับคุณลูกหนี้”
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ คุณเจ้าหนี้”
น้ำหนึ่งยิ้มแห้งให้อีกฝ่ายหลังจากได้ยินสถานะที่เขาพูด ไม่คิดเลยว่าจากเพื่อนจะกลายมาเป็นลูกหนี้แทน แต่ก็เอาเถอะขอแค่มีหนทางใช้หนี้ได้เธอก็ยอมเป็นหมดแหละ
- Writer
