โมฬีก้มมองเสื้อเชิ้ตสีฟ้าตัวโคร่งที่สวมอยู่บนตัวเธอ สลับกับมองชายหนุ่มหลังโต๊ะทำงานที่นั่งสาละวนกับงานตรงหน้าจนไม่มีเวลาเงยหน้า เห็นเพียงเส้นผมดกดำที่ถูกหวีจัดทรงเรียบกริบส่ายหัวดุกดิกไปมาเล็กน้อย
หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมายืดยาว นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องนั่งอยู่ในห้องทำงานของรดิศตลอดช่วงเช้า...
เธออุตส่าห์รวบรวมความกล้ากลั้นใจถามในสิ่งที่อยากรู้ แต่นอกจากเขาจะนิ่งไม่ยอมตอบให้ชัดเจนแล้ว ยังเอาแต่มองเธอแววตาระยับราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว ส่งผลให้บรรยากาศระหว่างกันวาบหวามระคนอึดอัดขึ้นมาทันตา
โมฬีขยับตัวหยุกหยิกอยู่เป็นนานสองนาน รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเกินกว่าจะสู้หน้าเขาไหว จึงรีบลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป แต่ถูกมือหนากุมรั้งข้อมือเธอเอาไว้ก่อน กระตุกเบาๆ ทีเดียวตัวเธอก็ล้มลงนั่งแหมะอยู่บนตักเขา
“ไปไหน” เขาถามพลางไล้ปลายจมูกโด่งสันดอมดมแก้มนุ่ม
“ทำแผลเสร็จแล้ว ถ้าบอสไม่มีอะไร ฉันขอกลับไป
