***LEREN’s POV***
“Tsk, paano ba ito?” Nasa may tapat ako ng pintuan ni Zrion. Kagat-kagat ko ang aking pang-ibabang labi habang hawak-hawak ang tray ng ginawa kong hapunan niya. Alanganin ako kung kakatok ako o iiwanan na lang sa may pinto ang mga pagkain.
Parang hindi ko pa kasi kaya siyang harapin. Ngunit nagi-guilty naman ako dahil noong tanghali ay hindi ko na siya binigyan ng pagkain. Malamang gutom na siya pero ayaw lang niyang bumaba dahil ayaw rin niya akong makaharap pa.
“Ang hirap naman,” bulong na reklamo ko. Lumaylay ang mga balikat ko na animo’y binagsakan ng bato.
Ang ikinagulat ko ay nang biglang nagbukas ang pinto. Chest out at stomach in agad ako.
Si Zrion na lalabas sana ay natigilan ding sandali nang makita niya ako.
“Pagkain niyo po, Sir, Doc,” inunahan ko siya
