ตอนที่ 4
1227 Words
“พวกมึงไปทางนั้น กระจายค้นหาให้ทั่ว ส่วนกูจะไปดักอยู่ทางประตูอีกฝั่ง พ่อเลี้ยงกำชับว่าต้องจับตัวไอติมมาให้ได้ ถ้ามันหนีไปได้ พวกเราตายแน่!”
ดีเซล ที่กำลังเดินผ่านจุดตรวจผู้โดยสารก็ ได้ยินบทสนทนาของกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบคน เอ่ยแทรกดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเขา ภาพนั้นทำให้เขาต้องหันกลับไปมองยังคนกลุ่มนั้นด้วยความแปลกใจ ว่าทำไมพวกมันสามารถเข้ามาด้านในได้ ก่อนจะเอ่ยถามลูกน้องของเขาที่กำลังเดินกลับมาหลังจากได้ไปพูดคุยกับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง
“เกิดอะไรขึ้น พวกมันเป็นใคร”
“เป็นคนของพ่อเลี้ยงสุชาติ นักการเมืองท้องถิ่นของจังหวัด พ่อของไอ้สลาฟ คนที่ส่งหนอนเข้ามาทำงานในท่าเรือของเราครับนาย”
โชค พูดตอบนายของเขาและมองไปยังกลุ่มคนอย่างระมัดระวัง ความปลอดภัยให้กับผู้เป็นนายของตัวเองอย่างเงียบๆ
“แล้วพวกมันมาทำอะไรที่นี่”
ดีเซลพูดและกวาดสายตามองไปยังบริเวณสนามบินก่อนจะได้ยินเสียงลูกน้องของตัวเองเอ่ยตอบดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมได้ยินเจ้าหน้าที่บอกว่า พวกมันมาตามจับคนที่ทำร้ายพ่อเลี้ยงสุชาติเลยขอเข้ามาค้นด้านในแบบมีอภิสิทธิ์พิเศษครับนาย”
“ฮึ อภิสิทธิ์พิเศษงั้นเหรอ”
ดีเซล กระตุกยิ้มและเค้นเสียงขึ้นมาในลำคอเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างรับรู้ในคำตอบ แต่ทว่า สายตาของเขาก็ดันไปสะดุดกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาและมีท่าทางเลิ่กลั่กราวกับหนีใคร
“หรือว่าเธอกำลังหนีคนพวกนี้อยู่นะ”
จู่ ๆ ความสงสัยก็แล่นเข้ามาในความคิดของเขา ดีเซลจึงตัดสินใจเดินก้าวเข้าไปนั่งข้างเด็กคนนั้น โดยเลือกที่จะเว้นระยะห่างของเก้าอี้ไว้เล็กน้อยเพื่อประเมินสถานการณ์ของเธอคนนี้อย่างเงียบๆในทันที
ฉันพยายามนั่งก้มหน้าลง เมื่อเหลือบไปเห็นกลุ่มลูกน้องของพ่อเลี้ยงสุชาติ กำลังเดินตามหาฉันอยู่ทั่วบริเวณแถวที่ฉันนั่ง ฉันจึงเริ่มคิดหาวิธีเอาตัวรอดในทันที ยิ่งเห็นพวกมันเดินใกล้เข้ามาเท่าไหร่ ฉันก็รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น
และด้วยความที่กลัวว่าตัวเองจะถูกจับได้ ก็รีบขยับตัวลุกขึ้นและแกล้งทิ้งตัวลงไปโผเข้าสวมกอดคนที่นั่งข้างๆทันที ก่อนจะได้ยินเสียงเข้มดุเอ่ยดังขึ้นมา
“เธอทำอะไร?” ดีเซล เอ่ยถามขึ้นและก้มมองเด็กน้อยที่สวมกอดเอวของเขาด้วยความแปลกใจ
“หนูหน้ามืดเลย เผลอล้มไปกอดพี่ ขอโทษด้วยค่ะ” ฉันพูดตอบโดยที่สายตายังคงมองไปทางด้านหลังอย่างหวาดกลัว เมื่อเห็นกลุ่มคนพวกนั้นกำลังเดินมาทางที่ฉันอยู่ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ฉันจึงรีบซุกหน้าตัวเองลงตรงช่วงหน้าท้องของผู้ชายตรงหน้า เพื่อบดบังสายตาจากคนพวกนั้นในทันที
“ถ้าเธอหายหน้ามืดแล้ว ก็ปล่อยฉันสิ” ดีเซล เอ่ยขึ้นอีกครั้งแล้วก้มมองเด็กน้อยที่ใช้อกอิ่มที่ใหญ่เกินตัวบดเบียดเข้ามาตรงหน้าท้องของเขา
ฉันเงยหน้าขึ้น ก็ต้องรู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ผู้ชายสุดหล่อที่เดินชนกันหน้าประตูทางเข้าก็ทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่าถ้าเขารับรู้เรื่องของฉัน พี่เขาจะต้องช่วยฉันอย่างแน่นอน ฉันจึงรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือในทันที
“พี่คะ คือ หนูมีเรื่องอยากขอร้องให้พี่ช่วยได้ไหม”
“โทษที ฉันไม่ชอบซื้อกินน่ะ” ดีเซล พูดตอกกลับในทันที
“ไม่ใช่ค่ะ คือ หนูไม่ได้ขายกี หนูแค่อยากจะขอร้องให้พี่ช่วยพาหนูขึ้นเครื่องบินได้ไหมคะ พอดีหนูกลัวความสูง” ฉันพูดขึ้นอย่างหาทางเอาตัวรอด แม้ว่าในใจอยากจะตะโกนด่าผู้ชายตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้อย่างมิดชิด
“อยากให้ฉันช่วย เพราะกลัวความสูง หรือเพราะว่าเธอกำลังหนีคนพวกนั้นอยู่?”
“พี่รู้...?” ฉันพูดขึ้นและมองหน้าพี่คนนั้นด้วยความตกใจ
“ขยับตัวเธอออกไป ฉันไม่ชอบให้ใครเอานมมาถูฉันแบบนี้”
ดีเซล เอ่ยตอบเสียงเข้มและจับมือเล็กของเด็กสาวที่โอบกอดเอวของเขาออก ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“หนูขอโทษค่ะ เดี๋ยวสิคะพี่ คือ หนูหนีคนพวกนั้นจริงๆ เพราะเจ้านายพวกมันจะข่มขืนหนู แต่หนูหนีออกมาได้ พี่สุดหล่อช่วยหนูด้วยนะคะ ถ้าหนูถูกจับได้ หนูต้องแย่แน่ๆ เลย หนูไม่อยากเป็นเมียน้อยไอ้แก่หัวโล้นนั่น” ฉันรีบขยับตัวลุกขึ้นตามพร้อมกับเอื้อมไปจับมือของพี่เขาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยขอความช่วยเหลืออีกครั้ง
“ถ้าช่วยเธอ แล้วฉันจะได้อะไร” ดีเซล พูดถามขึ้นและหันไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อยด้วยแววตาเต็มไปด้วยคำถาม
“พี่ก็จะได้ เป็นคนดีไงคะ”
“หึหึ คนดีงั้นเหรอ” ดีเซล เค้นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆราวกับขบขัน เพราะตัวเขาเองเคยได้ยินแต่เสียงด่าทอว่าเขาคือคน สารเลวและโหดเหี้ยมมากแค่ไหน
“นะคะพี่สุดหล่อ ถ้าพี่ช่วยหนูครั้งนี้ พี่อยากได้อะไร หนูยอมพี่ทุกอย่างเลย” ฉันที่เห็นท่าทีของพี่เขาดูอ่อนลงก็รีบคล้องแขนแกร่งของพี่เขาอย่างออดอ้อนอีกครั้ง
“ยอมทุกอย่าง?”
“ใช่ค่ะ หนูยอมทุกอย่างเลย”
“ถ้าฉันอยากได้เธอล่ะ เธอยังอยากให้ฉันช่วยอยู่ไหม” ดีเซล พูดถามขึ้นและสบตามองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างรอคำตอบ
“อยากค่ะ หนูอยากให้พี่ช่วยหนู” ฉันเอ่ยตอบในทันทีเพราะแค่ฉันรอดจากคนของพ่อเลี้ยงตอนนี้ไปได้ ฉันค่อยหาทางหนีทีไล่กับพี่ผู้ชายคนนี้คงไม่ยาก เพราะดูจากท่าทางพี่เขาคงแพ้ทางเด็กขี้อ้อนแบบฉัน
“หึหึ งั้นก็ดี ไอ้โชค!!” ดีเซล กระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ พร้อมกับเอ่ยเรียกลูกน้องของตัวเองที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“ครับนาย!!” โชค แอบยืนฟังบทสนทนาอยู่นานก็รีบพูดขานรับก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เพื่อรอรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย
“ให้คนส่งเครื่องบินส่วนตัวมารับกูที่นี่แทน และห้ามใครเข้ามารบกวนกูกับเด็กน้อยคนนี้ ในบริเวณนี้เด็ดขาด”
“แต่นายครับ...”
“อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ” ดีเซล พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบและจ้องมองไปยังลูกน้องคนสนิทของตัวเองราวกับเตือนว่าอย่าขัดคำสั่งของเขา
“เข้าใจแล้วครับ” โชค ขานรับคำสั่งในทันที เมื่อเห็นสายตาพิฆาตของผู้เป็นนาย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาและรีบจัดการตามคำสั่งในทันที
ดีเซล ขยับถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมร่างเล็กของเด็กตรงหน้าก่อนจะยกแขนโอบไหล่ของเธอเข้ามากอดพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“เดินตามฉันมาสิ เด็กน้อย”
- Writer
