สถานะคนที่คุณไม่รัก

ตอนที่4-2

“เดี๋ยวพี่พาเข้านอนเอง” สิ้นเสียงแหบพร่า ริมฝีปากหนาประกบจูบปากหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจ ปลายลิ้นสากตวัดเลียพยายามรุกรานเข้าไปในโพรงปากหวาน หากเธอยังคงเม้มแน่นไม่ยินยอม มือหนาอีกข้างลูบไล้แผ่นหลังหญิงสาวไปมาก่อนไล่เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ บีบขยำสะโพกกลมกลึงก่อนจะเลื้อยไล่ลูบไล้เนินเนื้อนูนสัมผัสกลีบดอกไม้งามจนเธอผวาเผลอตัวอ้าปากรับลิ้นร้อนที่แทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มแสนชำนาญจนร่างเล็กโอนเอนอ่อนระทวยกับรสจูบที่เขาปรนเปรอให้อย่างเอาแต่ใจ

ร่างสูงตวัดร่างเล็กช้อนขึ้นอุ้มพาไปวางบนเตียงนอนขนาดห้าฟุตอย่างเบามือ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงต่ำซุกไซ้ซอกคอที่ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆน่าหลงใหล ละเลงลิ้นและจมูกไล่สูดดมเลียชิมความหวานของผิวกายเธอที่ยังไงเขาก็ไม่มีวันเบื่อ ขนอ่อนในกายลุกชันกับปลายลิ้นที่ตวัดดูดชิมซุกไซ้ซอกคอขาวราวกับหิวโหย ก่อนจะเลื้อยใบหน้าลงต่ำเรื่อยๆจนถึงเนินอกอวบอิ่มที่เขาไม่ได้สัมผัสมาหลายวัน มือหนาอีกข้างๆค่อยถอนเสื้อนอนตัวบางออกพ้นจากตัว เผยยอดทรวงอกสีชมพูระเรื่อชูชันยั่วยวนล่อสายตาเขาให้โน้มลงดูดชิมลิ้มรสอย่างกระหาย

“อะ...อ๊ะ...อื้อ...พี่พอร์ช...บัวไม่สบายอยู่นะคะ”

“พี่จะทำให้หายไข้เอง...เชื่อพี่สิ” ใบหน้าหล่อไร้ที่ติ ผละออกจะอกสวยเอ่ยบอกเสียงพร่า ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากอย่างแพรวพราวจนทำเธอหัวใจกระตุก

เพียงเท่านี้ใจเธอก็อ่อนยวบโอนเอนพลิ้วไหวราวกับไผ่ลู่ลมเพียงเขาปรนเปรอเธอเท่านี้เองหรือ รัญลฎา...

มือหนาบีบเคล้นอกสวยอย่างเร้าอารมณ์ ใบหน้าหล่อก้มลงดูดดึงยอดอกใช้ปลายลิ้นร้อนจะตวัดระรัวเร็วจนร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน มือหนาลูบไล้ผิวเนียนนุ่มอย่างหลงใหลเลื้อยต่ำลงไปเรื่อยๆสัมผัสเนินเนื้อนูนกลางกายสาวที่ยังมีแพนตี้ตัวบางขวางกั้น

ปลายนิ้วเรียวลูบไล้จุดเปราะบางกลางกลีบดอกไม้จนร่างเล็กผวาสะท้านเผลอตัวแอ่นอกเข้าหาอย่างลืมอาย

“อ๊ะ...อื้อ...”

“หึ ชอบไหม” คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเพราะริมฝีฝากของเขาครอบครองริมฝีปากเธอไว้ด้วยจูบที่แสนเร้าร้อนดูดดื่มจนแทบจะดูดกลืนวิญญาณจนลืมหายใจ

ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะเร็วๆยามเมื่อเขาผละริมฝีปากออกจ้องมองร่างเล็กที่เขาทาบทับตัวอยู่ ก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าตนเองออกโยนทิ้งคนละทิศละทางอย่างไม่ไยดี เผยแผ่นอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้าที่เธอหลงใหลจนต้องหยุดสายตามองเขาอย่างเผลอไผล

“บัวดื้อมากนะ รู้ไหม” เสียงเข้มเอ่ยดุ นัยน์ตาสีนิลคมกริบจ้องมองหญิงสาวที่แทบจะเปลือยเปล่านัยน์ตาพราวระยับ ก่อนจะเคลื่อนตัวเองลงเล็กน้อย ยกขาเรียวทั้งสองแยกออกจากกันจ้องมองใช้นิ้วชี้เกี่ยวแพนตี้สีหวานออก ก้มหน้าลงใช้ปลายลิ้นลากปาดวนชิมน้ำหวานที่เริ่มไหลซึมอย่างพึงพอใจก่อนจะตวัดลิ้นระรัวเร็วจนร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน พยายามขยับสะโพกหนีแต่ถูกเขาจับยึดเอวไว้แน่น หล่อนเผลอขมิบช่องรักรัดลิ้นร้อนที่กำลังละเลงระรัว ตักตวงความหวานจากกลีบดอกไม้งามของเธอไม่หยุดราวกับกระหาย

“อ๊ะ...อ๊า...พี่พอร์ช...บะ...บัว จะไม่ไหว” เสียงหอบกระเส่าพยายามร้องบอก ในขณะที่เขาเองก็ยังมัวเมาเพลิดเพลินกับน้ำคาวหวานรสชาติคุ้นลิ้นที่ยังละเลงฉกชิมไม่หยุดจนร่างเล็กกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำหวานออกมามากมายให้เขาได้ฉกชิม

ภัทรกฤชผละใบหน้าออกห่างลุกนั่งยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเอง พลางมองสบตาหญิงสาวที่กำลังนอนหอบหายใจแรง ทรวงอกสะท้านขึ้นลง ดวงตาปิดปรือมองเขาอย่างยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจ

“ชอบไหม”

“แฮ่กๆ...”

“ว่าไง หื้อชอบไหม” เขายังคงถามซ้ำเมื่อเห็นเธอเอาแต่หอบหายใจแรงไม่ยอมตอบเขา

“หึหึ” เชฟหนุ่มหัวเราะในลำคอพึงพอใจ ก่อนจะชายปลายนิ้วเรียวสอดใส่เข้าไปยังช่องทางรักคับแคบที่มีหยาดน้ำหวานไหลซึมออกมา

“แฉะขนาดนี้แล้ว...หื้อ ไม่ชอบเหรอ งั้นพี่หยุดนะ”ขยับเข้าออกนิ้วมืออย่างช้าๆ จงใจยั่วเย้าอารมณ์เธอที่กำลังพุ่งทะยานความต้องการสูง

“งื้อชอบ...ชอบค่ะ พี่อย่าหยุด”

“หึหึ...แค่นิ้วจะไปสะใจได้ไง” เชฟหนุ่มชักรูดแก่นกายหนาที่ผงาดตื่นตัวพร้อมใช้งานเต็มที่ จดจ่ออยู่ที่ปากทางรักที่มีหยาดน้ำหวานเคลือบคลออยู่ ก่อนจะค่อยสอดใส่เข้าไปในรูร่องสีหวานอย่างช้าๆไม่รีบร้อน