ตอนที่ 6-1 กูแค่ยังไม่ได้เลือก

1219 Words

ตอนที่ 6 กูแค่ยังไม่ได้เลือก เสียงเพลงจากนักร้องบนเวทีภายในห้องอาหารสไตล์บาร์แอนด์เรสเทอรองค์ ที่มีดนตรีขับกล่อมให้บรรยากาศในร้านครื้นเครงสนุกสนาน มีเครื่องดื่มให้เลือกหลากหลายทั้งเบียร์สด เบียร์คราฟต์ เบียร์นอกให้สาวกนักดื่มได้เลือก ธาราเดินเดินเข้ามาในร้าน กวาดสายตามองหาคนคุ้นตา ไม่นานก็เจอคนที่โทรไปนัดเขาให้ออกมาทั้งๆที่ก็เพิ่งจะเจอกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน “ว่าไงมึง เจอแล้วเจออีกนะ” ธาราแกล้งเย้าคนเป็นเพื่อนที่นั่งหน้าตึงมองหน้าตนเองอยู่ สีหน้าเหมือนมีอะไรในใจ ก่อนจะนั่งเก้าอี้โซฟาตัวตรงข้ามเพื่อนสนิท “อืม สั่งไรก่อนสิ” ธาราพยักหน้ารับก่อนจะหันไปหยิบเมนูสั่งอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง “ว่าไงมึง มีไรจะพูดกับกู” “เปล่า กูแค่อยากดื่มเบียร์เย็นๆ หาคนมานั่งฟังเพลงด้วยนี่ล่ะ” “หึ ว่าแต่ น้องที่กูเจอวันนี้ใครวะ สวยดีนะ แฟนใหม่มึงเหรอ” “กูบอกมึงแล้วไง ว่าบัวไม่ใช่แฟนกู” “อ้าว อะไรของมึง จูงมือขนาดนั้นให้กูเดานะ ซ้ำหลายครั้งแล้วด้วย มึงยังบอกไม่ใช่แฟนอีกเหรอวะ” “อืม...กูยังไม่พร้อม” “มึงไม่พร้อม เพราะมึงยังไม่ลืมมุกเหรอวะ” เขานิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้ารับ “อืม...กูคิดว่า กูยังไม่ลืม” เขาตอบรับไม่เต็มเสียงนัก ในใจนั้นยังสับสนไม่มั่นใจ “แล้วยังไง ตอนนี้มุกกลับมาแล้ว มึงจะกลับไปง้อขอคืนดีหรือไง” “อืม กูอยากทำแบบนั้น” “อ้าว...ยังไงเนี่ย นี่มึงเหี้ยนะ ถ้ามึงจะกลับไปหามุก แต่มึงก็ยังจะเก็บน้องเขาไว้” “อืม กูกำลังคิดเรื่องนี้นี่ล่ะ ตั้งแต่วันก่อนที่กูเจอมุก กูอยากจะกลับไปหามุก แต่อีกใจ...”ปลายประโยคนั้น เอ่ยเสียงเบา คล้ายกับลังเลครุ่นคิด “มึงเสียดาย!” ธาราเสียงดังขึ้นเล็กน้อย มองหน้าเพื่อนแววตาตั้งคำถาม “อืม...บัวเขาก็ดี” ภัทรกฤชครุ่นคิดหนักก่อนจะยอมรับเพื่อนน้ำเสียงคล้ายไม่มั่นใจนักที่จะตอบ “หึหึมึงหมาแน่ไอ้พอร์ช จะจับปลาสองมือเหรอวะ” “เปล่า...แค่กูยังไม่ได้เลือก” “หึ แล้วมึงจะประวิงเวลาแบบนี้อีกนานไหมวะ” นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงย้อนถาม วางสายตาไว้บนใบหน้าของเพื่อนสนิทที่กำลังครุ่นคิดหนัก พลางหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มจนเกือบหมดแก้ว “ไม่รู้ว่ะ” เชฟหนุ่มถอนหายใจยาว ระบายความอึดอัดในใจ “แล้วใจมึง...เอนเอียงหาใครวะ...อย่าบอกกูนะว่า...มุก” เชฟหนุ่มมองหน้าเพื่อนนิ่งนาน แววตาหยั่งลึกยากเกินที่จะคาดเดาความคิดได้ในเวลานี้ว่าเขาควรรู้สึกหรือคิดอย่างไร ทั้งสองนั่งดื่มเบียร์ฟังเพลงจากนักร้องประจำร้าน พูดคุยกันด้วยเรื่องทั่วๆไปก่อนจะที่จะแยกย้ายกันกลับในเวลาเที่ยงคืนกว่า ภัทรกฤชเข้ามานั่งในรถเปิดอุณหภูมิให้เย็นฉ่ำราวกับต้องการดับความร้อนในใจที่กำลังพลุกพล่านสับสน สายตาก้มมองข้อความของคนสองคนที่ส่งกลับมาหาเขาคล้ายกันในเวลาไล่เลี่ยกัน หลังจากที่เขาถ่ายรูปแก้วเบียร์ส่งไปให้คนทั้งคู่ในเวลาเดียวกัน ‘กลับดึกไหมคะ ขับรถดีๆนะคะพี่พอร์ช’ ‘ขับรถไหวไหมคะ ให้บัวไปรับไหม’ เขานั่งอ่านข้อความทั้งสองข้อความสลับกันไปมา ก่อนจะตัดสินใจกดตอบกลับข้อความนั้นไป ‘อืม...ไม่ต้องหรอก พี่กำลังกลับ’ ในขณะที่อีกข้อความนั้นเขากลับอ่านทวนซ้ำไปมาหลายรอบก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์หา รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับกรอกเสียงหวานกลับมา ‘ว่าไงคะพี่พอร์ช เมาหรือเปล่าคะเนี่ย’ “หึหึ เปล่าครับ พี่ทานไปนิดหน่อยเอง จะนอนหรือยัง” ‘ยังค่ะ’ “หึ รอโทรศัพท์พี่อยู่เหรอ” เขาแกล้งถามไปอย่างนั้น ก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ขับรถออกไปยังถนนเส้นหลักเพื่อกลับบ้าน ในขณะที่ยังคงคุยโทรศัพท์กับอดีตคนรักที่เขาเพิ่งได้มีโอกาสได้คุยโทรศัพท์เป็นครั้งที่สองหลังจากที่เมื่อวานนี้เขาได้มีโอกาสแลกเบอร์โทรติดต่อกันอีกครั้งที่บ้านแม่ของเขา ‘งื้อ...เปล่านะคะ มุกกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลย ชิ’ “อ้าว พี่ก็อุตสาห์หลงดีใจ” ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มเล็กน้อย สีหน้าผ่อนคลาย มีความสุขในขณะที่ฟังเสียงคู่สายสนทนาตอบกลับไปมาระหว่างเขาขับรถกลับบ้าน บนเส้นทางที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะใช้ถนนสายนี้มาเกือบตลอดชีวิต ในขณะที่รัญลฎานั้นหลังจากได้อ่านข้อความ ก็รู้สึกเบาใจขึ้น อย่างน้อยเขาก็กำลังขับรถกลับมา เธอไม่อยากโทรไปรบกวนเขาระหว่างที่เขากำลังใช้สมาธิในการขับรถ จึงเลือกที่จะล้มตัวลงนอน หลับตาลงด้วยความเบาใจ จวบจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตีสองกว่า ภัทรกฤชก็ยังมาไม่ถึงคอนโด หัวใจของเธอก็เริ่มร้อนรนกระสับกระส่าย เมื่อสายตาจ้องมองตัวเลขบนหน้าจอนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างหัวเตียง “ทำไมพี่พอร์ชยังไม่ถึงห้องอีกนะ” น้ำเสียงร้อนรน กับใจที่เริ่มกระวนกระวายคิดห่วงไปสารพัดว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกลางทางตัดสินใจหยิบโทรศัพท์กดโทรหาผ่านช่องทางแอพพลิเคชั่นชื่อดังอย่างไลน์ตามความเคยชินแต่กลับปรากฏข้อความขึ้นบนหน้าจอว่า อีกฝ่ายกำลังติดสายกับใครอีกคน! ระหว่างคิ้วสวยย่นหากันด้วยความแปลกใจ เขาติดสายกับใครเวลานี้ หญิงสาวตัดสินใจกดโทรหาอีกรอบ ก็ขึ้นข้อความแบบเดิม จึงตัดสินใจโทรเข้าเบอร์หลักไม่ถึงนาทีอีกฝ่ายก็กดรับสาย “มีอะไร” หญิงสาวสะอึกอึ้งไปทันทีเมื่อได้ฟัง สุ้มเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของปลายสายที่ตอบกลับมาคล้ายกับหงุดหงิดรำคาญใจ “พี่พอร์ชอยู่ไหนคะ ทำไมยังกลับมาไม่ถึงห้องคะ” “พี่อยู่บ้าน” “อยู่บ้านเหรอคะ!?” เธอทวนประโยคนั้นราวกับหูฟาดไป เพราะกลัวฟังผิด ไม่คิดว่าเขาเลือกที่จะกลับไปนอนบ้านเขาในคืนนี้ ทั้งๆที่ปกติแล้วเขาแทบจะไม่เคยกลับไปนอนที่บ้านของเขาเลยสักครั้ง นานๆทีถึงจะมีสักคืนแต่เขาก็จะบอกเธอล่วงหน้าเสมอ “อืม” “พี่กลับบ้าน ทำไมไม่เห็นบอกบัวเลยละคะ” “พี่ต้องรายงานเธอทุกเรื่องเหรอ รัญลฎา” หญิงสาวนิ่งไปทันทีเจ็บจนจุกกับข้อความตอบกลับของเขา หยดน้ำตาร่องเผาะ พยายามกลืนก้อนสะอื้นข่มปร่าลงคออย่างยากเย็น ก่อนจะตัดสินใจกดวางสายโดยไม่พูดอะไรอีก นั่นสินะ เขาจำเป็นต้องรายงานเธอทุกเรื่องด้วยอย่างนั้นเหรอ เธอสำคัญตัวเองผิดไปนะ รัญลฎา!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more