“วรรษา...”
เสียงเรียกชื่อเธอราวกับครางจากร่างสูงที่ตรงหน้าทำให้เจ้าของชื่อ เงยหน้าขึ้น แล้ววรรษาก็ต้องเบิกตาโตมองร่างสูงที่ยึดไหล่ของเธอไว้มั่นอย่างตระหนกตกใจ
“นิก...นิโคลัส!”
เห็นท่าทางตกใจและอาการพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากเขาของเธอแล้วนิโคลัสก็ได้สติ ชายหนุ่มออกแรงยึดไหล่เล็กของคนตรงหน้าที่พยายามแกะมือแข็งๆ ของเขาออก “ใช่...ฉันเอง” เขาตอบรับเสียงเข้มตามแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้น การพบเธอโดยไม่คาดฝันในยามนี้ทำให้นิโคลัสรู้สึกปั่นป่วนไปหมด แต่ความรู้สึกที่มากกว่าความรู้สึกอื่นใดทั้งหมดก็คือ...ดีใจ
“ขอโทษนะคะ...เราไม่เคยรู้จักกัน” วรรษาว่าพยายามตีสีหน้าเรียบเฉย “ฉันจำคนผิด” เธอบอกอย่างไรเยื่อใย
และนั่นก็ทำให้นิโคลัสรู้สึกขุ่นมัวขึ้นมาฉับพลัน
“ทั้งที่เธอเรียกชื่อฉันเมื่อกี้นี้ แต่เธอยังจะบอกว่าจำผิดอย่างนั้นเหรอ” เขาถามเสียงหยัน นั่นทำให้เธอพูดไม่ออก
“ฉัน...”
“เธออย่าคิดแม้แต่จะวิ่งหนีน
