“ฝน กลับมาแล้วเหรอลูก”
เสียงทักทายของวรรณีทำให้วรรษารีบปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าของตนเองเร็วๆ เธอสูดลมหายใจลึกในยามที่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงพยายามแจ่มใสว่า
“ค่ะ...กลับมาแล้ว”
“แล้วไหนล่ะ ของที่บอกว่าจะออกไปซื้อ” วรรณีนิ่วหน้ามองเมื่อไม่เห็นว่าวรรษาจะถืออะไรมาสักอย่าง ออกไปตั้งนานแล้วแถมยังเปียกปอนกลับมาเสียอีก
“พอดีฝนปวดหัวซะก่อนน่ะค่ะ” หลานสาวโกหก “เลยหยุดนั่งพักรอฝนหยุดตกระหว่างทาง แล้วก็เดินกลับมานี่แหละค่ะเลยยังไม่ทันได้ซื้อ” เธอแก้ตัว และวรรณีก็พยักหน้ารับเชื่อง่ายๆ โดยไม่ได้สงสัยอะไร
“งั้นเข้าไปพักเถอะ” ผู้สูงวัยกว่าเดินกลับไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้เธอ “ตากฝนมาด้วยนี่เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ รีบไปอาบน้ำอาบท่าเร็วๆ” วรรณีเร่ง ทำให้วรรษาจำต้องรีบทำตาม
“ขอบคุณนะคะป้า”
หญิงสาวเอ่ยขอบคุณป้าของเธอแผ่วเบา
แล้วคืนนั้นทั้งคืนวรรษาก็ได้แต่นอนหลับๆ ตื่นๆ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องของนิโคลัสตลอดทั้งคืน
