'เธอไม่ได้เลว...คนที่เลวก็คือผมเอง'
'ผมให้อภัยเธอ แล้วเธอล่ะ...ให้อภัยผมได้หรือเปล่า'
“โกหก...คุณโกหกใช่ไหมคะมิสเตอร์ธอร์นตัน”
วรรษาร้องออกมาทันทีที่จบคำพูดของป้าเธอ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ ดวงตาของเธอกำลังฉายแววหวาดหวั่น และคำพูดของเขากำลังทำให้หัวใจเธอหวั่นไหวอีกครั้ง
วรรณีมองปฏิกิริยาของหลานสาวอย่างไม่เข้าใจ อันที่จริงเธอไม่เข้าใจตั้งแต่ข้อความที่นิโคลัสฝากมาบอกแล้ว
ก่อนหน้านี้เมื่อจอร์จเข้ามาบอกถึงในห้องครัวเล็กๆ นี้ว่ามีคนต้องการ ขอพบวรรษา หลานสาวของเธอถึงกับเผลอทำของในมือหล่น ดวงหน้าเจ้าหล่อนซีดเผือดพร้อมกับส่ายหน้าไปมาไม่ยอมออกไป และสุดท้ายเธอจึงจำต้องออกไปแทนด้วยความอยากรู้ และเธอก็ได้รู้ถึงสาเหตุของมัน
พร้อมกับได้ไขข้อข้องใจมาตลอดห้าเดือนในคราวเดียวกัน
“ฝน...จะเล่าให้ป้าฟังได้หรือยังว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่”
เมื่อเห็นหลานสาวยังคงเอาแต่เงียบ วรรณีก
