EP.11 สารเลว [งานแต่ง]

1304 Words

"ฉันไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บอีก" ไม่รู้ว่าเขาพูดบ้าอะไร..หรืออาจจะมึนเหล้าที่ดื่มรัว "แต่ถ้าจะกดรับสายก็คุยตรงนี้ เวลามันตอแหลจะได้ช่วยเตือนสติ" แต่ไม่ทันไรหน้าจอโทรศัพท์ก็ดับมืดปรากฏว่าแบตเตอรี่ของมี่หมดเหลือ0% แววตาที่สับสนจ้องมองสักพักก่อนจะวางโทรศัพท์กลับไว้ที่เดิม ทั้งคู่นั่งเคียงข้างฟังเพลงที่แสดงบนโทรทัศน์พร้อมกระดกเหล้าดื่มรัว เช้าวันต่อมา แสงแดดเล็ดลอดเข้าสู่ระเบียง มีมี่ลืมตาตื่นเนื่องจากเมื่อวานไม่ได้กินข้าวซัดเหล้าแรงจนมึนเมา เสียงร้องโอดโอยพร้อมมือกระทบตีขมับบางเบา "โอ๊ยยย ปวดหัวชะมัด" "อืมมม" "เฮ้ยยย! นี่เรานอนกันตรงนี้ทั้งคืนเหรอ" "กล้ามเนื้อฉันตายไปแล้วซีกหนึ่ง เธอนอนซบไหล่ยันเช้าเลย" แขนของเขาโคตรหนักแทบจะยกไม่ขึ้นแต่ก็ไม่กล้าขยับ เนื่องจากเมื่อคืนหลังจากหลับมีมี่ก็ยังร้องไห้สะอื้นจึงไม่อยากทำให้ตื่น "ขอโทษนะ" รีบยกมือไหว้ขณะที่เอ็มบีบไหล่ตัวเอง "เอาอย่างนี้ไหม..จะทำไข่เจียวปูให้กิน" "วันนี้ไม่ได้ซื้อปูมีแต่ไข่" "งั้นเจียวไข่ใส่หอมหัวใหญ่แล้วกันเนาะ" "แสนดีจังเลยนะ เหอะ" "ก็ไถ่โทษไง ฮ่าๆ" แยกย้ายอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากทำกับข้าวทั้งสองคนนั่งกินไข่เจียวที่มีมี่ทำ เอ็มขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ส่งกลับบ้าน และจอดรอเพื่อให้เพื่อนสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาวิทยาลัยพร้อมกัน "เสียดายเมื่อคืนติดธุระอดไปฉลองความโสดด้วย" โจ้พูดตามมาด้วยแพรว "คงจะเมายับเลยสิ! สภาพอีมี่เยินผมเผ้าก็ไม่ได้สระ" "กูน่าจะตามไปทีหลัง" "มึงไม่ต้องไปหรอกไอ้โจ้เดี๋ยวเมาก็ไปเป็นภาระให้ไอ้เอ็มอีกคน" "มึงมากกว่ามั้งภาระ!" สองเกลอยังคงโต้เถียงกัน เอ็มฟุบหลับตรงที่นั่งประจำ จมูกโด่งสะท้อนแสงพุ่งเข้าสายตาของมีมี่ที่จดจ้องไม่ห่าง ใบหน้าหล่อเหลาทะเล้นขี้เล่นยังเป็นที่จดจำ เที่ยงวัน "มี่เอาอะไรข้าวมันไก่ใช่ไหม?" แพรวลุกเตรียมไปซื้อให้ โจ้ก็หยิบเงินเดินตามไปเลือกอาหารพร้อมเอ็ม "อะไรก็ได้วันนี้ไม่ค่อยหิว" "แดกข้าวบ้างนะรู้ว่าอกหักแต่ก็ต้องมีแรงสู้ต่อเดี๋ยวเรียนคาบบ่ายวิชาอาจารย์สมศักดิ์ง่วงจะตาย" "อืมมม ขอบใจ" "เดี๋ยวกูไปซื้อให้" มี่ยิ้มรับให้เพื่อนท่าทางเป็นห่วงอีกทั้งดูแลไม่ห่าง เมื่อคิดอะไรไปพลางแฟนเก่าอย่างไมค์ก็เดินตรงดิ่งเข้ามา "มี่พี่เลิกกับเปรี้ยวแล้วนะ" คำพูดเน้นย้ำทำให้ตัวเล็กตกใจก่อนจะลุกยืนขึ้นปะทะสายตา "แล้วพี่มาบอกหนูทำไม" "ก็พี่เลือกมี่ไง ตอนแรกอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่หลังจากที่มี่ไม่รับโทรศัพท์ไม่ติดต่อกลับพี่ก็เป็นห่วง และ คิดถึงมาก" "พี่รู้ไหมว่าแฟนของพี่ทำอะไรหนูบ้าง! ถ้าวันนั้นเพื่อนหนูไม่เอาตัวมาบังป่านนี้หน้าหนูคงจะเละเทะไปด้วยแกงร้อนถ้วยนั้น" มีมี่ตวาดดังพร้อมกำหมัดแน่น ยังคงแค้นเคืองแต่เพราะความผูกพันยังมีน้ำใสคลออยู่เบ้าตา หมับ "พี่รักมี่นะเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม..เรื่องเปรี้ยวพี่จะไปจัดการให้" "ปล่อยนะคะพี่ไมค์ อึกกก!" "ไม่ปล่อยจนกว่าน้องมี่จะยกโทษให้ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมเถอะ พี่สัญญาว่าจะไม่นอกใจและไม่โกหกอะไรอีก" "ปล่อยนะคะพี่ไมค์" "ขอร้องล่ะมีมี่" มือหนาคว้าสองข้อแขนเล็กดึงใส่แผงอกโดยไม่สนทุกสายตารอบข้างที่มองอยู่ เขาคล้ายคนขาดสติพยายามกระชากลากตัวเล็ก เพียะ! "บอกว่าให้ปล่อยไงไม่ได้ยินหรือไง!!" สิ้นสุดความอดทนมี่ตบหน้าเขาอีกครั้ง "ระหว่างเรามันจบแล้วอีกอย่างมี่เป็นคนที่เจ็บแล้วจำ ฮึก อย่ามาวุ่นวายกันอีก" "ที่ไม่ยอมยกโทษให้พี่หรือว่ามีคนอื่นกันแน่?" "จะบ้าหรือไง! ใครจะคบซ้อนทำสันดานเลวทรามอย่างพี่" "แล้วทำไมถึงไม่ยอมยกโทษทั้งที่เรื่องมันเพิ่งเกิดทำไมถึงเลิกชอบพี่ไวนัก!!" หมับ! โอ๊ยยยย แววตาของชายหนุ่มผู้อ่อนโยนเปลี่ยนไป เขายังคงคว้าแขนกระชากพร้อมบีบแน่น และ โมโหที่ไม่ยอมยกโทษให้ ผึก! ไหล่แกร่งถูกผลักเต็มแรงจนกระเด็นถอยออกห่าง ปรากฏว่าเป็นเอ็มที่ตรงดิ่งเข้ามาขวางทาง "อย่ายุ่งกับเพื่อนกู!!" หน้าตาดีแต่วอนตีน เอ็มชี้หน้าด่า "มึงอยากเจ็บตัวเหรอ" "ดูท่าทางจะรักเพื่อนคนนี้มากนะ ฉายาของมึงก็ใช่ย่อย เอาผู้หญิงไม่เลือกหน้า" "แต่กูก็ไม่เคยคบใครเป็นแฟนไม่เคยหลอกให้ใครมาเป็นชู้เหมือนอย่างที่มึงทำ!" "ปากดีไปเถอะ อย่าให้รู้ว่าพวกมึงทำตัวต่ำตมแดกกันเองจะหัวเราะให้" หมึบ "ยะ อย่า ช่างมันเถอะ" เอ็มพุ่งตัวจะซัดหมัดแต่ตัวเล็กรีบกระชากไว้ ไมค์ยิ้มเยาะก่อนเดินจากไป "ไม่น่ามาห้ามควรเอาเลือดชั่วมันออกบ้าง!!" "เดี๋ยวก็มีปัญหาอีก ช่างเถอะต่อไปมันคงจะไม่มายุ่งกับเราแล้วมั้ง" "ถ้ามันวุ่นวายกับเธออีกบอกฉันนะ! จะทำให้มันเจ็บจนไม่กล้าที่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ" แววตาโมโหซึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น มีมี่จ้องมองความดุดันจริงจัง ความหล่อทะลุทะลวงอีกครั้งอย่างเน้นย้ำ ทุกอย่างจบลง หลังเลิกเรียน แยกย้ายกันกลับบ้าน แกร๊ก "กลับมาแล้วค่ะ" ตัวเล็กหอบหัวใจเหนื่อยล้ามาถึงบ้านเจอแม่นั่งอยู่ตรงโซฟาห้องโถงพร้อมกับถือบางอย่างตรงดิ่งเข้ามา "แม่กำลังจะแต่งงานนะ" "อ..อะไรนะคะ?" "จะแต่งงานกับนที" "แม่!!!!" ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก หลังจากทราบเรื่องราวมีมี่ไม่ยอมพยายามโต้เถียงแต่ผู้เป็นแม่ก็ไม่ยอมฟังเหตุผลแม้ลูกสาวจะท้วงแต่แม่กลับยืนยันว่าผู้ชายคนนี้คอยดูแลอย่างดีจึงอยากจะฝากผีฝากไข้ เวลาล่วงเลยไป สุดท้ายมีมี่ก็ห้ามอะไรผู้เป็นแม่ไม่ได้ ฝีเท้าก้าวลงเดินลงมาหยิบน้ำดื่มในครัว เวลาสองทุ่มภายในบ้านเงียบสนิทไร้แสงไฟ "ว้ายยย!" เสียงมีมี่ร้องตกใจขณะที่หยิบน้ำ แต่หันกลับก็เจอไอ้ผู้ชายสารเลวยืนขวางประตูไว้ "ดีใจไหมที่ต่อแต่นี้ไปฉันจะได้มาเป็นพ่อเลี้ยงของเธออย่างเต็มตัว" "ดีใจกับผีอะไร หึ รู้อยู่แล้วว่าแกแต่งงานกับแม่เพราะอยากจะได้สมบัติใช่ไหม..เลว" "ใช่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่แม่เธอมันดันโง่เอง" ตัวเล็กกำหมัดแน่นอีกมือก็ถือขวดน้ำ ผู้ชายวัยสามสิบ รูปร่างสันทัดเดินมาประชิดตรงหน้าจนทำให้ต้องรีบผละถอย "แต่ฉันมีข้อเสนอนะ" คำพูดแผ่วเชิงกระซิบ "อะไร?" "ถ้าไม่อยากให้ผลาญสมบัติแม่เธอเล่น ก็เอาตัวเธอมาแลกสิ นอนกับฉันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแล้วจะยกเลิกงานแต่งให้ บอกเลยนะว่าฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น" "เลวมากไอ้โคตรเลว" "จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน หึหึ" "ฉันไม่.." "คิดดูให้ดีก่อนจะส่งคำตอบ มันหมายถึงชีวิตแม่เธอเลยนะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more