ตอนที่ 5 ปากอย่างใจอย่าง
1532 Words
@20.30 น. >> อาชา
ภายในห้องที่เงียบสงัดราวกับป่าช้า เงียบจนผมได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง อารมณ์ของผมในตอนนี้มันร้อนยิ่งกว่าตอนที่ปะทะกับไอ้สายฟ้าเสียอีก ก่อนจะกลับมาถึงคอนโด ผมสั่งเฟย์ว่าเธอต้องลับมาถึงห้องก่อนหกโมงเย็น แต่ตอนนี้เข็มนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง ให้ตายเถอะ! นี่เธอกล้ามาก กล้าที่จะขัดคำสั่งผม อารมณ์ของผมจากเดิมที่พุ่งอยู่แล้วมันยิ่งพุ่งขึ้นไปอีก ราวกับพายุทอนาโดที่พัดกระหน่ำมากลางหัวใจ
"📱เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ"
ผมกดโทรศัพท์มือถือโทรออกหาเธอซ้ำ ๆ ตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงตอนนี้ นับได้ร้อยกว่าสาย ดึกขนาดนี้แล้ว บ้านช่องไม่ยอมกลับ มือถือก็ยังจะปิดเครื่องอีก เธอนี่มันขยันยั่วโมโหเสียจริง
"แม่งเอ๊ย!!
ผมสบถออกมาอย่างหัวร้อน เธอคิดว่าผมพูดเล่นหรือไง? คิดว่าคำสั่งผมไม่มีความหมายอะไรเลยงั้นเหรอ? ถึงได้กล้าทำแบบนี้ หายหัวไปไหนไม่ยอมบอก ผมเดินวนไปวนมาเหมือนเสือบ้าอยู่กลางห้อง มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์แน่น อีกข้างกำหมัดจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนผิวหนัง ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก แค่โมโหที่เธอกล้าที่จะขัดคำสั่งผมก็เท่านั้น
“อย่าบอกนะ...ว่าอยู่กับมันอีก...” ผมพึมพำกับตัวเอง เสียงของตัวเองเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
"ไอ้สายฟ้า..." แค่ได้ยินชื่อมัน ผมก็เดือดจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว เมื่อก่อนไม่เคยเห็นมันขว้างหูขว้างตา แต่วันนี้มันกวนตีน ดูเหมือนมันจะถูกจดเข้าบัญชีดำของผมแล้ว ในขณะที่ผมกำลังพยายามควบคุมอารมณ์โกรธเอาไว้นั้นเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น
"แกร๊ก!!
ผมหันขวับไปมอง แทบจะกระโจนเข้าไปหาเธอด้วยความเดือดพล่าน
“เฟย์!! หายหัวไปไหนมาทั้งวันวะ?! ”
"เธอกล้าดียังไง......"
คำพูดผมค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อเห็นสภาพของเธอ เธอยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า หน้าซีด ปากสั่น รอยเลือดแห้งเกรอะที่หน้าผากซึมออกมาผ่านผ้าก็อชทำแผล ไหล่ห้อยเหมือนถูกกระแทกแรง แขนข้างหนึ่งใส่เฝือก หัวเข่าและแขนมีแผลถลอกเต็มไปหมด
“...เกิดอะไรขึ้น!!” ผมถามด้วยน้ำเสียงดุดัน ดูสภาพเธอตอนนี้ดิ มันน่านัก!
“รถล้มค่ะ” เธอตอบเบา ๆ
"รถล้ม???“
"ค่ะ ล้มระหว่างทางกลับ พอดีมีหมาวิ่งตัดหน้ารถ"
"แล้วทำไม่โทรบอกวะ!"
"มือถือพังคะ ตกกระแทกกับถนน โดนรถที่สวนทางมาเหยียบแตก"
"แล้วทำไมไม่ยืมคนอื่นโทรมา เธอโง่ถึงขนาดคิดไม่ได้เลยรึไง!"
ปากด่าเธอแต่ใจผมมันโคตรจะสับสน ความรู้สึกห่วงใยมันตีขึ้นมากลางใจ อดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ ถ้าผมไม่ให้เธอกลับเอง เธอคงไม่เกิดอุบัติเหตุแบบนี้ อันที่จริงผมก็ไม่ควรสนใจเธอ และไม่ควรจะห่วงเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ใจมันไม่รักดี เห็นเธอเจ็บกลับมาแบบนี้ หัวใจมันกระตุกวูบ เหมือนโดนเฉือนด้วยมีดคมๆ
"จำเบอร์ไม่ได้ค่ะ และตอนนั้นเฟย์ก็หมดสติไป พอรู้สึกตัวก็รีบกลับมา เพราะกลัวคุณจะรอ"
"หึ...คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่า ทำไมฉันต้องรอเธอ เธอสำคัญกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอเฟย์??? "
"...." เฟย์เงียบไปไม่ตอบอะไร ดูเหมือนเธอจะก้มหน้าหลบสายตา คำพูดของผมมันคงจะไปจี้ใจเธอสินะ ถึงได้น้ำตาคลอเบ้าหันหน้าหนีไม่ให้ผมเห็น
"แล้วหมอว่ายังไง แผลเต็มตัวขนาดนี้ยังให้เธอกลับมาอีกเหรอ?"
" หมอจะให้แอดมิตค่ะ แต่เฟย์กลัวคุณจะว่าถ้าหายไปข้ามวันข้ามคืน..”
ผมกัดฟันแน่น ใจมันบีบแน่นขึ้นทุกวินาที เธอพูดราวกับผมเป็นคนใจร้ายใจดำ ไม่สนใจชีวิตคนซะอย่างนั้น
"แล้วเธอโอเคหรือไง กลับมายังไง คงไม่ได้นั่งวินมาทั้งที่สภาพเป็นแบบนี้หรอกนะ"
"เออ..คือ..."
"อะไร???"
"มีคนใจดีอาสามาส่งค่ะ"
“ใคร?” ผมถามเสียงแข็ง จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ
“...พี่สายฟ้าค่ะ เขาผ่านมาเห็นพอดี เลยพาเฟย์ไปโรงพยาบาล...และก็อาสามาส่งเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว”
"หึ.." ผมหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ..หัวเราะแบบขมขื่น เป็นมันอีกแล้ว
“แล้วเธอก็ยอมมากับมัน??”
"ก็พี่เขามีน้ำใจ และอีกอย่างเฟย์ก็ไม่มีทางเลือก จะให้เฟย์เรียกรถนั่งกลับมาเองคนเดียวมันก็อันตราย"
"แล้วมันไม่อันตรายหรือไง? เธอพึ่งเจอกับมันวันแรก ยังไม่รู้จักมันเลยด้วยซ้ำ เชื่อใจมันแล้วเหรอ"
"อาชา.."
"ใช่สิ..ฉันลืมไป เธอมันง่าย ต่อให้เป็นคนอื่นเธอก็คงจะไปด้วยหมดทุกคนนั่นแหละ"
เฟย์เงยหน้าขึ้นมองผมทันที น้ำตาคลออย่างไม่ทันได้ห้าม สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด...ความผิดหวัง ราวกับเธอไม่คิดเลยว่าคำพูดแบบนั้นจะหลุดออกมาจากปากผม
"ต้องพูดขนาดนี้เลยเหรอ?"
เสียงเธอสั่น ราวกับคนที่พยายามประคองศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่อย่างสุดกำลัง เธอไม่หลบตา แต่จ้องผมแน่นิ่ง ดวงตาคู่นั้นสั่นไหว
"คุณคิดว่าเฟย์มันไร้ค่าขนาดนั้นเลยใช่ไหม?" เสียงของเธอเบา แต่ชัดเจนทุกคำ
เธอกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดต่อ "เฟย์รีบกลับมาทั้งที่หมอไม่อนุญาต คุณไม่แม้แต่จะถามว่าเฟย์เจ็บหรือเปล่า ถ้าเป็นเมื่อก่อน..คุณคง....."
"หยุดทำหน้าซื่อตาใสแบบนี้ใส่ฉันสักทีเฟย์ เธอจะพูดถึงอดีตที่เธอทำมันพังเองกับมืออีกทำไม!! มันน่ารำคาญ!"
"เฟย์บอกแล้วไงว่าเฟย์ไม่ได้ทำ..เฟย์ไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ นะอาชา เฟย์ไม่รู้เรื่องด้วยเลย!"
"งั้นเธอตอบฉันมา ผู้หญิงในคลิปที่ฉันได้มาจากกล้องหน้ารถของนาเดียมันคือใคร? ใครที่มันจะรูปร่าง หน้าตาเหมือนเธอได้ขนาดนั้น!!"
"เฟย์ไม่รู้แต่นั่นไม่ใช่เฟย์ เฟย์บอกไปตั้งหลายครั้งแล้ว..ทำไมอาชาถึงไม่เชื่อ?"
"หยุดมองฉันแบบนั้น"
"ความรักของเรามันหายไปตั้งแต่ตอนไหน ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้? ฮึ่ก..ฮึ่ก! เฟย์ผิดอะไร?"
เธอสะอื้นออกมาจนผมเองรู้สึกตกใจ ไม่คิดว่าเฟย์จะร้องไห้จนสะอื้นแบบนี้ แต่นั่นแหละ ทุกอย่างที่เธอทำ มันอาจไม่ใช่เรื่องจริง เธอแสดงเก่งจะตาย
"หึ..เล่นละครตลอดเวลาแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง? ..ตอแหลจนเคยตัว!!!"
"อาชา!!! ทำไมถึงใจร้ายกับเฟย์หนัก ถ้าเกลียดกันมาก จะพาเฟย์มาอยู่ด้วยทำไม??"
"เพราะเธอใจร้ายกับฉันก่อน เธอทำผลายความรักของฉัน แล้วจะมาถามหาความเห็นใจจากใคร?"
ผมเดินเข้ามาใกล้เธอ จับแขนที่ไม่มีเฝือกไว้แรงแต่ไม่ถึงกับทำร้าย
"จำเอาไว้นะเฟย์ อย่าคิดที่จะกลับมารักกันอีก เธอกับฉันมันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว"
"ฮึ่ก ฮึ่ก "
“อย่าเอาน้ำตามาใช้กับฉัน ฉันไม่ใช่อาชาหน้าโง่คนเดิมที่หลงเชื่อเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"
"...." เธอกัดปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล สายตาของเธอไม่แม้แต่จะมองผม
ผมปล่อยแขนเธอ ถอนหายใจหนัก ๆ
"ฉันขอสั่งเธอ ต่อจากนี้ห้ามยุ่งเกี่ยวกับไอ้สายฟ้าอีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม และก็ห้ามนั่งวินอีก ตอนเช้าไปเรียนพร้อมฉัน ตอนเย็นก็รอกลับกับฉัน เข้าใจไหม!"
"...." เธอเงียบไม่ยอมตอบ สีหน้าซีดๆของเธอตอนนี้ ดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
"ถามว่าเข้าใจไหม!!"
"ค่ะ
“มานี่...เดี๋ยวทำแผลให้ใหม่..."
"ไม่เป็นไรค่ะ เฟย์ทำเองได้"
"เลือดมันไหลซึมออกมาจากหัว เธอจะทำเองยังไง จะอวดเก่งก็ดูสภาพตัวเองด้วย ”
ผมพูดทั้งที่เสียงยังแข็ง ดูเธอตอนนี้เหมือนจะโกรธที่ผมพูดแบบนั้นกับเธอ โกรธแล้วยังไง ผมต้องสนใจด้วยเหรอ ไม่มีทาง..
"มานี่...อย่าให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบ"
เธอเดินตามมาเงียบ ๆ ยอมให้ผมทำแผลแต่โดยดี ไม่มีเสียงพูด ไม่มีปฏิกิริยาอื่นนอกจากความนิ่ง ระหว่างที่ผมทำแผลที่หัวให้เธอใหม่ ผมแอบมองดูแผลถลอกบนตัวเธอ ไหนจะแขนที่ใส่เฝือกอีก แม่ง! เห็นแล้วมันโคตรโมโหอยากจะปิดวินซอยนี้ไปให้หมด ไม่ต้องมีมันแล้วถ้าเธอจะเจ็บตัวขนาดนี้
- Writer
