ตอนที่ 4 คนนี้เมียเก่ากู
1276 Words
@หลังพิธีปฐมนิเทศ – ใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างลานกิจกรรม
ฉันนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ใต้ร่มไม้หลังลานที่เงียบสงบเมื่อกิจกรรมจบไปแล้ว
คนอื่นๆทยอยกันกลับหอพัก เพื่อนใหม่ที่พอคุยกันระหว่างกิจกรรมก็โบกมือลาไปทีละคน เหลือแค่ฉัน...ที่ยังนั่งอยู่คนเดียว
ขาแข็งไปหมด…เพราะยืนนาน หัวใจก็แข็งเหมือนกัน…เพราะเจ็บจนด้าน เจ็บจนมันไม่รู้จะไปต่อยังไงแล้ว อันที่จริงฉันอยากจะรีบกลับไปพักเพราะความเหนื่อยล้าที่มีในวันนี้มันมากเหลือเกิน เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ แต่ที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้เพราะอีกใจมัยังไม่อยากจะไปเผชิญหน้ากับเขาคนที่ทำให้เจ็บหนัก
“เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจแรงพลางเตะเศษใบไม้ไปมา
“โธ่…ถอนหายใจขนาดนั้น เดี๋ยวโลกหมุนถอยหลังนะครับน้องเฟย์”
ฉันชะงักเงยหน้า เสียงนั้น...คุ้นเกินไป และพอเงยหน้าขึ้นไปมองกลับเป็นเขา..พี่ว้าก...สุดโหด คนที่ด่าฉันไปเมื่อเช้า แต่ตอนนี้...กลับมาในลุคที่ต่างจากเดิมสุดขั้ว
เขาไม่ได้ขมวดคิ้ว หน้าตาถมึงทึงแบบเมื่อเช้าแล้ว กลับกัน เขาสวมรอยยิ้มอ่อน ๆ พร้อมกระป๋องน้ำเย็นยื่นมาให้
“ขอโทษทีนะ...เมื่อเช้ามันเป็นหน้าที่พี่น่ะ”
“...คะ?”
“ก็...พี่ต้องว้ากไง ปีหนึ่งจะได้ไม่เหลาะแหละ เดี๋ยวเข้าคณะไปจะโดนรุ่นพี่รุ่นน้องเล่นหัวเอา...”
ฉันยื่นมือรับน้ำมาแบบงง ๆ มองหน้าเขาแบบยังไม่เชื่อสายตา
“แล้ว...ตอนนี้?”
“ตอนนี้พี่เป็นแค่พี่สายฟ้าคนธรรมดา...ที่อยากรู้จักน้องเฟย์มากกว่าการมาสาย”
ฉันหลุดขำเบา ๆ แบบงง ๆ มันอะไรกันเนี่ย
"พี่ชื่อสายฟ้านะครับ เรียนวิศวะปีสาม"
“พี่ชื่อสายฟ้าจริงเหรอคะ?”
“จริงดิ ชื่อจริง ๆ เลยนะ ไม่ได้ตั้งเท่ ๆ” เขาหัวเราะเบา ๆ พลางยื่นมือมา
“ยินดีที่ได้รู้จัก...น้องเฟย์ พิชชาภา ทรัพย์พิรุณ”
ฉันลังเลนิดหน่อย ก่อนจะยื่นมือไปจับเบา ๆ
มือเขาอุ่น แต่อุ่นแบบที่รู้สึกได้ถึงความจริงใจ
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"
“พี่ดูต่างจากเมื่อเช้ามากเลยนะคะ”
“พี่มีสองโหมดไง” เขายักคิ้ว “โหมดว้าก กับโหมด...ว้าว”
ฉันหลุดขำพรืดทันที “ตลกอ่ะพี่!”
“ดีแล้วที่หัวเราะได้ ยิ้มแบบนี้น่ารักกว่าคอนร้องไห้เยอะ” เขาวางมือลงบนหัวฉันเบา ๆ ฉันสะดุ้งเล็กน้องเพราะเราไม่ได้สนิทกัน แต่เขาทำเหมือนสนิทกับฉันมาก
"พี่เห็นด้วยเหรอคะ"
"ยืนใกล้ขนาดนั้น ถ้าไม่เห็นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว"
"เห็นแต่ก็ยังดุหนูแรงมาก"
"ร้องไห้เพราะโดนพี่ดุจริงๆเหรอ"
"แล้วถ้าไม่ใช่ หนูจะร้องทำไมคะ"
“หึ..อย่าเก็บคำพูดโหด ๆ เมื่อเช้าไปคิดมากเลยนะ พี่แค่ทำตามหน้าที่…แต่ตอนนี้ พี่อยากรู้จักน้องให้มากขึ้นหาก”
ฉันชะงักกับคำพูดนั้น แววตาพี่สายฟ้า…มันไม่ได้เย็นชาเหมือนใครบางคนที่ฉันมองเห็นในลานเมื่อเช้า มันอบอุ่น…และเต็มไปด้วยความตั้งใจจริง
"ทำไมคะ"
"ก็น้องน่ารักไง คนน่ารักใครก็อยากรู้จัก พึ่งเข้าปีหนึ่ง โอกาสที่คนอื่นจะเข้าหามีเยอะ พี่เลยต้องวิ่งให้เร็วกว่าคนอื่นไง"
"พี่นี่เป็นคนตรงดีนะคะ ว่าแต่พี่เรียนวิศวะ แล้วมาว๊ากคหกรรมได้ไงคะ"
"สองคณะเข้ารับน้องร่วมกันทุกปี น้องไม่รู้เหรอ"
"อ่อ..พึ่งจะรู้จากพี่เมื่อกี้นี่แหละค่ะ" ฉันยิ้มให้กับพี่สายฟ้า เขาเองก็ยิ้มตอบ
“จะกลับหรือยัง ถ้ายัง..อยากเดินเล่นรอบมหาลัยสักรอบไหม…พี่พาไปได้นะ”
“ตอนนี้เลยเหรอคะ?”
“ตอนนี้เลย...พี่ว่างมาก ว่างจนอยากเจอหน้าเราบ่อย ๆ ด้วยซ้ำ”
ฉันหน้าแดง ไม่รู้จะตอบยังไง พี่สายฟ้าไม่ใช่แค่สายฟ้า...แต่เหมือนสายลมอ่อน ๆ ที่พัดเข้ามาในวันที่ใจหม่นที่สุด ทำให้ฉันลืมความเจ็บปวดนั้นไปชั่วขณะจนกระทั่ง
"ไอ้สายฟ้า"
เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินดัง “กึก” ขัดจังหวะการพูดคุย ร่างสูงเดินตรงเข้ามา สายตาเย็นชา แต่ในแววตาเหมือนมีบางอย่างปั่นป่วน
อาชายืนมองภาพตรงหน้าด้วยความขัดใจอย่างเห็นได้ชัด และคำพูดถัดไปก็เหมือนระเบิดที่จุดกลางวง
"ไอ้อาชา..มึงมีอะไรกับกูหรือเปล่า?"
"เปล่า กูแค่อยากจะบอกมึงว่า..คนที่มึงกำลังขายขนมจีบอยู่อ่ะ… เมียเก่ากู"
“อาชา…!”
ฉันลุกขึ้นทันที ดวงตาเบิกกว้าง น้ำเสียงสั่นเพราะทั้งตกใจและอับอาย เขาพูดแบบนั้นออกมาทำไม เพื่ออะไร??
พี่สายฟ้าหันกลับไปมองอาชาด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
"แล้วไงวะ? ก็แค่คนเก่า ถ้ามึงไม่แคร์แล้ว มึงจะพูดแบบนี้เพื่ออะไร?"
อาชายกยิ้มมุมปาก แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มจริงใจเลย สายตาของเขาจ้องพี่สายฟ้าแน่นิ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร มึงอยากจีบ ก็เชิญเลย... กูไม่ถือ ถ้ามึงอยากกินของเก่าที่กูเคยคายทิ้งแล้วก็ตามใจมึง"
"อาชา! เป็นบ้าไปแล้วเหรอ!!" ฉันตะโกนทั้งน้ำเสียงเจ็บปวดและโกรธเคือง กำมือแน่น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ เขาเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้พูดจาหยาบคายแบบนี้ออกมา
"ทำไม กลัวมันไม่จีบเธอต่อเหรอ"
“คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดกับเฟย์แบบนี้! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
"อยู่ด้วยกัน ยังจะหลอกมันอีกเหรอ"
"อาชา!!"
พี่สายฟ้าขยับตัวเข้ามายืนข้างฉัน สายตาคมกริบมองอาชาอย่างไม่สะทกสะท้าน
"ของที่มึงเรียกว่า 'คายทิ้ง'… บางทีมันอาจจะไม่ใช่ของที่กินไม่ได้ แต่มันอาจจะเป็นของที่มึงไม่มีค่าพอที่จะเก็บไว้กินมากกว่า"
ใบหน้าเย็นชานั้นกระตุกเล็กน้อย เหมือนถูกแทงเข้าที่กลางอก แววตาไม่เคยแสดงอารมณ์ของเขาสั่นไหวชั่วครู่ แต่นั่นแหละ…แค่ครู่เดียวก่อนกลับมาเป็นอาชาคนเดิม
"หึ...กูกับเฟย์ลึกซึ้งกันเกินกว่าที่มีงจะคิด อ่อ...กูยังไม่ได้เลิกกันนะ เผื่อมึงยังไม่รู้"
"พอได้แล้วอาชา ไปกันใหญ่แล้ว"
"ถ้าไม่อยากให้ฉันพูดเรื่อง"อดีต"เธอก็ไล่มันกลับไป"
เขากำลังข่มขู่ฉัน ฉันรู้ดีอดีตที่เขาพูดมันหมายถึงอะไร
"พี่สายฟ้า หนูขอโทษด้วยนะคะที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้"
"ไม่เป็นไร ไว้วันหลังพี่ค่อยมาคุยกับเฟย์ใหม่ ดูเหมือนตอนนี้จะมีคนหวงก้าง"
พี่สายฟ้ามองหน้าอาชาด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะเดินออกไป
ด้านของอาชาหันมามองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกส่าเขากำลังโกรธ
"ฉันให้เวลาเธอถึงหกโมงเย็น กลับไปต้องได้เจอเธอ"
เขาพูดจบก่อนจะหันหลังไป พอฉันมองไปในรถของเขา เห็นผู้หญิงคนนั้น คนที่อยู่กับเขาเมื่อเช้านี้ เธอนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ...
"ไปส่งแฟนสินะ..มีแฟนอยู่แล้ว..แล้วจะมาทำเป็นหึงหวงเฟย์เพื่ออะไร?
ฉันได้แต่พูดกับตัวเอง พยายามกลั้นน้ำตา มือกำแน่น มองดูเขาขับรถออกไปพร้อมกับผู้หญิงคนอื่น
- Writer
