ตามติดเหมือนเงา
1153 Words
“ที่นี่มันร้อนมากน้าว่าเนสไปรอน้าที่ออฟฟิศดีไหม” นวพลบอกหลานสาวด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูว่าจะไปซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ ที่ร้านข้างหน้าน้าเอาด้วยไหม”
“จะไปซื้อแล้วเอามาให้น้าที่นี่เหรอ” ”
“ใช่ค่ะ เอาไหมคะ”
“อย่าเลยขับรถกลางแดดเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“น้าคะ หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะที่โดนแดดแล้วจะไม่สบาย”
“ถ้างั้นน้าเอากาแฟก็แล้วกันบอกที่ร้านว่าของน้าเดี๋ยวเขาจะทำให้เองไม่ต้องจ่ายตังค์นะให้เขาลงบัญชีน้าไว้”
“ได้ค่ะ หนูไปก่อนนะเดี๋ยวมาค่ะ”
“อย่าขับเร็วนะ ทางที่ไร่มันขรุขระ”
เนสิตาขับรถเอทีวีกลับมายังร้านเครื่องดื่มเธอสั่งกาแฟให้น้าชายหนึ่งแก้ว ชาเขียวของตัวเองหนึ่งแก้วและนั่งรอที่หน้าเคาน์เตอร์
“ขอกาแฟให้คุณฐาอีกหนึ่งแก้วนะคะ เดี๋ยวเนสจะเอาไปให้เขาแต่เนสไม่รู้ว่าคุณฐากินกาแฟแบบไหน”
“ของคุณฐาเป็นกาแฟดำค่ะ เดี๋ยวเราทำให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อได้กาแฟแล้วหญิงสาวก็จะชำระเงินเพราะไม่อยากลงบัญชีของนวพลตามที่เขาบอกไว้
“คุณฐาสั่งไว้ว่าทุกอย่างที่นี่ฟรีสำหรับคุณค่ะ”
“แน่ใจนะคะว่าคนที่สั่งคุณคุณฐาไม่ใช้น้าพล”
“แน่ใจค่ะ คุณจะเอาขนมอย่างอื่นไปกินด้วยก็ได้นะคะ บราวนี่พวกนี้เพิ่งอบเสร็จเมื่อเช้าเองนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะ แต่เอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะคะ”
หญิงสาวกล่าวขอบคุณพนักงานก่อนจะขับรถเอากาแฟไปให้น้าชายmu
“ขอบใจจ้ะ เอากาแฟให้น้าแล้วจะกลับไปรอที่ออฟฟิศก็ได้นะ เอาองุ่นนี่ไปกินด้วยก็ได้ แต่ต้องล้างก่อนนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะน้าพล แต่หนูจะเอากาแฟไปให้คุณฐาค่ะ”
“รู้เหรอว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“ก็คงอยู่ที่แปลงองุ่นใช่ไหม”
“ตอนนี้น่าจะอยู่ที่โรงคัดแยกองุ่น”
“แล้วมันอยู่ตรงไหนคะ”
“ขับรถจากที่นี่ไปจนสุดทางแล้วเลี้ยวขวาก็จะเห็นเอง ถ้าไปไม่ถูกก็โทรมาหาน้านะ”
“ค่ะ หนูไปล่ะเดี๋ยวกาแฟจะละลาย”
หญิงสาวขับรถมาตามทางที่น้าชายบอกไม่นานก็เจอกับโรงคัดแยกองุ่นที่ตอนนี้คนงานกำลังช่วยกันคัดแยกองุ่นลงตะกร้า
“เหนื่อยมั๊ยคะคุณฐา เนสเอากาแฟมาให้ค่ะ”
“ขอบใจจะนะแต่ไม่น่ามาไกลถึงตรงนี้”
“ไม่ไกลเลยค่ะ นี่พวกเขากำลังแยกองุ่นเหรอคะ”
“ครับต้องเลือกผลที่เสียออกก่อน”
“ไม่มีเครื่องมือคัดแยกเหรอคะ”
“มีสิ แต่ผมว่าใช้คนจะดีกว่าน่ะ เดี๋ยวผมต้องไปดูคนงานอีกกลุ่มตัดแต่งกิ่งนะ คุณรออยู่ที่นี่หรือจะกลับไปรอที่ออฟฟิศก็ได้”
“เนสอยากไปกับคุณฐา”
“แต่มันร้อนมาก”
“ไม่เป็นไรค่ะ เนสมีหมวกของคุณฐาแล้วเนสก็ทาครีมกันแดดเพิ่มแล้วค่ะ”
ฐากูรคิดว่าคงห้ามเธอไม่เลยเขาเลยพยักหน้ายอมตอบตกลงเมื่อเดินนำออกไปเนสิตารีบวิ่งตามไปติดๆ
ตลอดบ่ายเนสิตาก็กลายเป็นเงาตามตัวของฐากูรไปดูแปลงที่คนงานกำลังตัดแต่งกิ่ง เธอได้เห็นเขาพูดคุยกับคนงานอย่างจริงจัง ให้คำแนะนำและจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น มันดูมีเสน่ห์และเป็นธรรมชาติกว่าที่เคยเห็นในร้านอาหารของเธอหลายเท่า
เนสิตาสังเกตเขาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นถึงความทุ่มเท ความเป็นผู้นำและความใส่ใจในทุกรายละเอียดของเขาที่เขามีให้กับงานแล้วก็รู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก
แม้จะเหนื่อยกับการเดินตามเขาไปทั่วไร่ แต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่นตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขอย่างประหลาด ทุกครั้งที่ฐากูรหันมาอธิบายอะไรให้เธอฟังสั้นๆ หรือตอบคำถามของเธอหัวใจของเธอก็เหมือนจะละลาย เธอหลงใหลในความเงียบขรึมและสุขุมของเขา ยิ่งได้อยู่ใกล้ เขายิ่งน่าค้นหา และเธอก็อยากจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฐากูรให้มากขึ้นอีก
เวลาผ่านไปกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เนสิตาก็ขับรถตามเขาที่ออฟฟิศซึ่งน้าชายของเธอรออยู่แล้ว
“หายไปทั้งวันเลยเหนื่อยไหม”
“เหนื่อยค่ะน้าพล แต่หนูก็สนุกมากด้วย เราจะกลับกันเลยไหมคะ”
“ได้สิ ขอน้าเก็บของก่อนจะรีบไปส่ง”
“หนูออกไปรอข้างนอกนะคะ”
เนสิตาเดินออกจากออฟฟิศมานั่งรอน้าชายก็เห็นฐากูรเดินผ่านมาพอดี
“เนสนึกว่าคุณฐากลับไปแล้ว”
“ยังหรอกแล้วคุณล่ะทำไมยังไม่กลับอีก”
“เนสรอน้าพลเก็บของค่ะ แล้วคุณฐาจะไปไหนคะ”
“จะไปหาข้าวกินในเมือง”
“งั้นเนสขอไปด้วยได้ไหม น้าพลจะได้ไม่ต้องไปส่ง”
“ถ้าจะไปด้วยก็ไปบอกเขาก่อนหายไปเลยเดี๋ยวเขาจะตกใจ”
“ค่ะ อย่าแอบหนีไปก่อนนะคะ”
เนสิตารีบกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของน้าชายที่กำลังจะเดินออกมาพอดี
“ขอโทษที่น้าเก็บของนาน”
“หนูไม่ได้เข้ามาเร่งนะคะแต่หนูจะมาบอกน้าว่าน้าไม่ต้องไปส่งหนูแล้วค่ะ หนูจะไปกับคุณฐา”
“คุณฐาจะเข้าเมืองเหรอ”
“ค่ะ หนูเพิ่งคุยกับเขาเมื่อกี้ตอนนี้เขารออยู่ข้างนอกค่ะ”
นวพลเดินตามหลานสาวออกมาก็เจอกับฐากูรที่รออยู่
“คุณฐาจะเข้าเมืองเหรอครับ” เขารู้ว่าเจ้านายมักเขาไปในเมืองเกือบทุกวันแค่ที่ถามก็เพื่อความแน่ใจ
“อือ จะไปหาอะไรกินหน่อย ไปด้วยกันไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ แต่พี่ขอฝากหลานสาวไปด้วย”
ฐากูรพยักหน้าแล้วเดินนำไปที่รถ
“หนูไปก่อนนะคะ”
“ถึงแล้วโทรบอกน้าหรือไลน์มาบอกก็ได้”
“ค่ะน้าพล บ๊ายบายค่ะ” เธอโบกมือให้น้าชายก่อนจะรีบวิ่งตามฐากูรไปที่รถ
“ไม่ลืมอะไรไว้นะ”
“คิดว่าไม่นะคะ แต่ถ้าลืมก็แค่กลับมาเอาเองค่ะ ขอบคุณนะคะคุณฐาตอนเช้าก็ให้เนสติดรถมาแล้วตอนเย็นก็ยังมาส่งเนสอีก เอาเป็นว่าเย็นนี้เนสขอเลี้ยงอาหารค่ำที่ร้านดีไหม” เธอพูดแล้วหันมายิ้มดวงตาของเธอสบเข้ากับดวงตาคมกริบของฐากูรแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแต่หัวใจของเนสิตาก็เต้นรัวเธอกำลังตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง
- Writer
