Chapter 44
Hindi ko ma-teympuhan na siya lang mag-isa sa silid niya, madalas palagi siyang kakausapin ng doctor para tignan at minsan naman ang nurse para pakainin o kaya painumin ng gamot dahil hindi pa siya sanay sa kalagayan niya. Siguro hapon uli nong makita kong siya lang mag-isa at nakabukas lang ang pintuan ng silid niya kaya agad akong nakapasok ngunit hindi pa ako nakakapasok nong mapalingon siya sa gawi ko kaya tumigil ako. Totoo kaya ‘yon lumalakas ang pandama at pandinig nila ‘pag bulag o nabulag ang isang tao? Katulad kagabi, kahit hindi niya ako nakikita o hindi man lang ako nagsalita, alam niya kong na saan ako.
“Sino na andyan?” Tanong niya.
Hindi pa rin ako kumibo.
“Alam kong nandyan ka kaya magsalita ka,” bulalas niya na may halong inis.
“Adam,” hindi ko mapigilan a
