เสียงไซเรนดังอยู่ตลอดเวลา ขณะที่คนรอบข้างพยายามช่วยเหลือ ในหัวของเพียงฟ้ามีแต่คำว่า “ฉันเป็นคนผลักเขาไปตาย” วนเวียนจนเธอแทบคลุ้มคลั่ง
แต่ความจริงมันไม่ได้มีใครผลักจริงๆ เป็นคำพูดของเธอที่เหมือนแรงดึง ที่ทำให้เขาออกไปจากบ้านในสภาพใจสลาย และโชคชะตาก็เล่นงานในแบบโหดร้ายที่สุด เธอยกมือขึ้นปิดปาก ไม่เชื่อเลยว่าเสียงหัวใจที่เธอพยายามจะปิด จะร้องเรียกเขาให้กลับมาได้ขนาดนี้
เมื่อแผลภายนอกเห็นได้ชัดขึ้น คนรอบข้าง ที่มุงดูอยู่ตอนแรกก็ตกใจเป็นอย่างมาก เสียงแพทย์และพยาบาลล้อมตัวภีมไว้ ได้ทำการช่วยเหลือพิมพ์อย่างสุดความสามารถ
เพียงฟ้านั่งคุดคู้ข้างๆ ซากรถ โลกเริ่มมืดลง โลกสำหรับเธอมันเหมือนจะมืดลงไปตลอดกาล การไม่มีเขาทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า เธอจะรักเขาและรักมาตลอด
“อย่าตาย... อย่า…” เธอกระซิบซ้ำๆ จนเสียงเธอแหบพร่า ในหัวมีเพียงภาพคำพูดของเธอเองก้องดังกว่าเสียงเครื่องช่วยหายใจ และ
