กลิ่นยาฆ่าเชื้อในห้องพิเศษยังคงอวลอ้อยอิ่ง เครื่องวัดชีพจรส่งเสียง “ติ๊ด...ติ๊ด...” อย่างสม่ำเสมอ เสียงนั้นคือสัญญาณชีวิตที่เพียงฟ้าเฝ้าฟังมาหลายวัน หลายคืน
เธอนั่งอยู่ข้างเตียง มือเล็กที่สั่นเทายังจับมือใหญ่ของชายหนุ่มไว้แน่น ทั้งที่มือเขาเย็นเฉียบ ทั้งที่ดวงตาคู่นั้นยังปิดสนิท
“ฉันขอโทษนะ...” เสียงของเธอแผ่วเบา แทบไม่ต่างจากลมหายใจที่แห้งผาก “ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...”
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงบนหลังมือของเขา เธอจำได้ดี...วันที่พูดคำว่า ‘ไปตายซะสิ!’ มันเป็นเพียงคำพูดในอารมณ์ แต่กลับกลายเป็นคำสาปที่ทำลายหัวใจของเธอเอง
แล้วในจังหวะที่เธอก้มลงจูบหลังมือเขา...นิ้วมือของภีมขยับเบาๆ
“คุณภีม!” เพียงฟ้าเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง น้ำตายังไหลพรากไม่หยุด “ภีม! คุณได้ยินฉันไหม!”
เปลือกตาของชายหนุ่มกระตุก ก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ แสงไฟสีขาวสะท้อนในนัยน์ตาเขาอย่างพร่าเลือน
“...ฟ้
