ถงถงหันไปขอบคุณเลขาซินลู่ที่ช่วยเธอเมื่อครู่เพราะเขามือไวทำให้คนที่กลายเป็นคนเจ็บก็คือหวังเมิ่งเมิ่ง
“เฮอะ! สมน้ำหน้าหมาลอบกัด หมิงว่าจะไม่พูดแล้วนะ แต่เอาหน่อยเถอะ หมั่นไส้”
เสี่ยวหมิงที่เดือดร้อนแทนพี่ถงอยู่แล้วเดินไปก้มดูสภาพก่อนจะหัวเราะเยาะอีกที แล้วหันกลับไปหาอาเหล่ยแล้วแย่งสมุดบัญชีธนาคารในมือของเขามา ก่อนจะจัดการทิ้งสมุดบัญชีนั้นแรง ๆ ใส่หน้าหล่อน
“อยากได้มากนักเงินตระกูลกู้ก็เอาไปให้พอ ต่อไปอย่ามายุ่งกับพวกเราแล้วกัน โดยเฉพาะห้ามมาทำให้อาเหล่ยของหมิงเสียใจ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าหมิงไม่เตือน” เสี่ยวหมิงพูดพร้อมกับหักนิ้วไปด้วยบ่งบอกว่าเอาจริงแน่
ส่วนถงถงกับซินลู่ได้แต่ส่ายหน้าให้กับนักเลงท้ายตลาดตัวน้อยอย่างเสี่ยวหมิง คนของตระกูลหานจัดการเก็บของของอาเหล่ยพร้อมแล้ว จากนั้นก็เตรียมจะกลับจนกระทั่งได้ยินเสียงหนึ่งที่นั่งบนโซฟาหลุยส์รอสะสางอยู่นานแล้วเอ่ยขึ้น
“นี่...อยู่ก่อนสิ”
