ย้อนกลับไปเมื่อตอนกลางวันใบหน้าสวยหวานแต่แววตาร้ายลึกนั้นทำให้หานอวี้เหิงมองหน้าเธออย่างสนใจ จนนึกไปถึงคำพูดของน้องชายไม่กี่วันก่อนหน้า
‘บางทีเธออาจจะเป็นคนที่พี่รออยู่ก็เป็นได้นะครับ’
คำว่าคนที่รออยู่ ทำให้หานอวี้เหิงสนใจขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากคนของหานอวี้เฉิงส่งข้อมูลให้กับเลขาของเขา ประวัติของเธอก็ส่งมาหาเขาทันทีโดยไม่ต้องรอนาน ทั้งญาติฝ่ายแม่และญาติฝ่ายพ่อ รวมทั้งเบื้องหลังทั้งหมดที่เขาควรรู้ก็ล้วนมีในแฟ้มประวัติของเธอ
แต่ปากเล็ก ๆ ที่กล้าสั่งสอนเขาเรื่องดื่มไวน์นั้น ทำให้เขาสนใจ
“ยายตัวแสบ!”
เขาสามารถนิยามหมอยาคนนี้ได้คำเดียวเท่านั้น ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าไวน์มันไม่ดีต่อร่างกาย เพียงแต่เขาดื่มแล้วรู้สึกผ่อนคลายกว่าการดื่มชาหรือน้ำเปล่าเท่านั้น
หมอเพียรบอกเขาว่าเสียสุขภาพ แต่คนเหล่านั้นไม่กล้าพูดตรง ๆ แต่เธอกล้าเอ่ยคำว่าตายต่อหน้าเขา ซึ่งเป็นคำต้องห้ามด้วยซ้ำ
จริงใจเกินไปไหม? น
