เธอรีบเข้าไปเอากระเป๋ายาของตนเองออกมาทันทีด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้มีอาการใดประดับอยู่ เรียกได้ว่าเฉยชาขั้นสุดจนคนอ่านไม่ออก เพียงแต่ปลายนิ้วกลับโกหกไม่ได้
ยอมรับว่าลึก ๆ แล้วสั่นไหว เพราะเธอไม่เคยใช้ยาพลิกชีวิตนี้กับใคร และที่โลกใบนี้ไม่มีการทดสอบการแพ้ยาอีกด้วย แต่ในห้วงมิติหลอมยาบอกเอาไว้ว่า ยานี้จะพลิกชีวิตได้ทุกคน เพียงแต่อาการเริ่มต้นอาจจะหนักหนาไปสักหน่อยจนเธอมองไปยังกระเป๋ายาประจำตัวพร้อมกับยกมือขึ้นคลำเบา ๆ
เธอลูบกระเป๋ายาพลางคิดอาการข้างเคียงทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้นได้ ทั้งหมดมียาที่แก้อาการข้างเคียงของคุณชายใหญ่หาน
แล้วทั้งสามคนก็ได้นั่งรถหรูออกจากร้านขายยาตระกูลหวังตรงไปยังคฤหาสน์นอกเมืองฝั่งตะวันตกของตระกูลหานซึ่งเป็นเส้นทางที่ดูเหมือนคนที่เฝ้ารออย่างถงถงจะรู้สึกว่ายาวนานเป็นพิเศษ
“โอ้โห...คุณลุงลู่นี่ทางไปคฤหาสน์ตระกูลหานเหรอ ทำไมสวยอย่างนี้ล่ะ” เสี่ยวหมิงไม่เคยเห็นภาพถนนสอ
