“Kanina pa siyang umiiyak. Mabuti na lang nakatulog na siya, kahit paano ay nakapagpahinga ang kanyang mata.”
Napatingin ako kay Austine na nakaupo sa kabilang bahagi ng kama sa tabi ni Chantal. Hawak niya ang maliit na kamay ng anak habang mataman itong pinapanood na matulog.
Mahigit isang oras ding umiyak si Chantal at wala akong magawa kung hindi damayan lang siya at samahan hanggang sa makatulog. Sumasakit ang puso ko kasabay nang impit niyang pagluha kanina. Ramdam na ramdam ko ang sakit sa mura niyang puso. Pinipilit ko lang na hindi mapaiyak dahil siguradong hindi siya tatahan.
Ipinagpapasalamat ko lang na nagkusa na ring umalis ang kanyang ina dahil kung hindi ay baka hindi ko na mapigil ang sarili at ako na ang gagawa ng paraan para umalis siya. Kapag nagtagal pa kasi siya ay
