อธิปกนั่งจับเจ่าจนเหงื่อไหลไคลย้อย วันนี้อากาศร้อนกว่าปกติ เหงื่อที่ซึมแผ่นหลังทำให้แผลที่ยังไม่ตกสะเก็ดดีเริ่มคันยิบๆ เหมือนมีฝูงมดมารุมกัดยังไงยังงั้น ทรมานอย่าบอกใครเชียว เขาได้แต่นั่งยุกยิกเหยียดแข้งเหยียดขา ยืดตัวยกมือเกาหลังที บิดกายขับไล่ความเมื่อยขบที กระทั่งแหงนหน้ามองฟ้าเห็นดวงอาทิตย์ใกล้จะตรงหัวแล้วจึงดูนาฬิกาบนข้อมือ อีกไม่กี่นาทีก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว ตั้งแต่เช้านริศตายังไม่ทานอะไรเลย เขากลัวเธอจะหิวเลยรีบลุกขึ้นเดินไปยังรถยนต์ที่ใช้งีบหลับในตอนกลางคืน ตั้งใจจะแวะซื้ออาหารกับของว่างมาให้เธอสักหน่อย
ทว่าบานประตูถูกนริศตาเปิดออกมาเสียก่อน เขาจึงชะงักเท้าวกเดินกลับไปหาเธอ ยิ้มบางๆ พลางเอ่ยถามว่า
“หิวรึยัง ใกล้ๆ นี้มีร้านอาหารดีๆ อยู่ เราไปกินข้าวกัน...”
พูดยังไม่ทันจบ นริศตาก็เดินผ่านหน้าเขาไปเฉยๆ ปลดล็อกเปิดประตูรถเข้าไปนั่งโดยไม่ชายตามองเขาสักนิด เธอขับรถออกไปเลย อธิปกทำได้แค่ม
