แสงแดดรำไรเป็นเสมือนนาฬิกาปลุกนริศตาทุกเช้า สิ่งแรกที่ทำหลังลืมตาตื่นคือแย้มม่านออกเล็กน้อย มองหาคนที่อยู่นอกบ้านมาหลายวันติดกันแล้ว เธออนุญาตให้อธิปกอยู่ที่นี่ได้ก็จริง แต่ให้อยู่ได้เฉพาะหน้าเรือนชานเท่านั้น ห้ามเข้ามายุ่มย่ามภายในบ้านเป็นอันขาด คิดว่าไม่ทันข้ามวันคุณชายอย่างเขาคงทนความลำบากไม่ไหว เผ่นแน่บกลับบ้านไปนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าอธิปกจะมีน้ำอดน้ำทนถึงเพียงนี้
หรือจะเรียกว่าดันทุรังดีล่ะ?
นริศตาขมวดคิ้วพลางถอนหายใจ อธิปกยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม มุมเดิม คนทั้งคนดูซูบเซียวแทบไม่เหลือสง่าราศี ความเย่อหยิ่งที่เคยมีหายไปหมด เหลือแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่แววตาอ่อนล้า สีหน้าไร้เรี่ยวแรงและเจ็บป่วย ไม่รู้เขาจะทรมานตัวเองไปเพื่ออะไร
หรือเขาคิดจะใช้วิธีนี้ตื๊อให้เธอใจอ่อนยอมกลับไป...
นริศตายิ้มเยาะ เลิกสนใจเขาแล้วหันมาสนใจข้าวของในบ้าน เปิดตู้เย็นดูก็พบว่าของสดหมดแล้ว วันนี้เธอคงต้อง
