นริศตาลุกจากเตียงอย่างกระปรี้กระเปร่า แง้มผ้าม่านมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วยิ้มบางๆ แดดอ่อนๆ ส่องประกายกระทบต้นไม้ใบหญ้าดูสว่างสดใส อากาศยามเช้าที่บ้านยายปลอดโปร่งโล่งสบายเป็นพิเศษในเช้านี้ อาจเพราะเธอได้ปลดล็อกโยนความกลัดกลุ้มที่แบกไว้บนบ่าออกไปหมดแล้ว ในหัวจึงโล่ง ในใจผ่องใส่ผ่อนคลายอย่างที่ไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ตอนแต่งงานโน่นละมั้ง
คนเราเวลาเจอความทุกข์ ก็ต้องหาทางเดินออกมาเองให้ได้ ไม่มีใครให้พึ่งพิง นอกจากจะต้องก้าวข้ามผ่านมันมาด้วยตัวเอง
นริศตาพยักหน้ากับตัวเอง ยิ้มกว้างรับวันใหม่ที่สดใส พอได้นอนหลับพักผ่อนเต็มที่ก็พลอยอารมณ์ดีขึ้น มีแก่ใจนึกอยากจะทำอาหารเช้าฉลองให้ตัวเองสักหน่อย พอล้างหน้าเสร็จเธอจึงเดินออกมาเปิดประตูบ้าน บิดขี้เกียจสูดอากาศบริสุทธิ์เขาเต็มปอดพลางมองไปยังแปลงผัก ก่อนจะชะงักกึก หัวคิ้วขมวดมุ่นมองอธิปกที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาว
ไม่รู้ว่านั่งมานานแค
