บทที่ห้า

2220 Words

ไฟหน้ารถสาดกระทบถนนตอนกลางคืน ญาดาเม้มเรียวปากกระจับอึกอัก นัยน์ตาหวานเคลื่อนมองข้างถนนอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ต้องเกร็งพี่ขนาดนั้นก็ได้” ชายหนุ่มข้างกายระบายรอยยิ้มหวาน มือหนาเปิดเพลงสากลคลอเพื่อคลายอาการประหม่าระหว่างเขาและเธอ “พูดเป็นกันเองกับพี่ ยังไงดาก็ลูกน้านี” คามินกล่าวในขณะที่มือหนายังคงจับพวงมาลัย แววตาคมกริบนึกเอ็นดูน้องสาวนอกไส้คนนี้เหลือเกิน “ดาไม่กล้าขนาดนั้นหรอกค่ะ” ญาดาส่ายหน้าปฏิเสธ ‘คามิน’ คือลูกของ ‘เผ่าพงศ์’ สามีใหม่มารดา ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาติดต่อหาอันนา ตอนแรกญาดาไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าคนเป็นแม่จะหวนกลับมาในชีวิตอีกครั้ง ‘ปรานี’ ตัดขาดจากพิศาลไปเป็นเวลาเนิ่นนาน หล่อนทิ้งเธอไว้กับพ่อตั้งแต่อันนาเล็ก ๆ จนพี่สาวอย่างญาดาต้องคอยดูแลน้องแทนผู้เป็นแม่ เธอไม่แน่ใจว่าปรานีรู้ข่าวการป่วยของพิศาลตั้งแต่เมื่อไร เพราะอยู่ดี ๆ หล่อนไหว้วานคามินเข้ามาเจรจาเพื่อเป็นกาวใจ เขาเสนอออกเงินค่าผ่าตัดบิดาให้ทั้งหมด แต่มีข้อแม้เพียงอย่างเดียวคือต้องแวะไปหาปรานีบ้างเป็นครั้งคราว ‘แม่คิดถึงเราสองคนมากนะ’ ญาดาไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นรักเธอกับน้องจริง ตอนทิ้งก็ไร้เยื่อใย พอจากไปเพิ่งมานึกได้หรือว่ามีหนึ่งครอบครัวที่หล่อนทำลายลงยับเยิน “นี่บ้านดาเหรอ” คามินชะลอหน้าบ้านทาวน์เฮาส์ที่สภาพไม่ได้ดูดีนัก “เราอยู่ที่นี่คนเดียว ?” เขาเลิกคิ้วถามพลางสำรวจรอบข้างราวเป็นห่วง “ดาอยู่กับสามีค่ะ” ญาดาตอบกลับเสียงฉะฉาน “พี่เพิ่งรู้ว่าดาแต่งงานแล้ว” “ค่ะ ขอบคุณคุณมินมากนะคะ” หญิงสาวยกมือกระพุ่มไหว้ก่อนเคลื่อนกายจับประตู “เดี๋ยวสิดา” ยังไม่ทันเปิดออก คามินดึงญาดาไว้จนใบหน้าหนุ่มสาวใกล้ชิดกันฉับพลัน ลมหายใจอุ่นร้อนสัมผัสกันและกันเพิ่มอณูตึงเครียดเป็นเท่าตัว “อะ…เอ่อ…พี่ขอโทษ แค่เป็นห่วง” เหมือนชายหนุ่มพอเดาออก สีหน้าญาดาบัดนี้ไม่สบอารมณ์นัก เธอสะบัดกายห่างมองเขาปานของร้อน “ดาขอตัวก่อนนะคะ” “แล้วข้อเสนอพ่อ ?” “ถ้าคุณเผ่าพงศ์ทำได้อย่างที่ปากว่า ดาพร้อมจะเก็บเอาไปคิดอีกครั้งค่ะ ขอบคุณที่เป็นธุระมาส่งดาถึงบ้าน” ญาดากล่าวตัดบทสนทนา เธอลงจากรถคันหรูโดยไม่สนใจคำหนุ่มหล่อเบื้องหลังซึ่งตะโกนดัง ๆ ไม่สนใจรอบข้าง “ขอบคุณสำหรับวันนี้ ฝันดีนะดา” ร่างบางเดินเข้าบ้านตนในขณะที่คามินยืนรอจนกระทั่งเธอ ล็อกประตูรั้ว ใบหน้าคมคายของลูกนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่อยู่ ๆ ก็เปื้อนยิ้มมุมปาก เขาเพ่งพิศมองดูญาดา จนกระทั่งร่างบางลับสายตาไป มือบางไล่สัมผัสผ่านสวิตช์ไฟใกล้ห้องนั่งเล่น แสงสว่างวาบขึ้นจนเธอตกใจ เพราะร่างสูงของคนเป็นสามีนั่งอยู่ไม่ไกลบริเวณโซฟา “พี่เชน…” ในมือเขาถือกระป๋องเหล้า อนวัฒน์บัดนี้แต่งกายไม่เรียบร้อยนัก ญาดาลอบสังเกตใบหน้าหล่อเหลาซึ่งแดงก่ำ ใคร่ครวญคิดแล้วเขาคงเมาอยู่พอควร “กลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ” หญิงสาวพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เวลานี้อารมณ์ของคนตัวสูงเครียดจัดสุดกู่ “ดาล่ะ ไปไหนมา” เขาแสยะยิ้มพลางเลิกคิ้วถาม นัยน์ตา คมกริบของอนวัฒน์จับจ้องญาดาไม่ลดละสักเสี้ยวนาทีเดียว “ดาออกไปทำธุระมาค่ะ” “ธุระ ?” อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ระเบิดหัวเราะ “พี่เชนเมา ค่อยคุยพรุ่งนี้เถอะดาเหนื่อย” ญาดาระบายลมหายใจเชื่องช้า เธอเบี่ยงปลายเท้าขึ้นไปทางบันได หากยังไม่ทันก้าวด้วยซ้ำ มือหนัก ๆ ของชายเบื้องหลังรั้งยกร่างบางลอยขึ้นเหนือพื้น “จะโกหกพี่ถึงเมื่อไรวะดา!” “พี่เชนบ้าไปแล้วใช่ไหม!” ญาดาเบิกตากว้าง ดีดดิ้นแกว่งไกวปลายเท้าไปมาราวขัดขืน ยิ่งเธอแสดงท่าทีพยศเท่าไรอนวัฒน์ยิ่งลงน้ำหนักมือ เดินดุ่ม ๆ พาคนเป็นเมียมุ่งไปยังจุดที่ต้องการ ฟุบ! ชายหนุ่มโยนร่างเล็ก จนญาดาเสียหลักกระแทกโซฟา ร่างหนัก ๆ ของเขากดทับไม่ปล่อยหญิงสาวได้หลีกหนี “พี่เชน ปล่อยดานะ” ญาดาเปล่งเสียงกรีดร้องและจิกมือ เธอมองเขม็งไม่เข้าใจว่าบัดนี้คนเป็นสามีบ้าอะไรถึงได้ทำต่ำทรามกับตนดั่งสัตว์ร้ายก็ไม่ปาน “ปล่อยงั้นเหรอ อยากให้พี่ปล่อยดามาก ?” อนวัฒน์เหมือนคนหูหนวกตาบอด อะไรที่เป็นความปรารถนาของญาดาเขาพร้อมทัดทาน ชายหนุ่มกระชากเน็กไทลวก ๆ พลางตึงมือบางทั้งสองข้างเหนือศีรษะ คนกักขฬะมัดภรรยาอย่างไร้อารยะธรรมที่สุด “ทำไมดาต้องโกหกพี่ซ้ำไปซ้ำมา” “ดาโกหกอะไรพี่ อย่าทำแบบนี้นะพี่เชน!” ดวงหน้ามนหลีกหันทางขวา นัยน์ตาดวงน้อยสั่นระริกฉายชัดว่าผิดหวังสุดขั้วหัวใจ “ปากแข็งตลอด!” เสียงเขาราบเรียบเฉยชาไม่รู้สึกอะไร หากมือหนากลับบีบเรียวคาง “มองหน้าพี่สิดา!” เขาเน้นย้ำทุกคำพูด “…” กลีบปากระเรื่อกัดเข้าหากันจนห้อเลือด “…หน้าพี่ดูเหมือนไอ้โง่มากหรือไง” ชั่วขณะปลายเสียงเข้มจัดแปรเปลี่ยนเป็นสั่นไหว “ดาไม่ได้หลอก…” “ปากนี้ใช่ไหมที่ชอบพ่นคำโกหกใส่พี่” นิ้วหัวแม่มือบดขยี้ปากแดงระเรื่อ ญาดาจุกจนพูดไม่ออกสักคำ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายรวดร้าวไปทั้งดวง แค่เมื่อวานเขาเลือกอิงอรมันยังไม่พอใช่ไหม จะทำให้เธอแตกสลายไปถึงไหน เมื่อไรอนวัฒน์ถึงจะหยุดเสียที! อยู่แค่กายแต่ไร้หัวใจเป็นเช่นไรหญิงสาวเพิ่งเข้าใจวันนี้ วันที่ผู้เป็นสามีหักหลังอย่างเลือดเย็น คนใจร้าย…อนวัฒน์ใจร้ายกับเธอเหลือเกิน “คุณมันใจร้าย” หญิงสาวดิ้นขลุกขลักเพราะต้องการให้พันธนาการระหว่างกันสิ้นสุด เธอไม่เอ่ยปากบอกสิ่งที่ปรารถนา เส้นความอดทนที่มีต่อเขาขาดสะบั้นตั้งแต่วินาทีแรกที่อนวัฒน์ทำอุกอาจ เขาเหยียบหัวใจเธอพังยับเยิน! “ฉันไม่น่ารู้จักคุณเลย!” “ญาดา!” ญาดาน้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือด ร่างน้อยสะบัดเบี่ยงเตะถีบ ในจังหวะที่เขาตะคอกพลางกดเรียวไหล่ให้จมลงกับโซฟา “ไม่รู้จักงั้นเหรอ!” “ใช่คุณมันปีศาจ สารเลวทะ…” “สารเลวยังไงก็ผัวดา!” อนวัฒน์ประกบจุมพิตกลีบปากบาง ไม่ปล่อยเธอได้ปรามาสตัดสินเขาอีกต่อไป ชายหนุ่มใช้จูบหนักหน่วงรุกล้ำโพรงปากฉ่ำหวาน ญาดาพยายามสะบัดเรียวแขนหนีห่างหากไม่อาจสู้กำลังของชายชาตรีได้ เขากดขึงทุกสัดส่วนแนบลู่อย่างโหดร้าย ไรฟันคมเม้มดูดดึงควานหากำไรจากความหวานของภรรยา มือเลื่อนปลดหัวเข็มขัดไม่สนใจว่าหญิงสาวสะอึกสะอื้นหนักหน่วงเพียงใด จังหวะที่ลิ้นร้อนไล่เลียลงตามแอ่งชีพจร คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนอยู่ในนรกอเวจีก็ไม่ปาน เสียงหอบหายใจหนัก ๆ จากความปวดร้าวกลายเป็นเกลียดชัง เมื่อคนเป็นสามีไม่คิดแยแสภรรยาที่ร้องไห้ระงม “ฮะ…ฮึก!” เขากระชากเดรสบาดผิวขาดกระจุยปาไปคนละทิศทาง อนวัฒน์สอดสองนิ้วชำนาญปลดกางเกงชั้นในผ้าลูกไม้ พร้อมปากไล่คาบเปิดเปลือยตะขอบราเซียร์เบื้องหน้า “ปะ…ปล่อย ดา” เหมือนหนามแหลมปักลงมากลางอก คำร้องห้ามแม้ฟังดู แผ่วเบาหากนัยน์ตาเกลียดชังช่างอานุภาพรุนแรงเหลือเกิน “ปล่อยแน่…” อนวัฒน์แสยะยิ้มมุมปากตอบกลับ “…” “แต่ปล่อยในตัวดา!” คำพูดจาหักหาญน้ำใจ ญาดาดิ้นหนีแต่ก็ไร้ความหมายเพราะมือกระด้างดันเรียวขายาวให้อ้าออก ชายหนุ่มกระแทกกายหนัก ๆ ไม่รอให้คนใต้ร่างพรั่งพร้อม “กรี๊ดดดด!” ร่างเล็กกระตุกสุดแรงขณะที่แก่นกายผ่าวร้อนพุ่งพรวดเข้าออกอย่างป่าเถื่อน “ฮะ…ฮึก” ญาดาเม้มเรียวปากปริแตก ไม่ส่งเสียงครางที่อนวัฒน์เคยปรารถนาอยากได้ยิน ยิ่งเธอต่อต้านเขาเหมือนยิ่งอยากเอาชนะ เพราะเอวสอบเคลื่อนเร็วดั่งเกลียวคลื่น สันกรามฉายชัดซึมด้วยเม็ดเหงื่อ “อะ…อ่า” อนวัฒน์บังคับเรียวขายาวยกสูง เพื่อเปิดทางให้ตนรังแกหญิงสาวได้อย่างถนัดถนี่ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเพราะยิ่งใกล้กันมากเท่าไร ความคับจากกลีบกุหลาบบวมช้ำรัดแน่นเสียจนเขาแทบไม่เป็นตัวเอง นิ้วเรียวบดขยี้เม็ดทับทิมหนัก ๆ เพราะคนดื้อแพ่งไม่ส่งเสียงครางสักแอะ นัยน์ตาอ่อนหวานแผ่รังสีผิดหวังเล่นเอาอนวัฒน์ปวดหน่วงทั้งใจ เขามองเธอไม่ได้อีกต่อไป…วงหน้างดงามเจ็บปวดติดเยือกเย็นบาดลึกทำร้ายคนเข้มแข็ง หมดแล้วอณูความรักที่โอบล้อมสองสามีภรรยา เหลือเพียงอุ่นไอของความเกลียดชังแผ่ซ่านทุก ลมหายใจ ปัก! ปัก! แต่เพราะไม่เคยเป็นผู้แพ้ผลักดันให้สุภาพบุรุษกลายเป็นซาตาน อนวัฒน์กระแทกปากหนาหลบหลีกความชิงชัง แก่นกายใหญ่โตทะลวงเข้าออกดุดัน ชายหนุ่มตอกย้ำซ้ำ ๆ ปลดปล่อยสายธารขาวขุ่นในกายสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ญาดาหอบสะท้านหมดแรง ไม่รู้ว่าสงครามสวาทนั่นจบสิ้นลงเมื่อไร น้ำตารินไหลเปรอะเปื้อนอาบแก้ม แต่ไม่มีสักเสี้ยวนาทีที่เธอร้องขอความเห็นใจ เมื่อรักบริสุทธิ์แปรเปลี่ยนให้เป็นพิษร้าย ความไว้ใจพังทลายลงเศษรักร้าวแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี! ดวงตะวันในช่วงสายสาดส่องใส่หน้า ญาดาสะดุ้งเฮือกจากภวังค์ฝันอันโหดร้าย เมื่อคืนหมดแรงไปตั้งแต่เมื่อไรจำไม่ได้เสียทีเดียว มือบางกุมศีรษะที่ร้าวระบม เพียงแค่ขยับร่างกายนิดหน่อยความเจ็บปวดจากส่วนล่างพลันแล่นเล่นงานบริเวณท้องน้อย อนวัฒน์ ฝีมือเขาทั้งนั้น! นัยน์ตาดวงน้อยสั่นระริกพลางเคลื่อนมองรอบห้องซึ่งบัดนี้ไร้เงาคนใจร้าย เหลือไว้เพียงอะไรบางอย่างตั้งอยู่บริเวณโต๊ะข้างหัวเตียง ยาคุมฉุกเฉินรวมถึงกระดาษโพสต์อิตยับ ๆ วางไว้อย่าง ลวก ๆ ราวไม่ใส่ใจ ‘จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ดาคงไม่อยากท้องเพื่อจับผู้ชายสารเลวแบบผมหรอกจริงไหม’ คำพูดหยามเกียรติขีดเขียนด้วยลายมือคล้ายไก่เขี่ย ญาดากำหมัดขยำแผ่นกระดาษจมอยู่ในอุ้มมือเดียว เธอหยัดกายฝืนลุกยืน ความสับสนในเรื่องราวต่าง ๆ ที่พวยพุ่งเข้ามาจนหญิงสาวตั้งตัวแทบไม่ทัน รู้อีกทีก็พยุงร่างรวมถึงดวงใจที่แตกสลายมายืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำเสียแล้ว ร่องรอยเลวร้ายที่สามีกระทำเป็นเปื้อนแดงไม่ว่าจะทั้งในหรือนอกร่มผ้า ญาดากัดริมฝีปากสะอึกสะอื้นปล่อยหยาดน้ำตารินไหลอาบสองข้ามแก้ม มือสั่นเทาเลื่อนทาบทับกระจกเงา… แน่ใจใช่ไหมว่าคือชีวิตแต่งงานที่ใฝ่ฝัน นี่หรือสิ่งที่คนรักเขาทำให้กัน ผู้ชายคนนั้นที่เคยให้สัญญาว่าจะรักและดูแลเธออย่างดี เวลานี้คือซาตาน! “ฮะ…ฮึก!” เธอปลดปล่อยความเจ็บปวดผ่านม่านตาชุ่มน้ำและเสียงร้องไห้ “…ทำไม ทำไมพี่เชนทำกับดาแบบนี้” อยู่ดี ๆ ก็มารังแกซ้ำยังใจร้ายใส่เหมือนเธอไม่ใช่คน เขาเหยียบศักดิ์ศรีเธอจมดินตั้งแต่วินาทีแรกที่เลือกหักหาญน้ำใจ ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นคล้ายเสียสติ มือข้างหนึ่งกำผ้าห่มผืนใหญ่ในขณะที่อีกข้างก็ทึ้งศีรษะตนเองเพื่อหาคำตอบในสิ่งที่สงสัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ทำไม ทำไม!” เธอตะโกนลั่นห้องนอนแม้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ สิ่งที่ทวงถามไร้ความหมาย… เพราะอนวัฒน์จากเธอไปเสียแล้ว… เสื้อผ้าข้าวของเขา ไม่หลงเหลืออยู่สักชิ้นเดียว มีเพียงละอองรักหดหู่ของชีวิตคู่ที่พังทลาย ญาดาฟุบหน้าร้องไห้บนหน้าตักอย่างอ่อนแอ “ฮะ…ฮือ…ดา เกลียดพี่!” ใบหน้าหวานแดงก่ำ เปล่งเสียงระงมปานขาดใจ น้ำตาแต่ละหยดที่รินไหลออกมาไม่ต่างกับเศษความรักที่จางหาย ถึงเวลาที่มันแห้งเหือดลบเลือนไป …เรื่องราวของเขาและเธอ คงเป็นเพียงแค่อดีตที่แสนปวดร้าว ไม่น่าจดจำ…ไม่น่าจำใส่ใจแม้แต่นิดเดียว! สามวันถัดมาใบหย่าถูกส่งมาที่บ้านผ่านทนายของตระกูลเขา ญาดารับไว้ด้วยใบหน้าราบเรียบทั้งที่ในใจทุกข์ทรมาน เธอจรดปากกาเซ็นสิ่งที่เขาปรารถนาตัดขาดความเป็นสามีภรรยาตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป แม้ภาพอดีตหลั่งไหลเข้ามาตอกย้ำว่าครั้งหนึ่งเคยโง่เชื่อน้ำคำคนทรยศแค่ไหนแต่ญาดาก็กล้ำกลืนฝืนทน แม้คิดถึงคน ใจร้ายในทุก ๆ วันที่ตื่นหรือแม้กระทั่งทุกคืนที่ตื่นนอนก็ไม่อ้อนวอนขอให้เขากลับมา ส่วนฝ่ายอนวัฒน์เอง เขามอบเงินจำนวนห้าล้านโดยอ้างว่าเป็นสินสมรส และหลังจากนั้นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นรักแรกของเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย จบสิ้นรักที่อ่อนหวานกลายเป็นยาขม เมื่อทุกอย่างเปรียบดั่งสายลม… แม้เยือกเย็น แผ่วเบา สุขละมุนแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตของกันและกัน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more