เมื่อเธอขึ้นไปถึงห้องทำงาน เธอก็พบว่าจิณณ์กำลังนั่งทำงานอยู่ ความเฉยชาที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอสับสนอย่างประหลาด เมื่อก่อนเที่ยงเขายังทำท่าว่าจะหวั่นไหวกับเธออยู่เลย มาตอนนี้แม้แต่หน้าเขายังไม่มอง เขาก้มลงสนใจงานของเขาเท่านั้น ทำให้ความมั่นใจที่มีมาแต่ต้นเริ่มลดลงไป แต่เอาเถอะ ในเมื่อเลือกที่จะสู้เพื่อเป้าหมาย เธอก็ต้องเดินหน้าต่อ แม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม
“คุณจิณณ์นี่ใจร้ายจริงๆ เลยนะคะ แอบไปทานข้าวไม่ชวนอรเลยสักนิด” องค์อรเอ่ยทันทีที่เธอเข้ามาในห้อง เธอต้องละลายพฤติกรรมเฉยชาของเขาให้ได้
“เธอมีขามั้ย” จิณณ์เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“มีค่ะ” องค์อรรู้ทันทีว่าเขาจะแขวะเธอ แต่เพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศมันแย่ไปกว่านี้ เธอเลยตอบออกไปแบบนั้น
“ถ้ามีก็เดินไปกินเอง อย่าคิดว่าเส้นของพ่อกับแม่ฉันมันจะทำให้เธอได้ทุกอย่างที่เธอต้องการนะ” จิณณ์พยายามเฉยชาอย่างที่สุด ทั้งที่อยากจะเอ่ยถึงเรื่อง
