แค่ยอมรับมันออกไป
แม้เจ้านายจะบอกว่ารอได้ แต่เลขาผู้มีสปิริตเต็มเปี่ยมอย่างรุ้งตะวันก็ไม่อยากให้เขาเสียเวลารอนาน หญิงสาวรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นก็ตามมาพบเขาที่ห้องทำงานทันที
“ล็อกห้องด้วย” เจ้าของห้องเอ่ยบอกหลังจากที่ร่างบางเดินเข้ามาแล้วปิดประตู กำลังจะเดินเข้าไปหาเขาซึ่งกำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่างในไอแพดบนเก้าอี้เอนหลังที่ตั้งหันหน้าเข้าหากระจก ซึ่งมองเห็นวิวกรุงเทพมหานครได้ชัดเจน
รุ้งตะวันขมวดคิ้วงุนงงกับคำสั่ง เพราะทุกทีที่เข้ามาหาเขาก็ไม่เคยต้องล็อกสักครั้ง
วริศหันไปเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยพอดี จึงเอ่ยขึ้นอีก “ผมมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับคุณ เรื่องเมื่อวานน่ะ”
ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ยอมกดล็อกแต่โดยดี เธอเองก็คาใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเขาที่ย้ายมานั่งรอที่โซฟาทรงโมเดิร์นตัวยาวซึ่งตั้งอยู่กลางห้องทำงาน
รุ้งตะวันกำลังจะหย่อนก้นนั่งโซฟาเดี่ยวอี
