“งั้นก็เลิกทำหน้าเศร้า เลิกดื่มแล้วกลับบ้านด้วยกัน พี่จะพานายก้าวผ่านปัญหานี้ไปให้ได้ พี่สัญญา”
เหมือนกับว่าเขาได้ค้นพบแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อันมืดมิด และวฤทธิ์ก็ไม่ลังเลที่จะก้าวไปหาแสงสว่างอันน้อยนิดนั้น เพราะเขาเชื่อว่าทางออกที่ตามหาอยู่ไม่ไกลเกินจะเอื้อมมือไปถึงอีกแล้ว
กัญญาดานำเทปสีน้ำตาลมาคาดปิดปากกล่องหลังจากที่เธอนำเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของวฤทธิ์มาใส่เอาไว้ในกล่องนี้เรียบร้อย จากนั้นเธอก็เขียนชื่อที่อยู่ผู้ส่งและผู้รับ ก่อนจะลากออกไปที่หน้าห้องเพื่อเตรียมจัดส่งคืนเจ้าของในวันพรุ่งนี้
ไม่ใช่ว่าทำไปเพราะความเกลียดชัง แต่เธอแค่ไม่อยากเห็นข้าวของที่ทำให้ต้องคิดถึงเขาอยู่ตลอดอีก ในเมื่อเลือกที่จะปล่อยเขาไป เธอก็ควรตัดใจและต้องตัดให้ขาด ไม่อย่างนั้นเธอก็จะจมอยู่กับความรักข้างเดียวแบบนี้ไปตลอดชีวิต
หญิงสาวไล้มือบางกับหน้าท้องของตนอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกหิวเพราะปกติก็ไม่ใช่ค
