รักร้อนวิศวะ(ตัว)ร้าย

บังเอิญที่(ไม่)บังเอิญ

ยิ่งใกล้จะถึงวันอาทิตย์ จิตใจของมทิราก็ยิ่งกระวนกระวายกระสับกระส่าย แม้ว่าเงินจะหายหน้าหายตาไม่ตามมาตอแยเธอเลย แต่การที่มีคนล่วงรู้ความลับก็ทำให้เธอวิตกวังวลไม่น้อย ถึงขั้นไม่ได้เล่นโซเซียลหรือไลฟ์ในนามของคาปูชิโน่เลย แต่เมื่อเช้าแม่โทรมาว่าพ่ออาการกำเริบต้องรีบไปโรงพยาบาลก่อนที่จถึงวันนัด เธอเลยจำใจ ต้องใช้เงินที่เขาให้'มัดจำ' เธอสำหรับ'งานผู้หญิงของเขา' ส่งไปให้ที่บ้านก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ไอ้มิ้นต์ เป็นอะไรวันนี้ นั่งเหม่อเชียว ขนาดอาจารย์ทัตเทพหล่อมากเข้ามาสอน แกก็ยังเหม่อ ไม่สบายรึเปล่า"

พลอยพราวมองคนที่นั่งถอนหายใจเป็นรอบที่สิบของวันศุกร์สุดสัปดาห์แล้วก็งงๆ

อาการเธอแย่มาก ถึงขั้นแสดงออกไปชัดขนาดนั้นเลยเหรอ มทิราวางช้อนในมืออย่างเซ็งๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา ในใจมันอึดอัดอยากจะระบายออกให้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เธอมีในมหาลัยรู้นะ แต่ก็นั่นแหละ เฮ้อ! มันไม่ได้

"มีเรื่องที่บ้านให้คิดนิดหน่อยนะ"

สุดท้ายก็ต้องโกหกคำโตออกไป ก่อนจะหลบตาเพื่อนลมไปมองชามก๋วยเตี๋ยวที่ตอนนี้อืดเสียที เธอหมดความยากแล้วล่ะ ขืนนั่งทู่ซี้ต่อก็ไม่ได้อะไร กลับไปนอนให้สมองมันปลอดโปร่งดีกว่า วิธีหนีความวุ่นวายทั้งหมดของเธอก็คือนอนนี้แหละ

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกล่ะกัน ช่วยได้ทุกอย่างแหละ ยกเว้นเรื่องเงิน"

มทิราพยักหน้ารับและมองเพื่อนด้วยความขอบคุณ เพราะพลอยพราวก็เป็นเด็กทุนเหมือนเธอ รู้ว่าเพื่อนตรงหน้าหวังดี แต่เป็นเธอเองที่ละอายใจไม่กล้าบอก

"งั้นเอาจานไปเก็บเถอะ อยากกลับไปนอนแล้ว"

ร่างบางบอกเพื่อน พร้อมกับลุกขึ้นยื่นเพื่อที่จะพาจานไปวางไว้ที่จุดเก็บ แต่ด้วยความที่เธอไม่ได้ดูด้านหลังว่ามีใครเดินมาพอดี ทำให้ชนกับคนที่เดินผ่านหลังเธอจังๆ

พลั่ก! //อุ้ย!

ก๋วยเตี่ยวในมือเธอ หกจากชามไปโนคนที่เธอชนอย่างจัง โดนเสื้อช็อปของเขาเลอะเต็มไปหมด

"ขะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันมอง ว่ามีคนเดินมา"

เสียงของมทิราตอบอย่างสะลักสะล่ำ เธอตกใจ รีบวางจานและปัดเส้นก๋วยเตี๋ยวออกจากเสื้อช็อปของเขา

"ไม่เป็นไร ทีหลังก็ระวังหน่อยละกัน"

เสียงทุ้มคุ้นหูของเขา ทำให้ร่างเล็กต้องรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจลอดผ่านแว่นหน้าเตอะ 'เงิน' นี้นา

"ไอ้เงิน เชี้ย เสื้อเลอะหมด เดี๋ยวตอนบ่ายเรียนของสมภพอีก โดนด่าแน่ถ้าไม่ใส่ช็อป"

บลูที่เดินตามหลังมองเพื่อนอย่างงงๆ แทนทีไอ้เงินมันจะโกรธเพราะเดี๋ยวต้องมีเรียนทำแลปต่อ กลับทำหน้าเฉยๆ หรือถ้าเขามองไม่ผิด มียกยิ้มสะด้วย ทั้งๆที่สาวที่ชนมัน ทั้งเชย ทั้งเนิร์ด แถมใส่ชุดนักศึกษาคลุมร่างราวกับแม่ชี

"ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่ได้มีตาหลังนี้นา จะรู้ได้ไงว่ามีคนเดินมา"

ประโยคหลัง แม้ว่ามทิราจะพูดเบาๆ แต่แน่นอนว่าเงินได้ยิน จากที่จะแยกย้ายไม่เอาความ ร่างสูงจึ้งตัดสินใจถอดเสื้อช็อปของตัวเองออก โชคดีที่ช็อปของพวกเขาหนาทำให้มันเลอะแค่ข้างนอก แต่เสื้อยืดสีขาวแบรนด์ดังข้างในยังสะอาดดี

"งั้นก็รับผิดชอบความผิดของเธอ เอาไปซักให้เรียบร้อย"

หญิงสาวมองเสื้อช็อปในมืออย่างชั่งใจ ก่อนจะใช้มือเล็กยื่นออกไปรับเพื่อจบปัญหา เพราะตอนนี้ สายตาคนในโรงอาหารมหาลัยกำลังมองมาอย่างสนใจ ทั้งที่พยายามใช้ชีวิตแบบไม่มีตัวตนมาตลอด แต่การที่เขาเฉียดเข้ามาในชีวิตเธอแบบนี้ ทำใหห้หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่า ความสงบเงียบ ที่เธอเคยต้องการและพอใจมากที่สุดกำลังหายไป

"เดี๋ยวฉันเอาไปคืนให้ที่คณะ นายรีบใส่ตอนบ่ายต่อไปใช่มั้ย" เพราะเพื่อนด้านหลังเขาบอกว่ามีเรียนต่อ เธอเอาไปปั่นแอห้งให้ ก็คงน่าจะทัน เพราะตอนนี้เพิ่งสิบเอ็ดโมง

"ฉันกลับไปเอาของที่หอพอดี เธอเอาไปคืนที่ห้องก็ได้ จำได้ใช่มั้ย วันนั้นที่เคยขึ้นไป" คำพูดของเขา ทำเอาหลายคนอ้าปากค้าง ไม่เว้นแม้กระทั้งคนฟัง สองแก้มของใบหน้านวลสวยแดงซ่านไปด้วยความโมโห เขาพูดแบบนี้ ต้องการอะไร ต้องการให้คนอื่นมองเธอแบบไหน แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของผู้คนจากคำพูดของตัวสเอง เพราะเดินจบก็เดินตัวปลิวไปเสียแล้ว

"ไอ้มิ้นต์ ฉันต้องการคำอธิบาย แก แกไปรู้จักกับเงิน หนุ่มฮ็อตของวิศวะโยธาได้ยังไงกันว่ะ" เป็นพลอยพราวที่พลอยตื่นเต้นไปแกับเขาด้วย เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนกับหนุุ่มหล่อของมหาลัย คนตัวเล็กฟังแล้วก็ได้แต่กรอกตาไปมา ก่อนจะแก้ตัวเสียงดัง ไม่ได้หมายจะให้เพื่อนเธอได้ยินอย่างเดียวแต่รวมไปถึงคนรอบๆข้างด้วย

"ไม่ได้รู้จักหรือสนิทส่วนตัวหรอก แค่เขาอยู่หอXXX เหมือนกัน เคยเจอกันผ่านๆนะ ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรแบบที่(พวก)แกคิดเลย หน้าอย่างฉันเนี่ยนะ เงินจะมาสนใจ แกก็รู้ว่าคนหล่อแบบเขาต้องคู่กับสาวสวยๆต่างหาก"

มทิราพูดจบก็รีบลากเพื่อนออกมาจากโรงอาหารทันที เธอโกรธ โกรธไอ้เจ้าของเสื้อช็อปบ้านี้มากๆ รู้สึกว่าเขากำลังทำให้ทุกอย่างยุ่งยากวุ่นวายไปหมด เพราะรอยยิ้มส่งม้ายของเขา ทำให้เธอรู้ว่า ทั้งหมดนี้ เขาเหมือนตั้งใจจะเข้ามาหาเรื่องเธอ จะให้อยู่ดีๆ แบบสงบๆ ไม่ได้เลยว่างั้น ไอ้คนบ้า!