Resilient Hope

Chapter 5

Napahilot si Astrid ng sentido para magising. Masakit ang ulo niya dahil sa hangover. Hindi niya maalala kung ilang baso ng alak ang nainom nina Trinity at Nina. Pero swerte na lang at nandyan si Finn, ang pinsan ni Trinity, na hindi sila pinabayaan.

Nang magawi ang tingin sa gilid, may nakita siyang gamot at tubig sa bedside table niya. Siguradong ang Mom niya ang naglagay noon dahil may kasamang note.

Anak, I arrived at work early today. I've already prepared your breakfast and set out your medicine. Take care.

With love,

Mom

Astrid drinks the medicine. At muling ibinagsak ang katawan sa malambot na mattress ng kama. Nang medyo gumaan na ang ulo niya dahil sa tumalab na gamot na nainom niya, tumungo siya sa banyo at naghilamos at naligo na agad. Amoy alak at sigarilyo na siya dahil sa nakuha niya sa loob ng bar mula sa ibang tao na naroroon.

Nang matapos maligo, kumuha siya ng damit mula sa kanyang closet: isang plain shirt at denim shorts ang isinuot ni Astrid. Hindi na rin siya nag-abala na magsuklay o humarap sa vanity table niya dahil wala naman siyang balak lumabas ngayong araw. Ang tanging gusto lang niya ay matulog maghapon dahil sa kanyang malupit na hangover.

"My head is spinning. Damn," Astrid muttered as she gently massaged her temples. "I will never drink again," she added with a sigh.

Bumaba si Astrid at pumunta sa kusina para kumain. Nakita niya sa gitna ng kanilang dining table ang niluto ng kanyang Mom: bacon, scrambled egg, fried rice, at soup para sa kanyang hangover. May nakita siyang note ulit sa gilid ng kanyang plato. Hilig talaga ng Mom niya ang magsulat ng note sa kanya, na gustong-gusto naman niya na ginagawa nito sa kanya.

Enjoy your meal, my dear Astrid Aitana. Mom loves you so much. Muah!

She chuckled to herself. Her mother was truly affectionate. Retrieving her cellphone, she quickly messaged her.

To: Mom

Thank you, Mom. I love you too. Please come home early so I can cook your favorite meal.

Nang mag-send iyon ay ibinaba na niya ang phone at nagsimula nang kumain. Tahimik lang siyang kumain sa kusina. Nang matapos, niligpit niya ang pinagkainan at umakyat ulit sa kwarto para matulog muli.

I really hate hangovers. I will never ever drink again!

Nagising si Astrid sa tunog ng cellphone niya. Sa una, hindi niya ito pinansin. Akala niya titigil na ang tumatawag, ngunit wala pang isang minuto, biglang tumunog muli ang kanyang cellphone na nakapatong sa bedside table malapit sa kama niya.

Kinuha niya ang cellphone at tiningnan kung sino ang tumatawag. Nang makita niyang ang ina niya ang tumatawag, agad niyang sinagot ang tawag nito.

"Hello, Mom," she yawned.

She thanked God na hindi na ganun kasakit ang ulo niya, hindi katulad kanina na parang binibiyak ang ulo niya. Medyo nabawasan na iyon.

She heard her mother's sigh on the other end of the line. "Anak, did I disturb your sleep? I'm sorry, it seems I've awakened you."

Astrid shook her head, though her mother couldn't see. "No, not at all, Mom. Is everything alright? Do you need anything, Mom?"

"Yes. Can you please bring the white folder I left in my room to my office? Kailangan na kailangan ko kasi yun sa meeting ko ngayon. Pero dahil sa kakamadali ko ay naiwan ko ang folder," may bahid ng pakiusap sa boses ng Mom niya. Mukhang importante ang naiwan nito na white folder.

"Sige po. Magbibihis lang ako at dadalhin ko na agad ang folder dyan sa kumpanya," aniya sa ina.

Nakahinga naman ito ng maluwag dahil sa sinabi niya. "Thank you, anak. I badly need that folder," aniya saka binaba na ang tawag.

After hanging up the call, Astrid swiftly changed into her clothes and promptly retrieved the folder her mother needed.

"Keys… Where are my keys?" Pababa na siya ng hagdan nang marealize niyang nakalimutan niya ang wallet at susi ng kotse niya. Kaya naman dali-dali siyang bumalik sa kwarto niya.

Upon reaching the garage, Astrid slapped her forehead in frustration upon seeing that her car's tire was flat. Why now, of all times?

Wala siyang choice kundi ang mag-commute. Pumara siya ng taxi, ngunit ilang minuto na ang lumipas at wala pa ring nagsasakay sa kanya. Kaya nang may humintong jeep sa harap niya, agad siyang sumakay. Sanay siya sa pagko-commute sa jeep, kaya hindi iyon naging problema kay Astrid.

Inabot niya ang bayad at sinabi kung saan siya bababa. Pawis na pawis na siya at medyo nakakaramdam na rin siya ng hilo dahil sa init at siksikan sa jeep na sinakyan niya.

Tunog nang tunog ang cellphone niya at nang tingnan niya ang screen, nakita niyang puro text galing sa ina.

From: Mom

Anak, where are you? Malapit ka na ba? The meeting will start any minute now…

Pinara niya agad ang jeep nang tumapat na sila sa kumpanya nila. Nahirapan pa siyang bumaba dahil sa sikip sa loob ng jeep. Nang maayos na makababa siya, tumakbo agad siya papasok ng kumpanya. Hindi siya pinigilan ng guard dahil kilala na naman siya nito.

Nang makarating sa harap ng elevator, nag-text si Astrid sa kanyang ina na nandoon na siya at paakyat na. Tumingin si Astrid sa sarado na elevator. Tinapik niya ang kanyang relo habang naghihintay na bumukas ang elevator.

"Bakit ang tagal magbukas?" Yamot na sabi niya. "Kung kailan naman nagmamadali, saka pa nagkakanda-leche-leche." Nakakunot ang noo niya.

She had no other choice but to use the stairs. Tinakbo niya paakyat sa 4th floor ng building. Mas gusto niyang hindi mahuli ang Mom niya sa meeting. Pagod na pagod na siya, pero nasa 3rd floor pa lang siya.

"Konti pa, Astrid. Konti pa…" Hingal na sambit niya sa sarili habang patuloy pa rin na tinatakbo ang hagdan.

Darn it!

She stopped running and took a deep breath before running again. Matapos ang limang minuto, naabot na niya ang 4th floor. Hinanap niya ang ina at natagpuan niya itong nakatayo, pabalik-balik ang lakad sa harap ng pintuan kung saan magaganap ang meeting.

"Mom," she called out to her mother.

Napalingon ito sa kanya at mabilis na lumakad papalapit. "Thank God, nandito ka na din sa wakas," ani nahinga ng malalim at inaabot niya dito ang kailangan. "Are you okay, Astrid? You look extremely pale," nag-aalalang tanong nito sa kanya.

Tumango si Astrid at ngumiti sa kanyang ina. "I'm fine, Mom. Good luck sa meeting mo," aniya sa kanyang mommy.

"Bye, anak. Thank you, thank you talaga," ani ng ina habang binibigyan siya ng isang halik sa pisngi bago pumasok sa conference room. "If you're not feeling well, you can go to my office and rest," habol pa nito sa kanya.

She smiled reassuringly. "Don't worry about me, Mom. I'm fine. Go inside; they're waiting for you. Good luck!" With that, she cheered her mother on before she finally entered the conference room.

Hinintay muna ni Astrid na makapasok ang Mom niya bago nahahapo na umupo sa mahabang upuan na nasa gilid niya. Ilan pang minuto siyang nakaupo doon para magpahinga. Pero hindi mawala ang pagod at hilo niya. Tumayo siya dahil plano na niyang umuwi at doon na lamang magpahinga.

Sa pagkakataon na iyon, gumamit na siya ng elevator kahit ilang minuto pa siyang naghihintay na bumukas ito. Hinayaan muna niyang makalabas ang ilang empleyado nila bago siya pumasok sa elevator. Pinindot niya ang ground floor. Nag-iisa siya sa loob ng elevator nang tingnan niya ang itsura sa salamin. Maputla siya at pawisan.

Wala pang limang minuto ay narating na ni Astrid ang ground floor. Nanlalata na si Astrid, pero pinilit pa rin niyang maglakad hanggang sa kabilang kalsada. Doon na lang siya sasakay.

But before she could even reach the other side of the street, her vision suddenly went dark.

Damn it! What the hell is happening to me?

Astrid shook her head once, hoping her vision would clear, but instead of improving, it only grew darker until she gradually felt herself on the verge of losing consciousness.

Please, not now! Please…

Before the darkness fully consumed her, she felt a warm, strong arm catch her.

"Please, help me," she said bago tuluyan siyang nawalan ng malay.

NAGMAMADALI si Aillard sa paglalakad. Kulang na lang ay may lumabas na usok sa magkabila niyang tainga sa sobrang init ng ulo niya ngayon.

Fuck! f**k! f**k!

Nagkaroon ng problema ang Photography Company na pagmamay-ari niya. May nawawalang mga larawan na kailangan niya agad na i-send sa isang Magazine Company na ka-partner nila. Hindi niya alam kung paano nawala ang mga larawan pero sigurado si Aillard na mayroong trumaydor sa kanya. The thing is, he doesn’t know who the traitor is.

Tapos ngayon lang ay nasira ang kotse niya. Umalis siya sa bahay niya na maayos pa iyon. Bakit ba kasi nakalimutan niyang ipacheck ulit ang sasakyan pagkatapos ng project nila nina Creed at Niko sa Vigan. Kung kailan naman nagmamadali siya ay ganoon pa ang nangyari sa kanya.

Aillard glanced at his phone. A text message from his secretary, Jace, had just arrived. He quickly read it.

From: Jace

Boss, asan ka na daw sabi ni Miss Carlie. Mukhang dragon na ito si Miss, nagbubuga ng apoy sa amin. Bilisan mo Boss kung hindi ay wala ka nang maabutan na empleyado dahil tusta na kaming lahat.

To: Jace

Let her be. I’ll be there in half an hour. And Mr. Cruz, pinagmamadali mo ba ako?!

Si Jace lang ang nakakaganyan na empleyado sa kanya dahil masyado itong feeling close sa kanya dahil kapatid ito ni Niko, isa sa matalik niyang kaibigan. Marami siyang kilala ngunit wala siyang hinahayaang makalapit sa kaniya. Siyempre, may exception sa rule niya at iyon ang dalawang best buddies niya na sina Nikolas at Creed.

Pumara si Aillard ng taxi. Huminto naman ang taxi sa harap niya, kaya dali-dali siyang sumakay doon.

"Saan po, Sir?" tanong sa kanya ng driver nang makasakay siya.

"AC Studio," agad naman pinaandar ng driver ang taxi papunta sa sinabi niyang lugar.

Kitang-kita ni Aillard ang panglalaki ng mata ng driver nang sabihin niya ang pangalan ng kumpanya niya. "Boss... doon ka ba nagtatrabaho? Sikat kasi 'yung Studio na 'yun. Gustong-gusto nga ng anak ko na makapasok doon kasi daw maganda 'yung kita doon at tiyak daw na marami siyang matututunan sa may-ari. Pero ang totoo niyan ay matagal nang may paghanga ang anak ko sa may-ari dahil sa taglay na kakisigan daw nito kahit na ang sabi ng iba ay pangit daw talaga ang ugali ng may-ari," masiglang sabi sa kwento nito sa kanya.

There's nothing new. Everyone knows him because of his not-so-good attitude. But only a few people saw his face.

He secretly tsked. Hindi siya kumikibo kahit na ilang beses siyang tinatanong ng driver. Marami pa itong sinasabi sa kanya na lahat ay tungkol sa anak nito. Wala siyang oras para pakinggan ang mga sinasabi nito. Kailangan niya makarating sa Studio niya sa madaling panahon.

He has an important matter to attend to there.

Aillard takes a deep breath, naririndi na siya sa daldal ng taxi driver. Lumingon siya sa bintana at nakita niyang may pamilyar na mukha. Naglalakad ang babae sa gilid ng kalsada at balak nitong tumawid.

He will never forget that face and the memories they shared together. Simula ng gabing iyon ay hindi na niya makalimutan ang babae. Kahit sa panaginip ay dinadalaw siya nito.

Astrid...

Aillard glanced at her face; the woman appeared sweaty and pale at first sight, clearly not feeling well. She seemed incredibly weak, as if she might collapse at any moment.

As the taxi sped past the woman, Aillard quickly averted his gaze. Instead of looking away, however, he found himself staring into the side mirror.

Damn it! Damn it!

Ilang beses pa siyang nagmura at pilit na inalis ang tingin sa babae pero tila ba may kakaibang pakiramdam siya na humahatak sa kanya para tingnan ito.

"Stop."

Nagtataka na tumingin sa kanya ang driver. "Ho? Pero wala pa po tayo sa AC Stu-"

"Just stop this taxi!" he said angrily.

Mukhang nagulat ang driver kaya dali-dali niyang hininto ang taxi sa gilid ng daan. He handed the payment to the driver.

"Keep the change," Aillardsaid, then found himself running towards the woman. He had gotten quite a distance away, so he quickened his pace.

"Dammit," he muttered to himself. He was needed at his studio, but here he was, running towards a woman he had just met.

He wasn't usually like this, especially since he had only been with them once. Yet, he couldn't understand why he was so deeply worried about it.

This is bad. Really bad for me.

As Aillard approached the young woman, she lost consciousness. He caught her, holding Astrid by the waist and supporting her head to prevent injury from passersby.

Fuck!

"Astrid... Hey!" Aniya habang tinatapik ang pisngi nito. Carefully, he undressed the jacket he was wearing and tied it around the girl's slender waist. Naka-maikling shorts lang ito, at ayaw niyang mapahiya sa oras na iyon kung sakaling masilipan ito.

Bakit ba sa tuwing nagkikita sila ay lagi na lang niyang sinusuot dito ang jacket niya? The last time they met, pinahiram din niya ito ng jacket para makasakay ito ng kalesa.

Aillard swiftly escorted Astrid to a nearby hospital.

"Emergency! Please, help us!" he shouted upon entering. Several nurses and a female doctor rushed to his side.

He put Astrid on the stretcher and let the doctor do the job. Napakunot ang noo niya nang banggitin ng doctor na tumitingin kay Astrid ang pangalan nito.

"Damn! Dalhin nyo si Astrid sa room niya. Check her vitals too. Nurse Kate, tawagan mo si Avolon, ang mother ni Astrid, tell her na nandito sa hospital ang anak niya- unconscious." Bilin ng Doktor sa dalawang nurse. Tumingin ang Doktora sa kanya at tinanong siya, "What happened to Astrid?"

Aillard, though confused, still responded to the doctor's question. "I see her... walking. She looks pale and sweaty, then suddenly she fainted."

The doctor sighed. "Thank you for bringing her here to the hospital."

"Is she okay?" He whispered.

Dr. Velasquez smiled reassuringly. "I hope so. Oh, I forgot to introduce myself. I'm Dr. Victoria Velasquez, Astrid's personal nurse." She extended her hand, which he accepted.

"Aillard Federici."

Dr. Velasquez exclaimed, surprised as she looked at him."You are Aillard Caius Federici? The hot bachelor s***h hot photographer in town?"

"Yeah," he nodded sheepishly.

"Oh! It's a pleasure to meet you, Mr. Federici."

"Mr. Federici is my father. Just Aillard will do," he replied casually.

Napatingin naman sila nang tawagin ng isang Nurse si Dra. Velasquez. Nagpaalam ito sa kanya habang siya naman ay napaupo sa waiting area ng hospital.

Kailangan na niya umalis at pumunta sa studio niya pero hindi niya magawa. Hindi niya maiwan si Astrid hangga't hindi niya nalalaman kung ayos lang ba talaga ito.

After 20 minutes, Dr. Velasquez returned and informed him that he could now enter Astrid's room. Upon entering, he found the girl still asleep, with an IV drip and an oxygen mask attached. Various other apparatus were also connected to Astrid, their purposes unknown to him.

Umupo siya sa upuan na nasa tabi ng hospital bed nito. Tinitigan ni Aillard si Astrid. Napaisip siya kung anong nangyari rito at ganoon ang kalagayan nito ng makita niya ang dalaga.

Damn. Nag-aalala siya para dito kahit na hindi naman niya ugali na mag-alala sa ibang tao kung hindi naman iyon ang magulang niya at mga kaibigan.

Tinawagan na rin niya kanina si Jace para sabihin dito na hindi na siya makakapunta sa studio. Wala naman itong magagawa para pigilan siya dahil siya pa rin ang masusunod. Saka na lang niya problemahin ang studio niya pag maayos na ang lagay ni Astrid.

Damn. I really have it bad.

An hour later, the woman was still not awake. In the hours that passed, he did nothing but gaze at and gently play with her soft hand.

It feels so good to hold her hand.

Napatingin siya sa pinto nang bumukas iyon at pumasok ang isang lalaking doktor.

"Good afternoon. I'm Dr. Velasquez, husband of Dra. Velasquez," anito, sabay tango sa doktor.

"Is... Is she okay?" tanong niya, hindi na pinansin ang pagpapakilala sa kanya.

"Yes. Normal na kay Astrid—" hindi niya ito pinatapos sa pagsasalita.

"Normal??" Aillard asked, surprised. Paano naging normal ang mahimatay sa daan dahil sa pamumutla? f**k! Nagsisimula na siyang mainis sa doktor.

"Para sa mga pasyenteng may leukemia, oo, normal ito, lalo na kapag hindi kinaya ng katawan," sagot ng doktor, habang napakunot ang noo ni Aillard.

Leukemia?

Does Astrid have leukemia? He glanced at the young woman, still unconscious. He didn't know. He was speechless. Aillard allowed the doctor to examine Astrid. The doctor's words had yet to fully register in his mind.

How could she have leukemia? Astrid had always seemed so healthy, even when they were in Vigan.

Damn! Damn!

ASTRID immediately roamed her eyes around. White walls. The antiseptic smell. IV fluid. Oxygen mask. Hospital gown.

Astrid froze. She was in the hospital. Her lips parted in confusion—sino ang nagdala sa kanya sa ospital? Damn. Tiyak na nag-aalala ang Mommy niya at sina Trinity at Nina sa kanya, sigurado siya roon. Tiyak na makakarinig na naman siya ng sermon mula sa mga ito pagkatapos ng nangyari.

She despises being in the hospital. She needs to leave immediately; she can't stand being here any longer, not even for a few more minutes. The hospital holds too many painful and sorrowful memories that she wishes to forget.

Hirap man si Astrid na gumalaw ay natanggal pa rin niya ang oxygen mask niya. Tatanggalin na sana niya ang IV fluid niya nang bumukas ang pinto ng pribadong silid niya.

Pumasok doon ang isang tao na hindi niya inaasahang makikita sa pagkakataon na iyon.

"Aillard?" pabulong na sabi niya habang gulat na nakatingin sa mukha nito.

He's here!

Pagkatapos ng huli nilang pagkikita sa Vigan, wala na siyang naging balita dito. Kaya naman hindi na talaga umaasa pa si Astrid na muli itong makikita. Pero ngayon na nandito ito sa harapan niya, hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin.

"Gising ka na pala," ani ng lalaki sa kanya. Anong ginagawa nito dito? Ito ba ang nagdala sa kanya sa ospital?

Lumapit ito sa kanya at binaba ang hawak nitong paper bag. Nilabas ni Aillard ang laman niyon na pagkain. Kumalam ang sikmura niya nang maamoy niya ang pagkain na dala nito pero ayaw niya kumain.

"You need to eat," sabi ni Aillard.

"I... I don't want to eat. Wala akong gana," she murmured weakly. Wala siyang gana kumain lalo na't nasa hospital na naman siya.

Aillard took a deep breath. "You need to eat something. Tinanong ko si Dr. Velasquez kung anong pagkain ang pwede mong kainin paggising mo."

She hummed in acknowledgment. "You did?" tumango ito sa kaniya. Napangiti si Astrid. Hindi niya inakala na gagawin iyon ng lalaki. Sinalinan nito ang pinggan at humarap sa kanya.

"Can you manage it or would you like me to feed you?" Her cheeks flushed at his words.

Gosh!

"I can manage," she promptly took the spoon, about to feed herself but the food always slipped whenever she attempted to eat.

Aillard grinned. "Kaya nga..."

She pouted. "Tsk."

The man took the spoon and fed her himself.

Her heart hammered inside her chest, as if it might leap out of her ribcage. She wished she were always in the hospital where she kept getting fed by him. She chuckled at the thought.

"What's funny?" the man asked gruffly.

"Nothing..."

After finishing her meal, Aillard cleared away her dishes. She felt embarrassed by the inconvenience she had caused him.

"Sorry."

"For what?" Aillard glanced at him.

She sighed loudly before responding to Aillard. "I apologize for the trouble I've caused, I know... I know you're a busy man. I'm so sorry for the inconvenience," she whispered.

"You silly! You are more important than any work I have," he said without looking at her.

She gaped at his words. "What?!"

"Nothing," Aillard tsked.

Did she hear him correctly? She's more important to him than his work? Okay, okay! Deep breaths.

Relax ka lang Astrid!

Her cheeks flushed crimson as she lowered her head to avoid the man's gaze. Astrid could feel her heart pounding in her chest, the sound nearly deafening in her ears. She was nervous that Aillard might hear it.

"I can't seem to catch my breath with this incredibly handsome man beside me," she thought desperately. "Help me, God…"