ศิลาเดินออกจากลิฟต์มาด้วยความร้อนใจ เขาคิดว่าเป็นเธอไม่ผิดแน่ และดูจากลักษณะท่าทางที่นทีพูดมา มันค่อนข้างน่าเป็นห่วงว่าอันดาจะมาได้ยินอะไรเข้า
"รับสิอัน" เขากดโทรออกหาเธอหลายสาย ทว่าปลายสายก็ไม่ยอมรับสายเขา
สีหน้าของศิลาเคร่งเครียดหนักขึ้นเมื่อปลายเท้าก้าวมาถึงร้านกาแฟแต่ไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น โซนรับรองบริเวณที่เช็คอินก็ไม่มีเงาของเธออยู่
ตอนนี้หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยความหวั่นใจ
ใช่...เขากลัว กลัวจริง ๆ ว่าเธอจะหายไป
ชายหนุ่มเสยผมลวก ๆ ใบหน้าชื้นเหงื่อที่ค่อย ๆ ผุดขึ้นทั้งที่บรรยากาศในนี้เย็นเฉียบ
"อันดา รับสิ" เขากดโทรหาเธออีกครั้งพร้อมขบกรามด้วยใจที่วิตกกังวล
ขายาวก้าวออกมานอกตัวโรงแรมทั้งที่มือหนึ่งก็ยังคงแนบโทรศัพท์มือถือไว้กับหู เขาเดินไปเรื่อย ๆ รอบทางเดินหน้าโรงแรม
จนกระทั่งเดินมาถึงมุมตึกที่เงียบสงัด ศิลาก็ได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือ
ครืด ครืด
เขาไม่รีรอเดินย่า
