"ขอร้องอย่าเพิ่งไปได้ไหมอัน"
น้ำเสียงของชายหนุ่มทุ้มแผ่วเบา แม้ท่าทางภายนอกของเขายังคงลุ่มลึกน่าหวั่นเกรง แต่แววตาสีเทาสะท้อนความอ้อนวอนอย่างปิดไม่มิด
ศิลามองใบหน้าของเธอ มือหนาสอดรับไปตามกลุ่มผมท้ายทอยที่นุ่มสลวย ช้อนมองแววตาที่อ่อนไหวและสับสนของหญิงสาว
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เขารู้ทุกอย่าง แต่ไม่คิดว่าผลลัพธ์ของเรื่องราวนี้ที่เขาสานขึ้นใหม่ จะส่งผลที่ทำให้ปวดใจได้ถึงเพียงนี้
"อย่าไป..."
"คุณศิลา"
อันดาสบตาเขาจดจ้องอย่างอ่อนใจ ดวงตาสีเทาหม่นคู่นั้นดูเหมือนซ่อนอะไรเอาไว้ เป็นสิ่งที่เธอเข้าไม่ถึง แต่รู้เพียงว่าตอนนี้เขาไม่ยอมปล่อยเธอไป
และใช่...เธอเองก็ด้วยที่ไปจากเขาไม่ได้
"เธอจะคิดว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้" ศิลาเอ่ยเสียงทุ้ม
ชายหนุ่มคลอเคลียใบหน้าเข้าไปข้างแก้มเธอ หวังเพียงปกปิดสายตาที่สั่นไหวไม่ให้เธอมองเห็น
"แต่ฉันให้เธอไปไม่ได้...อัน"
ริมฝีปากหยักได้รูปแนบจูบลงที่ซอ
