“ยู่ถิงลูกรักมาหาแม่สิลูก” นี่แหละคือทางรอดของนาง ไม้กันหมาชั้นยอดคือลูกสาวสุดที่รัก เฉิยเฟยอี้ได้ฟังคำลูกสาวแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดใจ เหตุใดต้องขัดขวางความสุขของพ่อด้วยเล่ายู่ถิงน้อย
“ข้าไม่ให้ต้านแม่มีน้อง...ต้านแม่ต้องรักยู่ถิงคนเดียว” นางกอดท่านแม่อย่างหวงแหน ทั้งมองหน้าชายผู้เป็นท่านพ่อนี้อย่างเอาเรื่อง
“หากพ่อทำน้องให้ถิงถิง ถิงถิงก็จะไม่เหงา มีน้องที่เล่นกับถิงถิงด้วยอย่างไรเล่าไม่ดีหรอกหรือ” เขาเริ่มเกลี้ยกล่อมลูกสาว ยิ่งเห็นท่าทีลังเลเล็กน้อยของเด็กน้อยเห็นทีว่าอนาคตเป็นเรื่องไม่ยากแล้วที่จะจัดการจับเมียกิน หากได้ลูกสาวมายืนข้างตน
เฮ้อ!!!
ยู่ถิงขมวดคิ้วคิดไปมาแล้วก็ถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ พาลทำให้ไห่มี่เฟิ่งมองลูกสาวอย่างรู้สึกขบขัน เด็กตัวเท่านี้รู้จักหนักใจแล้วหรือ
“ยู่ถิงว่ายังไม่ต้องการน้องตอนนี้ ยู่ถิงเล่นกับต้านแม่ได้” ในที่สุดคำตอบของลูกก็ช่วยชีวิตนาง แต่ทำให้คนที่มองเด
