“แล้วมึงล่ะไอ้โดม”
“กูยังไม่พร้อม” เมธาวินถอนหายใจเฮือก เขาไม่คิดปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองเหมือนวฤทธิ์ แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
“ไม่พร้อมอะไรมึง แค่บอกรักมันยากตรงไหนวะ”
“แค่บอกรักไม่ยาก แต่กูยังดูแลใครไม่ได้มึงก็เห็น กูไม่ได้รวยแบบไอ้ฤทธิ์นะ แล้วคะน้าเค้าก็ไม่ใช่ลูกตาสีตาสาที่ไหน พ่อแม่เค้าก็มีฐานะออกขนาดนั้น มึงไม่เห็นเหรอว่าลูกสาวเค้าขับรถอะไรมาเรียน ในขณะที่กูยังนั่งรถเมล์บ้างแท็กซี่บ้างอยู่เลย ไหนจะเรื่องเงินค่าผ่าตัดที่กูอยากจะหามาคืนเจ้านายพี่ดรีมอีก นี่คือความไม่พร้อมของกู กูยังไม่พร้อมจะพูดคำว่ารักกับเค้าหรอก”
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะพร้อมวะ มึงจะรอให้ถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง หรือมีเศรษฐีที่ไหนมาอุปการะมึงเป็นลูกบุญธรรม ให้มึงขับรถหรูๆ ก่อนหรือไง มึงถึงจะกล้ารักน้องมันน่ะ”
“ก็คงงั้นมั้ง”
“ไอ้ขี้ขลาด” คีตกาลพูดใส่หน้าเพื่อนอย่างไม่เกรงใจ
“เออ กูยอมรับว่ากูขี้ขลาด
