บทที่ 36
ง้อเชิงรุก
มนปรียามองของใช้เด็กถูกลำเลียงลงจากรถ อ้าปากค้างกับความเล่นใหญ่ของชาร์วี เขาบ้าไปแล้วเหรอ บ้านเล็กเท่านี้จะเอาพื้นที่ไหนเก็บ ของเดิมก็เต็มไปหมดจนไม่มีทางเดิน
“ทำอะไรของนาย!” ยืนเท้าสะเอวทำหน้าบึ้ง
ตั้งแต่วันวันเขาก็รุกหนัก ไม่หนี ไม่หาย ไม่ตาย ไม่จม ไล่ก็ไม่ไป ด่าก็ทำหูทวนลม ปวดหัวแทบทุกวัน หน้ามึนไม่มีใครเกิน
แต่สิ่งที่ชาร์วีไม่เคยรุกล้ำ คือเข้าใกล้มายู เขาไม่เคยขออุ้ม ไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามเวลาอยู่ต่อหน้าลูก จึงมองเขาในแง่ดีมากขึ้น และเหนือสิ่งอื่นใดคือลูกสาวที่ชอบเขามาก เห็นเป็นไม่ได้ต้องกระดี๊กระด๊า ผู้ชายเล่นหูเล่นตาด้วยหน่อยก็ยิ้มแฉ่ง
หัวจะปวดกับมายูน้อย
“ซื้อของมาฝากมายูครับ” หลังจากเข้าบริษัทไปทำงานมาหลายวัน
คิดถึงลูกถึงเมียใจจะขาด
“เฮ้อ..งั้นเอาไปเก็บบนห้องเก็บของชั้นสองแล้วกัน”
ใช่แล้ว..เขาเข้านอกออกในได้ตามสะดวก ห้ามก็ไม่ฟัง อีกอย่างบ้านเป็นร้านขาย
