บทที่ 18
สัญญาว่าจะไม่หาย
“ทุกเรื่องระหว่างเรา สนุกพอแล้วก็เชิญออกจากชีวิตพี่ไปซะ”
“ต้องพูดขนาดนี้เลย” ชาร์วีทิ้งตัวนั่งบนเตียงขนาดสามฟุต
“ทำอะไร!”
เธอตีมือที่ยื่นมาหา พยายามลุกหนี จึงกลายเป็นยื้อยุดฉุดกระชากไปมา กระทั่งคนตัวเล็กกว่าก็พ่ายแพ้
หญิงสาวถูกยกให้นั่งหันหน้าเข้าหากัน มือสองข้างของเขากอดรอบเอวบางไว้ ส่วนขาเรียวก็ถูกขาแข็งแรงหนีบไม่ให้ขยับเขยื้อน
“ผมเป็นผู้ชายคนแรกของมิกิ”
ดวงตาไร้ความรู้สึกจ้องนิ่งมายังเธอ ความหล่อเหลายังเปล่งประกาย เล่นเอาใจสั่น
แต่ไม่หรอก..เธอจะไม่หลงใหลมันอีกเด็ดขาด
“อืม” ตอบรับแบบเย็นชา
“ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”
“พี่ต้องรู้สึกอะไรล่ะ”
มนปรียายิ้มน้อย ๆ ไม่แสดงความเจ็บปวด ปัญหาที่ผ่านมาสอนให้เข้มแข็ง ทำพลาดก็แค่ยอมรับ ไม่เห็นยากตรงไหน
“ก็..”
เป็นครั้งแรกที่ชาร์วีจนมุม โคตรไม่ชอบที่พี่สาวเฉยชา เธอควรร้องไห้อ้อนวอน ไม่ใช่ทำไม่แยแส
เขาเป็นเสือ
