ตอนที่ 2 3/3
1486 Words
เพียงขวัญปลีกตัวออกมารอการสะสางตามคำสั่งของสงคราม ขณะที่รอคอยอย่างใจเย็นก็อดนึกถึงท่าทีของคะนิ้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แค่เอาแต่ใจ แต่เธอมองว่าคะนิ้งอยากเอาชนะ และมันจะเป็นไปได้ไหมที่เด็กคนนั้นกดดันให้พี่ชายตัวเองไปกดดันพี่ชายเธอต่อ เป็นเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ชายของเธอหมดรักแล้วและกำลังรักผู้หญิงคนอื่น คนที่อาจจะยอมรับความพ่ายแพ้และทนเห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้ก็เลยร้อนรน
แกร๊ก~
ประตูห้องทำงานของสงครามถูกผลักเข้ามากระตุ้นให้ขนตางอนยาวตวัดขึ้น เคลื่อนไหวขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ยืนสูงโดดเด่น
“เธอทำบ้าอะไรลงไป ทั้งที่เห็นอยู่ว่าน้องฉันท้อง เธอก็ยังจะยัดเยียดความเครียดให้เขานี่นะ”
“ฉันน่ะเหรอยัดเยียดความเครียดให้น้องสาวนาย แน่ใจเหรอว่าดูไม่ออกว่าน้องตัวเองแค่อยากเอาชนะจนใช้ความเอาแต่ใจเพื่อบีบให้ได้ทุกอย่างอ่ะ”
“ถึงยังไงซะเธอก็ไม่ควรไปพูดแบบนั้นกับคะนิ้ง”
“เหอะ!” เพียงขวัญยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ได้ยินแบบนี้ทำให้เธอหายสงสัยขึ้นมาเลย รู้เลยว่าเด็กคนนั้นนิสัยเสียเพราะใคร
“ออกให้ห่างจากคะนิ้ง ห้ามเธอไปพูดจาแบบนั้นกับน้องฉันอีกเด็ดขาด นี่คือคำสั่ง”
“ฉันไม่ได้อยากยุ่งอยู่แล้ว บอกน้องสาวนายเถอะว่าอย่ามาหาเรื่องฉัน”
“เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาต่อรองอะไรได้นะเพียง หัดเจียมตัวบ้างว่าที่เธอต้องมาอยู่แบบนี้เป็นเพราะพี่ชายเธอมันไม่มีความรับผิดชอบ”
“พี่ชายฉันกำลังหาทางออกให้กับเรื่องนี้”
“วิธีของพี่ชายเธอมันก็คงเป็นการใช้เงินฟาดหัวเพื่อให้ทุกอย่างจบสินะ”
“ไม่ว่าจะแบบไหน สุดท้ายเขาก็พยายามหาทางออกที่ดีที่สุด นายเองก็บอกน้องสาวตัวเองให้หัดมองโลกตามความเป็นจริงบ้าง จะมาร้องเอาแต่ใจให้ได้ทุกอย่างตามใจตัวเองนี่มันไม่ได้หรอกนะ ทางที่ดีเรามาหาทางออกร่วมกันดีกว่า ทางเรายินดีจ่ายค่าเลี้ยงดูตลอดจนส่งเสียให้เรียนจนจบอาจจะจนกว่าเด็กบรรลุนิติภาวะ” เพียงขวัญตั้งใจบอกข้อเสนอของเธอมาก เธอมองว่าข้อเสนอนี้ดีทีเดียว ถ้าคนเป็นพ่อแม่ไม่สามารถรักษาครอบครัวเอาไว้ได้ การที่คนทั้งสองไม่ทอดทิ้งเด็กที่เกิดมานั่นก็ย่อมดีที่สุดแล้ว
“เป็นทางออกที่เห็นแก่ตัวดีนะ” แล้วเหมือนว่าคนตัวโตจะมีความคิดที่ขัดแย้งกับเธอ
“แล้วการบังคับให้พี่ชายฉันกลับมารับผิดชอบน้องสาวนายทั้งที่สองคนนั้นไม่รักกันแล้วมันไม่เห็นแก่ตัวหรือไง มันไม่มีความสุขแน่ๆ”
“จำไว้ว่าฉันไม่เคยอยากให้ผู้ชายสารเลวแบบพี่เธอมาเป็นพ่อของหลานฉันเลยสักนิด เหตุผลเดียวที่ยอมก็เพราะน้องสาวฉันรักมัน และจำเอาไว้ว่าเมื่อไหร่ที่คะนิ้งหมดรักผู้ชายเหี้ยๆ แบบมัน ฉันจะขยี้มันให้จมดิน” แววตาร้ายกาจของสงครามส่งผลให้เพียงขวัญลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก
เขารักน้องสาวเธอเข้าใจ….
แต่เธอเองก็รักพี่ชายตัวเองมากเหมือนกัน!
@สงครามวิลล่า
‘…อยู่ในที่ของเธอ อยู่ให้เป็น อย่าแตะต้องน้องฉันเด็ดขาด ถ้าเข้าใจตรงกันฉันจะไม่ให้เธอไปทำงานที่ไร่ แต่จะให้เข้าไปทำงานที่วิลล่าแทน’
เพียงขวัญกวาดสายตามองรอบๆ วิลล่าหรูหราที่เป็นธุรกิจที่สร้างเม็ดเงินได้อย่างมหาศาล ที่นี่สร้างขึ้นบนที่ดินทำเลทอง พื้นที่เท่าไหร่เธอไม่รู้ รู้แค่ว่าอาณาจักรของเขามันใหญ่มาก ที่นี่รายล้อมด้วยแหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่อ ขนาดตัวเธอเองยังเคยมาเที่ยวพักผ่อนในระแวกนี้บ่อยๆ และเผลอหลงรักธรรมชาติและความงดงามของที่นี่ไปแล้วเช่นกัน
จนกระทั่งมาเจอกับคนร้ายกาจอย่างเขาที่ทำให้เธอไม่อยากมา!
สงครามยอมให้เธอมาทำงานที่วิลล่าแลกกับการที่เธอไม่ไปวุ่นวายกับน้องเขา งานที่วิลล่ามันอาจจะสบายกว่าก็จริง แต่เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำงาน แต่เธอมาที่นี่เพื่อเคลียร์กับคะนิ้ง เคลียร์ทุกอย่างแทนพี่ชายเธอ
“คุณเพียงคะ เราต้องเข้าไปช่วยงานในครัวแล้วค่ะ” ใบตองบอกกับหญิงสาวที่สวยมากๆ และหน้าที่เธอคือคอยประกบคุณเพียงไม่ให้คลาดสายตาเด็ดขาดตามคำสั่งของคุณสงคราม
เพียงขวัญถูกส่งเข้ามาทำงานที่วิลล่าในส่วนของห้องอาหาร ใบตองเองก็ตกกระไดพลอยโจนมากับเธอเหมือนกัน
“ใบตอง”
“ขาคุณเพียง”
“เลิกเรียกพี่ว่าคุณได้แล้ว เรียกพี่ก็ได้ไหม”
“เอ่อ… แต่มันจะดีเหรอคะ คุณเพียงเป็นถึง….” เพียงขวัญเอียงคอมองคนที่กำลังพูดถึงเธอ อยากรู้เหมือนกันว่าในสายตาคนอื่นเธอเป็นแบบไหน
“ทำไม พี่เป็นอะไรงั้นเหรอ พูดต่อสิ”
“เป็นเจ้านายไงคะ คุณครามส่งหนูมาดูแลคุณค่ะ”
“ส่งมาเฝ้ามากกว่ามั้ง ตานั่นคงกลัวพี่หนีล่ะสิ”
“ไม่ใช่นะคะ” ใบตองเม้มริมฝีปากแน่น ต่อให้ความจริงมันจะเป็นแบบนั้น แต่ตัวของเธอเองก็อยากดูแลคุณคนสวยจริงๆ
“ช่างเถอะ แต่ต่อไปนี้เธอห้ามเรียกพี่ว่าคุณนะ ให้เรียกว่าพี่ เข้าใจที่พูดไหม”
“เข้าใจค่ะ” เมื่อไม่มีทางเลี่ยงใบตองจึงจำต้องรับคำ
“ปกติใบตองอยู่ที่นี่ทำหน้าที่อะไรบ้าง”
“ช่วยแม่ดูแลบ้านให้คุณครามค่ะ”
“แม่ของใบตองเป็นแม่บ้านบ้านตานั่นเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ปกติทำงานหนักไหม อายุแค่นี้เอง ได้เรียนหนังสือหรือเปล่า” ถ้าให้เดา ใบตองเด็กกว่าเธอมาก อายุน่าจะน้อยกว่าเธอหลายปีเลย
“เรียนจบแค่มอ.หกค่ะ แต่คุณ….”
“นายนั่นก็รวยล้นฟ้า เขาไม่คิดจะสนับสนุนการศึกษาให้เด็กในบ้านเลยหรือไง”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณเพียง” ใบตองจะอธิบาย แต่ติดที่คุณคนสวยดุขึ้นมาซะก่อน
“นี่! พี่บอกแล้วไงว่าให้เรียกพี่ว่าพี่ เด็กคนนี้นี่ดื้อจริงๆ เลย” ใบตองยิ้มแห้ง ดุก็เหมือนไม่ได้ดุ เพราะแบบนี้ไงใบตองเลยรู้สึกชอบและถูกชะตากับคุณคนสวยมากพอสมควร
“เอาล่ะ พี่มีเรื่องจะถามเธอ”
“อะไรเหรอคะ”
“บ้านที่แม่เราดูแลอ่ะ คนในบ้านมีใครบ้าง”
“อ๋อ มีแค่คุณครามกับคุณคะนิ้งค่ะ”
“เหรอ… แล้วเราอ่ะสนิทกับคุณคะนิ้งไหม” เพียงขวัญสบตากับเด็กสาวรุ่นน้องระหว่างที่รอคอยคำตอบจนกระทั่งใบตองส่ายหน้ากลับมา
“ไม่สนิทเลยค่ะ คุณคะนิ้งดุมาก”
“งั้นเหรอ แปลว่าพี่น้องบ้านนี้ดุทั้งคู่เลย?”
“คุณครามใจดีค่ะ”
“ตรงไหนก่อน”
“จริงๆ นะคะ” เพียงขวัญเบือนหน้าพลางกรอกตาไปมา เธอจะเชื่อว่าเป็นแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะนายนั่นเลย
“เอาล่ะ ชีวิตประจำวันของคะนิ้งคืออะไร เอางี๊ ตรงๆ เลยนะใบตอง ถ้าพี่อยากเจอคะนิ้งพี่ต้องทำยังไง”
“พี่เพียงจะทำอะไรคะ คุณครามสั่งหนูไว้ว่าห้ามให้พี่ไปหาเรื่องคุณคะนิ้งเด็ดขาด”
“พี่ไม่ได้จะไปหาเรื่อง พี่แค่มีธุระจำเป็นที่ต้องคุยกับเขา”
“หนูต้องบอกคุณครามก่อนค่ะ”
“ไม่ได้ บอกนายนั่นไม่ได้”
“แต่ถ้าคุณครามรู้ หนูตายแน่” เพียงขวัญมองสายตาของเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจยาว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมเด็ดขาด
“มันมีเรื่องเข้าใจผิดกันหลายอย่าง บางอย่างก็เข้าใจไม่ตรงกันเพราะไม่มีโอกาสได้คุย เอาแบบนี้ได้ไหม ถ้าพี่ได้คุยกับคะนิ้ง ถ้าพี่เคลียร์กับเขาได้ เดี๋ยวพี่ให้เงินเธอก้อนนึงเป็นรางวัลที่คนเก่งช่วยพี่ รับรองเลยนะว่ามันมากพอที่จะทำให้เธอพาแม่ไปเที่ยว ไปกินของอร่อยๆ ซื้อของที่อยากได้ หรือถ้าเธออยากได้งานดีๆ ได้เงินเยอะๆ พี่ก็จะช่วยเธอเหมือนกัน ดีไหม” เพียงขวัญจับมือของคนตรงหน้า ทุกอย่างที่พูดมาเธอให้ใบตองได้ทุกอย่าง เด็กคนนี้น่ารักมาก เธอยินดีสนับสนุนให้เขามีชีวิตที่ดีกว่านี้ถ้าเขายอมช่วยเธอ
- Writer
