บทที่3

2195 Words

อีกไม่นานท้องฟ้าผ่านม่านหน้าต่างคงใกล้สว่างเต็มที ดวงตาคู่สวยเหลือบมองแผ่นหลังขาวจากนั้นจึงพรมจูบเบาๆ บนลาดไหล่แข็งแรง ไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าใกล้เช้าแล้ว แต่เจ้าพ่อหนุ่มกลับท่องโลกนินทรา เพราะเหนื่อยล้าจากการเดินทางร่วมหลายชั่วโมง นรัณกรทำธุระเรียบร้อยก็บึ่งรถมาหาเธอทันที ทั้งที่ปกติการง้องอนไม่ใช่นิสัยเขาสักนิด ด้วยรูปร่างหน้าตาและโพรไฟล์เริ่ดเลอราวพระเอกหลุดจากนิยาย ชายหนุ่มจึงหยิ่งทระนงแถมถือตัวยิ่งกว่าหลายคนที่ดุจแพรเคยพบพาน เขามีเลาจน์ สนามแข่งรถ และครอบครองอสังหาริมทรัพย์ผืนทอง ทุกอย่างกอปรกันเป็นนรัณกรเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ ภาพลักษณ์แสนเพอร์เฟคคือหนึ่งในร้อยพันเหตุผลที่ผู้หญิงมากหน้าหลายตาห้อมล้อมกายเขา ทว่าดุจแพรยังไม่เคยเห็นคนใจร้ายให้ความสำคัญกับใครเป็นพิเศษ… เว้นเสียแต่ผู้หญิงที่เจอกันวันนี้ สัญชาตญาณบางอย่างบอกเธอว่าหล่อนต่างจากคนทั่วไป แม้นรัณกรไม่ได้สนใจมินตราออกนอกหน้า ไม่พะเน้าพะนอเอาใจตามประสาคนมีฟอร์ม หากกลับพาเที่ยวชมในอาณาเขตหวงห้ามนานนับหลายชั่วโมง พอคิดถึงจุดนี้สาวน้อยแอบใจแป้วไปเหมือนกัน ความใคร่รู่ปนหวาดหวั่นสั่งให้เธอทำเรื่องที่ไร้สาระที่สุดในโลก หญิงสาวเคลื่อนลงจากเตียงก่อนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ อุ้งมือสั่นระริกขณะเปิดจอสมาร์ตโฟนสำรวจหาความจริง ปลายนิ้วจิ้มเลขหกหลักที่ลอยผ่านความทรงจำ เรียวปากอิ่มเม้มแน่น ลุ้นเหลือนเกินว่าจะสำเร็จหรือเปล่า ถ้าไม่… เธอจำต้องทำใจ แต่อย่างไรก็จะหาวิธีไขข้อสงสัยตามแบบฉบับตนเอง ไวเท่าความคิดภาพพักหน้าจอพลันแปรเปลี่ยนเป็นโฮมสกีน ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นรัวเสียจนดุจแพรเกรงว่ามันจะโดดเด้งออกมา ตอนนี้เธอเหมือนเมียหลวงจับกิ๊กสามี ทั้งที่ถ้านรัณกรซุกซ่อนหญิงอื่น สถานะคนในความลับย่อมไม่มีสิทธิ์โวยวาย ความสัมพันธ์แบบเด็กเลี้ยงขีดเส้นไว้ชัดเจน และหญิงสาวไม่สามารถข้ามผ่านเส้นนั้นเพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ความอ่อนโยนและใจดีมอบให้เธอได้แค่เพียงมุมมืด มันไม่เคยเกิดขึ้นในแวดวงสังคม วินาทีต่อมาเมื่อกดเข้าไปในอัลบั้มรูปถ่ายกลับไม่พบเบาะแสใดๆ ภาพที่นรัณกรบันทึกส่วนมากจะเป็นวิวน่านฟ้าของเมืองปารีส เจ้าพ่อชื่นชอบธรรมชาติและชอบมองท้องฟ้าเหมือนกันเธอ ทว่าในตอนที่คนตัวเล็กตัดสินเข้าแอพริเคชั่นไลน์ ‘Min Pitra’ ชื่อและใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งกลับค้างอยู่บนสุดจนเธอรีบเข้าไปดู บทสนทนาและรูปภาพที่พวกเขาบันทึกร่วมกันบาดหัวใจดวงน้อยแหลกละเอียด ความจริงบนหน้าจอทำเธอแทบล้มทั้งยืน ใบหน้าสวยซีดเผือดก่อนมือเรียวจะวางสมาร์ตโฟนไว้ที่เดิม คนเย็นชาแถมรักความเป็นส่วนตัวอย่างนั้นไม่ได้โรแมนติกพอจะบันทึกความทรงจำแสนวิเศษร่วมกับใคร นอกจากผู้หญิงคนนี้คือคนสำคัญ แววตาสั่นไหวเหลือบมองเจ้าของลมหายใจสม่ำเสมอ หลายอาทิตย์ที่ผ่านดุจแพรเฝ้านับวันรอเมื่อไหร่นรัณกรจะกลับมาเสียที เธอวิ่งตามเขาในขณะที่เขาวิ่งตามผู้หญิงคนอื่น ริมฝีปากสีอ่อนยิ้มขม ความรักไร้ค่าเสมอเมื่ออยู่ผิดที่ผิดทาง… ร่างบางหมุนกายเข้าห้องน้ำ เพราะไม่อาจหักห้ามหยาดน้ำตาอีกต่อไป ทว่าเธอไม่สามารถร้องไห้ให้เขาได้ยินเป็นอันขาด เลยได้แต่ระบายความเจ็บช้ำเงียบๆ หน้ากระจกที่สะท้อนความโง่เขลาของตนเอง สายตาหม่นเศร้ากวาดมองข้างกายก่อนยกมือปิดปากแล้วปล่อยโฮ ไออุ่นความหอมหวานของบทรักเมื่อครู่คละคลุ้งเสียจนหญิงสาวสะอื้นตัวงอ ม่านขนตาเปียกชุ่มล้วนเกิดจากชายหนุ่มข้างนอกทั้งสิ้น นรัณกรใจร้าย… เขาเฉือนหัวใจเธอด้วยรอยยิ้ม คำหวานและความห่วงใยจอมปลอม ความสัมพันธ์แสนสั้นเดิมทีจำกัดระยะเวลาแค่หกเดือน ทว่ากลับลากยาวมาถึงสองปีเธอเลยมีความหวัง จากนั้นจึงถลำลึกรักเขาในที่สุด มือคู่สวยกำขอบเคาเตอร์ขณะทิ้งตัวลงบนพื้นกระเบื้อง หญิงสาวอ่อนแอเกินกว่าจะมองภาพตัวเองหน้ากระจก วันวานแสนปวดร้าวฟุ้งกระจายจนเธอปวดหัว เพราะไม่อยากผิดหวังเหมือนแม่ ดุจแพรจึงตั้งปณิธานแน่วแน่ชาตินี้จะไม่รักคนหลอกลวงเด็ดขาด หากนรัณกรกลับทำลายกำแพงเหล่านั้นราบคาบ ความรู้สึกเธอเริ่มจากศูนย์ถึงร้อย กระทั่งเพิ่มขึ้นในทุกช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน “ฮึก…” คนตัวเล็กกอดเข่าขณะสมเพชตนเองในใจอานุภาพจากพิษรักทำใครคนหนึ่งแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี สาวน้อยผู้เข้มแข็งในอดีตบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว… กว่าสองชั่วโมงที่ดุจแพรดำดิ่งกับความเศร้า นานเหลือเกินกว่าจะพาตัวเองกลับมาทำหน้าที่อย่างปกติ ถ้าวันไหนนรัณกรค้างที่นี่เธอต้องดูแลเขาทั้งเสื้อผ้า และอาหารการกิน มื้อเช้าของไฮโซหนุ่มไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่อเมริกาโน่ร้อนคู่กับขนมปังโฮมวีทท็อปด้วยอโวคาโด่และไข่ดาว หญิงสาวเตรียมทั้งหมดภายในเวลาไม่กี่นาที พอเจ้าของร่างสูงตื่นทุกอย่างจึงพร้อมสำหรับรับประทาน แววตาเรียบนิ่งจ้องมองเสี้ยวหน้าหวาน ขณะมือนุ่มกำลังจัดวิตามิน “มีอะไรอยากพูดกับฉันหรือเปล่า” นรัณกรเอ่ยเสียงเข้ม ความไม่พอใจครุกรุ่นตั้งแต่ท้องฟ้าไม่สว่าง สิ่งที่ดุจแพรทำลับหลังเมื่อคืนไม่รอดพ้นสายตาเหยี่ยวหนุ่ม นักธุรกิจผู้เฉียบคมความรู้สึกไวกับทุกเรื่อง ดังนั้นหญิงสาวเคลื่อนไหวนิดหน่อยเขาจึงจับไต๋ได้ทันที “คะ…” “ฉันถามว่าเธอว่ามีอะไรจะพูดไหม” เสียงแข็งกร้าวเน้นย้ำดังกว่าเดิม “ไม่มีค่ะ” “ได้ ถ้าเธอไม่พูดงั้นฉันพูดเอง โทรศัพท์เป็นของส่วนตัว เธอกำลังไม่มีมารยาท เพราะวุ่นวายกับชีวิตฉันอยู่นะดุจแพร” “ไม่มีมารยาท วุ่นวาย… หึ พูดง่ายดีนะคะ ถ้าไม่ทำแบบนั้น แพรจะรู้ตอนไหนว่าคุณมีคนอื่น” สายตาผิดหวังมองชายหนุ่มที่รักหมดหัวใจ ถ้าเห็นตั้งแต่เมื่อคืนทำไมถึงไม่คิดอธิบาย แต่กลับปล่อยให้เธอระบายความเสียใจอย่างโดดเดี่ยว กอดเกี่ยวตัวเองไว้กับรอยน้ำตา “คุณเปิดประเด็นนี้ก็ดีเหมือนกัน งั้นแพรขอถามตรงๆ ได้ไหม คุณรู้จักผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอสำคัญกับคุณมากใช่ไหม ถึงไปต่างประเทศด้วยกันสองต่อสอง” “ฉันไปทำงาน และไม่จำเป็นต้องตอบคำถามไร้สาระพวกนี้ เลิกสนใจเรื่องคนอื่นแล้วอยู่ในที่ของตัวเองจะกับตัวเธอที่สุด” “ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นคนอื่นสำหรับแพร แต่แพรไม่ใช่คนอื่นสำหรับคุณ แพรคิดว่าแพรสมควรรู้เรื่องนี้” หญิงสาวทวนคำพูดอีกฝ่ายก่อนแสยะยิ้มบางๆ อารมณ์น้อยใจเพราะกลัวการไม่เป็นที่รัก ส่งผลให้เธอดื้อดึงเถียงเขาครั้งแรก เพลิงโทสะตั้งแต่เมื่อคืนกระทั่งบัดนี้หล่อหลอมเจ้าพ่อหนุ่มไม่ต่างจากภูเขาไฟลาวา ปกติความอดทนนรัณกรนับว่าต่ำเตี้ยเรี่ยดินยิ่งดุจแพรพยศชายหนุ่มยิ่งฉุนกึก มือแกร่งตบโต๊ะดังปังก่อนปรี่เข้าไปบีบปลายคางกำราบเด็กดื้อให้อยู่ใต้การควบคุม “ฟังนะ…เธอไม่ใช่เมียฉันดุจแพร สิ่งที่เธอทำกำลังผลักให้เธอเป็นคนอื่น ถ้าการมีเธออยู่ทำให้ชีวิตฉันยุ่งยาก ฉันไม่ต้องการ” “คุณรัณ…” ความหวาดกลัวแล่นสู่ใจดวงน้อยทันทีที่สบตาคู่คมเข้ม ดุจแพรเสียงสั่นน้ำตาคลอ คาดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะไม่แยแสกันจนกล้าตัดจบง่ายๆ “นี่คุณกำลังขอจบกับแพรเหรอคะ” “ฉันไม่ได้อยากจบ แต่ถ้าเธอดื้อก็ไม่รู้เราจะอยู่ด้วยกันอีกนานแค่ไหน บอกตรงๆ นะ ฉันหวงพื้นที่ส่วนตัวของฉัน ระหว่างฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรที่เธอต้องรู้” “แต่แพร…” “เมื่อก่อนเธอน่ารักพูดง่ายกว่านี้ อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเรากำลังเป็นปัญหาสิ ฉันอยากอยู่กับเธอไปนานๆ นะแพร” มือแข็งกระด้างเลื่อนลงมากอบกุมแก้มนวล ความปวดร้าวผ่านดวงตาคู่สวยทำให้ชายหนุ่มดึงเธอเข้ามากอดแล้วลูบหัวเธอเบาๆ นรัณกรรู้ต้องใช้วิธีไหนถึงโน้มน้าวผู้หญิงคนนี้ได้สำเร็จ… ริมฝีปากหยักแสยะยิ้มแล้วสุดท้ายก็ได้ผลเหมือนทุกที “ก็ได้ค่ะ…แพรเข้าใจก็ได้ ขอโทษนะคะที่ไม่น่ารักกับคุณ” ทว่าเพราะแสวงหาความรักดุจแพรจึงเลือกเดินตามกับดักที่นรัณกรวางไว้อีกครั้ง เธอไม่รู้หรอกอนาคตของเราทั้งคู่จะจบลงเช่นไร ทว่าห้วงเวลานี้หญิงสาวอยากซึมซับความอบอุ่นจากผู้ชายคนนี้ให้มากที่สุด เผื่อวันใดวันหนึ่งต้องจากกันจริงๆ จะได้ไม่มีอะไรเสียดาย เมื่อครั้งหนึ่งเธอเคยทุ่มเทให้อีกฝ่ายเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งพอจะทำได้แล้ว “รู้นี่ว่าไม่น่ารักทีหลังก็อย่าทำอีก” มือแข็งแรงเกลี่ยหยาดน้ำตาพ้นแก้มใสหลังจากนั้นจึงประสานสายตากับสาวน้อยคนเดิม เมื่อเห็นว่าเธอเย็นลงไฮโซหนุ่มก็ลดน้ำเสียงกลายเป็นนุ่มนวล “ถ้าเชื่อฟังคำสั่ง สัญญาว่าเธอจะไม่เสียใจ” “แพรจะไม่เสียใจจริงๆ ใช่ไหม” “ฉันไม่ทำร้ายเด็กดี” หญิงสาวเขย่งปลายเท้าจูบเจ้าของริมฝีปากหยักลึกผู้ครอบครองทุกพื้นที่ในหัวใจ นรัณกรเองก็ขยำสะโพกกลมกลึงตอบสนองคนตัวเล็กด้วยสัมผัสเร่าร้อนเช่นกัน “อ๊ะ…คุณรัณ” ชายหนุ่มจูบซับน้ำตาแล้วค่อยไล่ลงมาขบเม้มข้างซอกคอขาวผ่อง “ตอนนี้เลยเหรอคะ” “หรือไม่อยาก ปฏิเสธให้ฟังหน่อยสิไหนลองพูดดังๆ ซิคนดี” “ฮึก…อย่าแกล้งแพรแบบนี้” ริมฝีปากอมชมพูกลั้นเสียงครางขณะเสือหนุ่มสอดนิ้วเข้ามาสะกิดติ่งเนื้อสีหวาน สาวน้อยหน้าแดงก่ำพลางเปิดทางให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น นรัณกรถอดกางเกงนอนแล้วจึงอุ้มดุจแพรวางบนเคาร์เตอร์ห้องครัว “อ๊ะ…ถุงยางล่ะคะ” “หมดตั้งแต่เมื่อคืน ปล่อยนอกนะ” “แต่…” ชายหนุ่มจูบเรียวปากอิ่มทันทีเพราะไม่อยากฟังคำปฏิเสธ จากจึงค่อยๆ สอดใส่ตัวตนเข้ามาโดยปราศจากเครื่องป้องกัน มือนุ่มผวากอดไหล่กว้างยามอีกฝ่ายเร่งเร้าจังหวะกระชั้นชิด กว่าสมภูมิรักยามฟ้าสางจะจบลงก็กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง เซ็กซ์แก้ปัญหาระหว่างพวกเราได้ยอดเยี่ยมนรัณกรเชื่ออย่างนั้น แม้ดุจแพรจะงอแงทำให้รำคาญใจบ้างบางคราว แต่ต้องยอมรับว่าสาวน้อยลีลาเด็ดตอบสนองเขาได้ถึงใจ “นายเลตอีกแล้วนะครับรอบนี้ คุณท่านไม่พอใจอีกแน่ๆ ผมไม่อยากเห็นนาย…” “ใครจะทำอะไรกูได้ มีหน้าที่ขับรถก็ขับไปเหอะพูดมาก” เจ้าพ่อหนุ่มทำเสียจิจ๊ะในลำคอ ถ้าเมื่อก่อนตาแก่คนนั้นคงสามารถทำให้เขาเสียใจเพราะเรื่องง่ายๆ นับครั้งไม่ถ้วน แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว นรัณกรภูมิต้านทานดีเกินกว่าจะเสียน้ำตาพร่ำเพื่อ ส่วนวิลล์เมื่อได้ยินถึงกับส่ายหน้าพลางถอนหายใจยาว เห็นเจ้านายทีท่าไม่แยแสแบบนี้ พอถูกธนินท์พูดจาทำร้ายจิตใจทีไรก็เก็บกลับมาคิดทุกรอบ นรัณกรไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ปั้นหน้าอวดเก่งใส่ใครต่อใคร ไม่ถึงสิบนาทีจึงรถตู้คันงามก็ชะลอจอหน้าคฤหาสน์พันล้าน สถานที่แห่งนี้ครอบครองโดยพ่อแท้ๆ ของชายหนุ่มก็จริง หากตั้งแต่เล็กจนโตเขามาที่นี่แทบจะนับครั้งได้ “ไหวนะครับ” “อย่าทำเหมือนกูเป็นเด็กได้ไหม อีกอย่างกูไม่ได้จะไปทำสงครามแค่คุยธุระกับพ่อตัวเอง มึงจะห่วงอะไรนักหนา” มือแกร่งกระชับสูททันทีที่ประตูรถเปิดออก “ครับๆ” วิลล์โค้งศีรษะก่อนมองร่างสูงจนลับสายตา หวังว่าการมาเยือนรอบนี้จะไม่ทำให้นรัณกรหัวเสียเหมือนครั้งก่อนๆ ความสัมพันธ์ของพ่อลูกตระกูลเรืองกิจธาราหน้าฉากสวยหรู แต่เบื้องหลังกลับเน่าเฟะเสียจนใครต่อใครก็จิตนาการไม่ออกว่าย่ำแย่แค่ไหน ธนินท์ไม่เคยแบ่งปันความรักให้นรัณกรในฐานะพ่อ คอยแต่จะผลักไสลูกชังคนนี้ไปให้ไกลสายตา ส่วนนรัณกรเองหลังเจอมรสุมครั้งใหญ่ก็ชิงชังอีกฝ่ายเข้ากระดูกดำ “มาสักทีนะ จะมีเมียทั้งทีแกไม่คิดบอกกล่าวพ่อสุดที่รักหน่อยเหรอ” นรัณกรผุดยิ้มร้ายให้กับคำพูดของบิดา ต้อนรับได้เฉือดเฉือนสมกับเป็นธนินท์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more