เศษปรารถนา

บทที่7

สถานการณ์ตึงเครียดผ่อนคลายลงทันทีเมื่อร่างบางถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉิน พาขวัญก้าวดุ่ม ๆ ไปหาคนเจ็บ แววตากังวลสำรวจผิวขาวก่อนถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่เศษแก้วบาดแค่ผิวภายนอกไม่ได้โดนใบหน้าหรือจุดสำคัญใดๆ

มิเช่นนั้นหล่อนกับแม่คงรู้สึกผิดไปจนตาย เพราะคำขอของตนเองทำให้ดุจแพรมารับเคราะห์กรรม ต้องเจ็บตัวทั้งที่ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร

“แพรเป็นไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า” หล่อนถามขณะเข็นวีลแชร์ไปเคาเตอร์รับยา ด้านนางรำคนสวยรีบเอ่ยปากปฏิเสธ ทั้งยังเงยหน้าขึ้นมาระบายยิ้มให้ผู้มีพระคุณ

“เจ็บแขนกับปวดขาตอนล้มลงไปโดนกระจกบาดนิดหน่อยค่ะ ถือว่าแพรซวยเองแล้วกัน คุณเพ๊บอย่าคิดมาก”

“เพ๊บจะพยายามนะ แต่โมโหจริงๆ แหละ คุณพ่อนะคุณพ่อ ไม่น่าไว้ใจผู้ชายคนนั้นให้ดูแลความเรียบร้อยของงานวันนี้เลย ตัวเองบกพร่องทำแพรเจ็บแท้ๆ ขอโทษสักคำยังไม่มี มัวแต่ไปโอ๋แฟนอยู่ได้ ยัยนั่นไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อยทำตัวเวอร์ เชื่อเถอะอยากเรียกร้องความสนใจมากกว่า”

คำพูดคนข้างหลังพาดุจแพรกลับไปยังไม่กี่ชั่วโมงก่อน ภาพนรัณกรอุ้มว่าที่เจ้าสาวผุดขึ้นมาจนเธอแค่นยิ้มเศร้า คนเจ็บไม่ได้มีแค่เธอฝ่ายเดียว แต่มินตราก็เช่นกัน ทว่าชายหนุ่มกลับปกป้องผู้หญิงคนนั้น แล้วทิ้งเธอไว้ข้างหลังอย่างง่ายดาย

ดวงตาเรียบนิ่งมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายทรมานเพราะถูกพิษรักกัดกินจนเหวอะหวะ รักที่เธอมอบให้เขาได้รับการตอบแทนเป็นถ้อยคำหลอกลวง อยู่ด้วยกันมาหลายปีดุจแพรพึ่งรู้เบื้องหลังคนที่นอนกอดก่ายกันทุกค่ำคืนวันนี้…แท้จริงเขาเป็นถึงทายาทเจ้าของโรงพยาบาล

วิมานสวยหรูที่นรัณกรขังนกน้อยตัวนี้เอาไว้ไม่เคยมีอยู่จริง…

ชายหนุ่มไม่เคยเอ่ยปากบอกเล่าเรื่องครอบครัว ดุจแพรจึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายใช้ชีวิตเพียงลำพัง ทว่าเธอไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาต่างหาก

เธอรู้จักเขาในฐานะเจ้าของแหล่งอโคจร ไม่ใช่ไฮโซหนุ่มผู้เพียบพร้อมซึ่งกำลังจะลั่นระฆังวิวาห์ในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า

“เดี๋ยวเพ๊บไปรับยา แพรรอตรงนี้ก่อนนะ”

“แล้วเรื่องค่าใช้จ่าย…”

“โอ๊ยไม่ต้องห่วง พ่องานวันนี้เขารวยเมื่อกี้ตอนแพรเข้าห้องฉุกเฉินเขาให้ลูกน้องมาจัดการให้เรียบร้อย” คำตอบที่ได้ยินไม่ต่างจากสิ่งที่คาดคิดเท่าไหร่ ถนัดรับผิดชอบด้วยเงินไม่เคยดูดำดูดี แก้ปัญหาสมกับเป็นเขาจริงๆ

“งั้นเดี๋ยวแพรไปห้องน้ำก่อนนะคะ” ร่างบางลุกขึ้นพร้อมกับอาการร้าวระบมที่เล่นงานตรงหัวเข่า เธอกัดฟันพยุงตนเองกระทั่งเกือบสุดทางเดิน ห้องน้ำอยู่ขวามืออีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงหน้าประตู แต่แรงฉุดรั้งจากคนเบื้องหลังทำร่างกายขยับไปไหนไม่ได้ แถมเธอยังเจ็บมากกว่าเดิม

“คุณรัณรอคุณอยู่ที่รถ ตามผมมาครับ” เสียงเข้มออกคำสั่งไม่ต่างจากเจ้านาย ดุจแพรขมวดคิ้วตำหนิวิลล์ทางอ้อม ทั้งคู่เจอหน้ากันไม่บ่อย แต่ทุกครั้งหมอนี่มักจะเข้ามาจัดแจงเสมอเวลามีปัญหา

“ปล่อยค่ะ กรุณาให้เกียรติฉันด้วย” แววตาเรียบนิ่งจดจ้องมือที่จับข้อมือตนเอง

“ที่นี่คนเยอะแยะเจ้านายคุณไม่กลัวเหรอคะ เกิดคนอื่นมาเห็นฉันอยู่กับเขาสองต่อสองทุกคนจะรู้หมดนะว่าเรารู้จักกัน”

“คุณรัณไม่สร้างปัญหาให้ตัวเองหรอกครับ คุณไม่ต้องกังวล คุณนั่นแหละอย่าเรียกร้องความสนใจและทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากกว่าเดิมดีกว่าผมขอร้อง แค่นี้เขาก็ปวดหัวเพราะคุณมากพอแล้ว”

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับกับคุณเพ๊บ”

บอดี้การ์ดหนุ่มไม่ฟังคำโต้แย้ง เขาผลักร่างเล็กไปทางประตูหนีไฟ หญิงสาวไม่ทันร้องขอความช่วยเหลือ คนไวกว่ายื่นมือมาปิดปากและรวบเอวบางเดินดุ่มๆ ตรงไปยังลานจอดรถข้างหลัง

วิลล์ดันเธอไปยังเบาะรถทันทีที่ประตูอัตโนมัติเปิดออก ดุจแพรตาแดงก่ำเห็นหน้านรัณกรก็ยิ่งปวดใจ เธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถต่อต้านผู้ชายคนนี้ได้สำเร็จ

“คุณไม่ควรบังคับแพรแบบนี้”

“ก็เธอช้าฉันเลยให้วิลล์ไปตาม ไม่เจ็บตรงไหนแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงทุ้มฟังดูไม่ทุกข์ร้อน เขาส่งสัญญาณให้ออกรถ จากนั้นจึงหันมาสำรวจเนื้อตัวเธอ

“เจ็บค่ะ…แต่เจ็บกายยังไม่เท่าเจ็บใจ สรุปที่บอกไม่มีอะไรต้องรู้ เพราะแพรไม่ใช่เจ้าสาวของคุณนี่เอง” คนตัวเล็กน้ำตานอง ถ้อยคำตัดรำคาญยังฝังแน่นเหมือนพึ่งผ่านหูเมื่อวาน

“ฉันไม่เคยบอกว่าเธอเป็นเจ้าสาวของฉันนะแพร เธอคิดไปเองฝ่ายเดียว ยังไงสักวันฉันก็ต้องลงเอยกับผู้หญิงคนอื่น แต่งงานมีลูกสืบสกุลอยู่ดี เรื่องพวกนี้สำหรับฉันมันคือผลประโยชน์ ไม่มีความรักเพ้อฝันแบบนิยายที่เธอชอบอ่าน ผู้หญิงคนนั้นต้องเหมาะสมกับฉันทุกด้าน พูดชัดเจนแบบนี้หวังว่าเธอคงเข้าใจ” เสียงเรียบเฉยกล่าว เหมือนหัวข้อสนทนานี้คือเรื่องดินฟ้าทั่วไป

“งั้นเหรอคะ แต่ในชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งก็ฝันอยากแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรักทั้งนั้น อย่างน้อยถ้าระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ คุณควรพูดกับแพรตรงๆ ไม่ใช่ปล่อยให้แพรรู้ตอนที่คุณไปเป็นเจ้าบ่าวของคนอื่น” ดุจแพรเอ่ยตัดพ้อ วันวานแสนหวานทำหัวใจดวงน้อยค่อยๆ ฟีบลงอย่างเจ็บปวด

หญิงสาวไม่แน่ใจว่าที่ตนเจ็บเพราะไม่สามารถถนอมช่วงเวลาเหล่านั้นได้ หรือเจ็บเพราะความทรงจำพวกนั้นไม่เคยสลักลงในใจอีกฝ่ายกันแน่

“คุณจำได้ไหมครั้งแรกที่เราเจอกัน คุณบอกจะดูแลแพรอย่างดี แต่วันนี้คุณกลับทำร้ายแพร…คุณทำแบบนี้ได้ยังไง”

“ตั้งสตินะสาวน้อย ถึงฉันแต่งงานแต่ยังดูแลเธอได้เหมือนเดิม อย่าคิดมาก โวยวายแบบนี้ไม่ใช่ตัวเธอเลย กลับมาเป็นเด็กน้อยของฉัน พูดง่ายๆ เหมือนเดิมนะดุจแพร” เจ้าพ่อหนุ่มอุ้มร่างบางมานั่งบนตัก เกลี่ยหยาดน้ำตาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำว่าเหมือนเดิมของเราคงมีความหมายต่างกัน นรัณกรมองการแต่งงานครั้งนี้ไม่เป็นปัญหา แต่สำหรับคนที่รักมากกว่านั้นไม่ใช่ ดุจแพรใจกว้างไม่พอจะเห็นเขาเดินเข้าประตูวิวาห์พร้อมผู้หญิงคนอื่น

“งั้นเด็กน้อยคนนี้ขอถามคุณหน่อยได้ไหม ถ้าวันหนึ่งแพรอยากมีครอบครัวขึ้นมา คุณจะทำยังไงคะ”

“ฉันเป็นครอบครัวให้เธอได้ เราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เธอจะกังวลไปทำไม” นรัณกรมุ่นคิ้ว แววตาเคร่งขรึมเหมือนกำลังสั่งให้เธอหยุดเพ้อเจ้อ

“แต่แพรไม่อยากเป็นเมียน้อย”

“ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอเป็นเมียน้อย”

“คุณไม่บอกแต่ที่คุณทำกับแพรตอนนี้มันต่างกันตรงไหน” หญิงสาวพรูหยาดน้ำตาอย่างสุดกลั้น ชีวิตหลังเรียนจบที่ใฝ่ฝันห่างไกลกับที่ชายหนุ่มปรารถนาสวนทางกันสิ้นเชิง

เธอเห็นภาพตนเองจบแพทย์เฉพาะทาง มีกำลังทรัพย์มากพอที่จะเปิดคลินิกรักษาคนไข้ด้อยโอกาส ในขณะเดียวกันนรัณกรก็คอยอยู่เคียงข้าง เป็นกำลังใจให้ในวันที่ยากลำบาก ไม่ใช่หลบซ่อนเหมือนคนไร้สถานะอย่างทุกวันนี้

“เธอพูดมันออกมาเองนะ” เสียงเข้มตำหนิเช่นเดียวกับดวงตาคู่คม นรัณกรยอมคลายวงแขนออก ก่อนเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่าง

“ถ้าฉันใจร้ายจริงๆ เธอไม่มีโอกาสมานั่งเถียงฉันแบบนี้หรอก ตอนขึ้นไปรำบนเวทีเธอไม่ไว้หน้าฉันสักนิด เคยบอกแล้วใช่ไหมมีอะไรให้รายงานทุกเรื่อง แต่เธอกลับขัดคำสั่งแถมยังมาตั้งคำถามไร้สาระอะไรก็ไม่รู้” เขาทิ้งศีรษะไว้กับเบาะ หยิบหูฟังขึ้นมาใส่และไม่หันมาสนใจดุจแพรอีกเลย นรัณกรเมินเฉยราวในรถตู้คันใหญ่เหลือเขาเพียงลำพัง

ร่างบางพาตัวเองลงจากรถทันทีที่ล้อหยุดหมุนตรงที่จอดประจำ ริมฝีปากเม้มแน่นจากนั้นก็ตัดสินใจหันไปบอกให้อีกฝ่ายรับรู้

“คืนนี้ แพรกลับบ้านนะคะ” คนฟังแสยะยิ้มบางๆ สายตาเยือกเย็นตำหนิดุจแพรทางอ้อม ก่อนหันหลังขับซุปเปอร์คาร์ออกไป แววตาอ่อนไหวมองรถหรูที่ห่างไกลสุดสายตา ไม่ว่าวันวานหรือแม้กระทั่งบัดนี้เธอมักเป็นความสำคัญอันดับท้ายๆ ในชีวิตเขา…

เพราะสิ่งแรกที่นรัณกรทิ้งง่ายที่สุดเห็นทีคงเป็นผู้หญิงคนนี้

แท็กซี่คันงามพาดุจแพรกลับมายังบ้านหลังเดิม หญิงสาวหยิบกุญแจที่พกติดกายไว้เสมอไขประตู ถึงย้ายไปอยู่ใต้อาณัติของนรัณกร ดุจแพรยังกลับมาดูแลที่นี่ไม่ได้ปล่อยให้รกร้างหรือไม่น่าอยู่ ช่วงเวลาที่ว่างเธอมักมาทำความสะอาด ให้แม่บ้านช่วยจัดแจงจนบ้านหลังนี้ไม่เก่าไปตามการเวลา

ร่างบางก้าวเท้าเข้าไปข้างใน จากนั้นก็กวาดตาซึมซับบรรยากาศเก่าๆ ที่นี่เคยมีความทรงทำทั้งร้ายและดี ตั้งแต่วันที่แม่ล้มป่วย หลายเรื่องสาดซัดเข้ามาในชีวิตเด็กสาวไม่ต่างจากเกลียวคลื่นในท้องทะเล บางครั้งก็นิ่งสงบ บางคราวกลับโหมกระหน่ำจนคนตัวเล็กตั้งหลักไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็เหนื่อยล้าแทบหมดแรง

วันนี้ก็เหมือนกัน…มันหนักหนาเสียจนเธออยากหายไปตลอดกาล

หญิงสาวเดินขึ้นไปชั้นสอง มือเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนมารดา ทิ้งกายลงบนเตียงเมื่อไม่เหลือแรงให้หยัดยืน นัยน์ตาว่างเปล่ามองเพดาน จมอยู่กับตัวเองนานกว่าหลายนาที

‘ไม่มีผู้ชายคนไหนรักแกจริงหรอก ขนาดพ่อแท้ๆ มันยังทิ้งเราสามคนแม่ลูกไปเลย’ คำพูดนภาพัดผ่านเข้ามาทำเอาเธอหายใจไม่ออก หยดน้ำตาไหลเปื้อนหมอนขณะซุกหน้ายอมรับความจริงอย่างอดสู

ตอนนั้นดุจแพรเข้าใจว่านภาพูดเพราะความโกรธ และถึงจะโกรธผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้า แต่ท่านก็ทะนุถนอมเราสองพี่น้องอย่างดี ท่านไม่เคยปล่อยให้เราทั้งคู่อดอยาก แต่ทำไมวันนี้เธอถึงยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาทำให้เสียใจจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคน

เพราะเธอฝ่าฝืนคำสอนของแม่สินะ จึงต้องยอมรับชะตากรรมแสนเจ็บปวดเหมือนทุกวันนี้…

มือคู่สวยปิดปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้นสุดชีวิต ยิ่งบอกตัวเองให้เข้มแข็งเธอกลับยิ่งอ่อนแอ ตอนนี้เธอไม่ใช่ลูกสาวคนเก่งของแม่อีกต่อไป

ความเสียใจประดังประเดพร้อมความทรมาน ภาพความทรงจำระหว่างทางฟุ้งกระจายขมปร่าทั้งทรวงอก รสจูบและสัมผัสอ่อนหวานฝังแน่นเกินกว่าเธอจะลบเลือน

ดุจแพรไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม ร่างบางร่ำไห้อย่างสิ้นหวังกระทั่งผล็อยหลับไปในที่สุด หยาดน้ำตาบนใบหน้าอยู่เป็นเพื่อนเธอจนฟ้าสว่าง แพขนตาเปียกชุ่มเปิดรับแสงขณะอาการบางอย่างแล่นเข้ามาเฉียบพลัน

หญิงสาววิ่งไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำ ความผิดปกติทางร่างกายทำใจดวงน้อยเต้นเร็วกว่าเดิมหลายเท่า

ติ๊ด! ติ๊ด!

เสียงโทรศัพท์ข้างนอกรัวสนั่น มือนุ่มเช็ดปากก่อนพยุงตนเองเดินกลับที่เดิม เธอขมวดคิ้วมองเบอร์โทรที่ไม่คุ้นเคย

‘สวัสดีค่ะ’

‘นางสาวดุจแพร… ใช่ไหมคะ’

‘ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าฉันกำลังพูดสายกับใครอยู่’

‘ดิฉันโทรมาจากทางฝ่ายวิชาการ เรามีความจำเป็นจะต้องให้นักศึกษามารับเรื่องถอดทุนปีการศึกษาหน้านะคะ…’