“พญา...พญา! ช่วยฉันด้วย”
เธอละเมอชื่อเขาก่อนจะผวาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“พะ...พญา” ดวงตาชุ่มน้ำหันมองรอบกาย ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่บ้าน แต่เป็นโพรงถ้ำขนาดเล็กบนเกาะร้างกลางทะเล ภายนอกโพรงถ้ำสามารถมองเห็นทะเลได้กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
“...ที่นี่ที่ไหน”
“ฟื้นแล้วเหรอ?” เจ้าของอ้อมกอดที่เธอใช้พักพิงมาทั้งคืนจับมือเธอแน่น สีหน้าร้อนใจรีบถามไถ่ถึงอาการของเธอทันที
“คุณเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
“ฉันฝันร้าย...” สีหน้าของเธอยังคงหวาดกลัวไม่จืดจาง ไม่ใช่แค่ฝันร้ายที่ทำให้เธอผวา แต่เหตุการณ์ที่เธอเจอเมื่อช่วงดึกที่ผ่านมา มันทำให้เธอแทบประสาทระเบิด “ฉัน...ฉันฝัน...ฉันฝันว่าคุณสู้กับจระเข้ตัวใหญ่มหึมา แล้วคุณก็ถูกมันฆ่าตาย!!!”
“เอ่อ...ก็แค่ฝันร้ายน่ะ ใจเย็นๆแล้วตั้งสตินะ ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว ดูจากท้องฟ้ายามนี้น่าจะไม่เกินชั่วโมงฟ้าก็สว่างแล้วล่ะ ถ้าหากโชค
