บทที่ 2 ไม่ต้องการความสงสาร 3
938 Words
หล่อนเคยเป็นผู้จัดการส่วนตัวของแม่นี่ก็จริง แต่ใช่ว่าเป็นเพราะความเต็มใจ ตำแหน่งหล่อนใหญ่โตแค่ไหน มีใครใน Look และคนภายนอกบ้างไม่รู้ แต่ปรินธรกลับกดหัวหล่อนให้มาตามรับใช้นางบำเรอของเขาแบบนี้ เขาไม่ให้เกียรติหล่อนเลยสักนิด ไม่รู้เลยว่าทำให้หล่อนปวดใจแค่ไหน ทั้งที่หล่อนเป็นเพื่อนเขาและแอบรักเขามาเนิ่นนาน แต่นอกจากจะไม่สนใจแล้ว เขายังหลงมันเอาใจมันข้ามหน้าข้ามตาหล่อนอีก แล้วจะไม่ให้หล่อนเกลียดเวนิกาได้อย่างไร
เศกย์ขมวดคิ้ว อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เวนิกาชิงพูดขึ้นเสียเอง
“ไม่มีปัญหาค่ะ ถ่ายใหม่ก็ถ่ายใหม่ ดีเหมือนกัน ยิ่งถ่ายซ้ำฉันเองจะได้ยิ่งพัฒนาฝีมือให้เป็น ‘มืออาชีพ’ มากขึ้นด้วย” เธอแขวะกลับทันควัน ปรายตามองสองสาวอย่างท้าทายว่าใครกันแน่ที่ไม่เป็นมืออาชีพ เอาความไม่พอใจส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงานกันเห็นๆ
เศกย์หันมองเธออย่างไม่มั่นใจ คล้ายอยากถามว่าจะเอาแบบนี้จริงๆ หรือ แต่เวนิกายิ้มกว้าง แววตาวิบวับเจ้าเล่ห์อย่างไรพิกล ทำเอาเขาได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเอ่ยกับทีมงานและนักแสดงผ่านวิทยุสื่อสารว่า
“ถ่ายฉากเมื่อกี้ใหม่อีกรอบครับ”
มิ่งกมลมองตาลอบยิ้มกับคนที่ถือหางหล่อนอย่างรู้กัน งานนี้สนุกแน่ ฉากที่หล่อนเพิ่งถ่ายไปเมื่อครู่คือฉากที่ร้อยดารากับพราวนภาทะเลาะกันอยู่ตรงศาลาท่าน้ำ ใครจะรู้ว่าอาจจะเกิดผิดคิวพวกหล่อนพลัดตกน้ำ หล่อนที่กำลังตกใจก็อาจจะเผลอจับหัวเวนิกากดน้ำ กินน้ำคลองเข้าไปจนอิ่มเต็มท้องเอาก็ได้
โทษหล่อนไม่ได้นะ!
ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ปรินธรสั่งให้หล่อนมารับบทรอง เป็นแค่นางร้ายที่ช่วยเสริมบทนางเอกให้เด่นดังยิ่งขึ้น ทั้งที่ฝีมือและระดับอย่างหล่อนเหมาะจะเป็นร้อยดารานางเอกของเรื่อง มากกว่ายัยดาราตกกระป๋องอย่างเวนิกาเป็นไหนๆ หล่อนไม่พอใจมาก แถมยังเกลียดขี้หน้าแม่นี่สุดๆ คอยดูเถอะ...หล่อนจะเล่นงานเวนิกาให้หนักจนต้องกระเด็นออกจากกองไปไม่ทันเลย!
“ซีนห้า เทกสี่ แอ็กชัน”
สิ้นเสียงมิ่งกมลในบทพราวนภาก็สาดอารมณ์ใส่เวนิกาในบทร้อยดาราทันที เมื่อรู้ว่าเธอคือเมียชั้นต่ำของดนูญว่าที่คู่หมั้นหล่อน ตามบทหลังจากตบหน้าร้อยดาราจนล้มคว่ำแล้ว พราวนภาก็ชี้หน้าด่าอีกสองสามประโยคแล้วสั่งคัต แต่มิ่งกมลกลับปรี่เข้าหาเวนิกา ยื้อยุดฉุดกระชากกันจนตกลงไปในคลองทั้งคู่ ท่ามกลางความตกอกตกใจของทีมงาน ยกเว้นเพียงลลิตาที่รู้ดีว่าเป็นการแสดงของเด็กในสังกัดหล่อนเท่านั้น กระนั้นก็แสร้งวี้ดว้ายร้องเรียกให้คนช่วยเหลืออย่างสมจริงว่า
“ว้าย! น้องมิ้งค์ตกน้ำ ใครก็ได้รีบๆ ลงมาช่วยกันหน่อยเร็ว!!!”
“ชะ ช่วยด้วย!” กิ่งกมลหวีดร้องเสียงหลง พยายามตะเกียกตะกายดีดตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เมื่อศีรษะของเธอถูกใครบางคนกดเอา! กดเอา! จนสำลักน้ำเข้าไปหลายอึก ความตื่นตระหนกหวาดกลัวสุดขีดวิ่งพล่านไปทุกอณูรูขุมขน เมื่อความตายเคลื่อนมาประชิดติดตัว ใกล้ยิ่งกว่าลมหายใจ
“กรี๊ดดด! ฉันกลัว ฉันไม่อยากตาย ช่วยด้วย!!!” หล่อนแหกปากร้องลั่นไปทั่วคุ้ง กลืนน้ำคลำเข้าไปอีกหลายอึกจนเต็มท้อง จังหวะที่ใครอีกคนปล่อยมือให้หล่อนดีดตัวขึ้นมาได้สำเร็จ ดวงตาเหลือกลนก็มองเห็นรอยยิ้มเย็นชาน่าสะพรึงของเวนิกาเด่นหราอยู่ตรงหน้า
เป็นฝีมือมัน!
เวนิกาตั้งใจตลบหลังหล่อนตั้งแต่แรก มิน่า...ตอนที่หล่อนผลักมัน มันถึงไม่ขืนตัวกระโดดน้ำตามหล่อนมาอย่างง่ายดาย ที่แท้ก็จงใจจะยืมแผนหล่อนมาแกล้งหล่อนอยู่แล้วนี่เอง
“คุณมิ้งค์ เป็นอะไรมั้ยคะ”
หลังจับนางร้ายในคราบนางเอกกดน้ำจนพอใจ เวนิกาก็ช่วยหล่อนส่งให้ถึงมือทีมงานที่วิ่งเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้ ก่อนตัวเองจะตามขึ้นมาทีหลัง พอมิ่งกมลตั้งสติได้ก้ปากเก่งขึ้นมาทันที หล่อนชี้หน้าเธอนิ้วจะจิ้มจมูกเธออยู่รอมร่อ สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
“แกจงใจแกล้งฉัน!”
“ฉันเปล่านะคะ ฉันก็เล่นไปตามบท ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ คุณมิ้งค์น่าจะรู้ดีกว่าใคร” เวนิกาหน้าตื่น แววตาใส่ซื่อจนใครก็หลงเชื่อ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดเธอ ในใจยังแอบสมน้ำหน้าที่มิ่งกมลเล่นผิดคิวจนตกน้ำเหมือนลูกหมาอีกต่างหาก
“แกกดหัวฉัน ตั้งใจจะฆ่าฉัน แกอยากให้ฉันจมน้ำตายใช่มั้ย” มิ่งกมลแผดเสียงลั่นอย่างไม่ยอม ลลิตาได้ทีรีบเอาเรื่องทันที
“คุณเศกย์ต้องจัดการเรื่องนี้นะคะ คุณเวย์ทำแบบนี้ไม่ถูก มิ้งค์เป็นคนของ Look จะมารังแกกันง่ายๆ ได้ยังไง ถ้าหากบอสรอนรู้เข้า เขาต้องไม่ยอมแน่ ลิต้าก็เหมือนกัน”
เวนิกากระตุกยิ้ม คิดว่ายกชื่อจอมวายร้ายตัวพ่อมาขู่ แล้วเธอจะกลัวหัวหดรึไง...
“ใครผิดใครถูก ฉันว่าดูจากมอนิเตอร์ก็น่าจะเห็นชัดนะคะ”
- Writer
